Zomerkamp 2018 Goed uitgerust?! Dag 3

Vanmorgen schoven we weer om 8.30 uur aan tafel voor een uitgebreid ontbijt. Dit keer vond iedereen een vers broodje op zijn bord en stond er naast het kopje ook een glaasje jus d’orange en een hard gekookt ei. Tijdens het ontbijt werden de knutselplannen van vandaag besproken. We gingen de omlijsting voor een week- of familieplanner maken, maar degenen die dat wilden konden er ook een verjaardagskalender in hangen. De achterliggende gedachte is dat de juiste ordening rust en ruimte geeft in geest en hart en dat het zodoende ook belangrijk is om orde op zaken te houden in je leven. Een bepaalde structuur en regelmaat biedt houvast en zekerheid in het leven en dat is volgens ons een onmisbaar element in ieders leven, waar je niet vroeg genoeg mee kunt beginnen. Vandaar dat we iedereen dit keer een praktisch knutselwerkje wilden meegeven naar huis, om thuis mee verder te kunnen gaan werken. Degenen die met meerdere kinderen van een gezin op kamp zijn, overlegden met elkaar wat ieders keuze zou zijn. Hoe iedereen de omlijsting vorm zou geven, was naar eigen inzicht. De jeugd kon voor meerdere opties kiezen, denk aan: verven, branden, figuurzagen, enz. De omlijsting bestaat uit een paar vaste onderdelen, die vooraf door iemand van het kampteam thuis zijn voorbereid. Daarnaast zou er nog genoeg ruimte zijn voor ieders eigen creatieve inbreng. We zijn altijd erg benieuwd naar wat iedereen voor moois maakt en het leukste is om te zien hoe lief iedereen met zijn maatje samenwerkt. Ook hier geldt, net als bij de sportactiviteit: soms vraag je je af wie zich over wie ontfermt…de oudere over de jongere of de jongere over de oudere!?

De mis werd vandaag voorgegaan door Monseigneur Schnackers. Hij vertelde ons dat hij zelf, in de zeventiger jaren, als jeugdleider nog bij De Spar op kamp was geweest en hij kon ons zelfs nog aanwijzen in welk huisje hij toentertijd geslapen had. Dat was natuurlijk leuk om te horen. Als openingslied zongen we samen het lied ‘Waardevol’. En Mgr. Schnackers speelde daar meteen handig op in, door ons het volgende te vertellen: “iedereen heeft iets van God in zichzelf. We zijn niet voor niets allemaal mensen van onschatbare waarde. Dat is herkenbaar, omdat wij het vermogen hebben om te kunnen liefhebben, zelfs in tijden dat het moeilijk is. Dat vertelde Jezus ook toen Hij rondtrok met Zijn leerlingen. Voor Hem is iedereen belangrijk, de volwassenen niet méér dan de kinderen. Daarom hebben kinderen ook recht op de volle maat van onze Liefde. Dan kunnen zij opgroeien tot een mens om van te houden. En dan zal het kind op zijn beurt ook weer in staat kunnen zijn, om van andere mensen te houden en hen gelukkig te maken. Het is de meest verschrikkelijke dag uit een mensenleven als iemand één dag leeft met het idee dat hij voor niemand de moeite waard was om van te houden!” Na de mis werd de groepsfoto gemaakt. We beginnen daar altijd op tijd mee, omdat we soms een paar sessies nodig hebben om tot een goede, bruikbare foto te komen. Want iedereen moet er natuurlijk op te zien zijn en dat is soms nog een hele toer.

Daarna was het tijd voor de concrete knutselinstructies en kon iedereen zijn maatje opzoeken om aan het werkje te gaan beginnen. Je gelooft het misschien niet, maar in een fractie van een seconde ontstaat er dan een héle grote, drukke, gezellige, goed lopende houtwerkplaats onder het afdak van de buitenruimte. Als je van veraf aan komt lopen als iedereen zit te schuren, klinkt het alsof er héél veel krekels in het bos zitten.

Tussen het knutselen door, gingen we voor de eerste keer deze week lunchen op het grote veld. Iedereen zocht een plekje op het gras, de schalen met rauwkost gingen rond en we genoten van de gezelligheid en het warme zonnetje. Al gauw wilden de meesten weer terug naar de ‘knutselruimte’ om verder te werken aan hun eigen knutselwerkje. Het was leuk om te zien en te horen hoe iedereen een eigen afweging maakte voor een passend ontwerp, voor zichzelf of voor bijvoorbeeld de ouders of opa en oma.

Eén van de acht kampliedjes heet ‘Kijk op de wereld’ en we willen een stukje van dit liedje graag alvast met jullie delen:

Kijk eens door mijn ogen
naar de wereld om je heen.
Je ziet een nieuwe wereld, een wereld
die anders is dan voorheen.
Er gaat een nieuwe wereld voor je open,
als je blikveld wordt verruimd.
Je ontvangt een nieuwe kijk op ’t leven,
waardoor je leven wordt verrijkt.

Voortdurend krijgen wij hier uitnodigingen voor een andere kijk op de wereld, door te kijken door de ogen en te luisteren met de oren van de kinderen. Zo vingen we vandaag weer opnieuw een leuk gesprekje op. De zesjarige Noa vroeg aan onze Maud: “Waarom heet jij eigenlijk Maud?”, waarop Maud antwoordde: “omdat mijn mama dat een mooie naam voor mij vond”. Toen kwam natuurlijk de wedervraag van Maud, die hetzelfde vroeg aan Noa: “Waarom heet jij dan Noa?”. Het antwoord van Noa was even grappig als onverwacht: “omdat ik dat zelf een mooie naam vind”. Maud keek haar vragend aan en zei: “Heb jij dan je eigen naam uitgekozen?” Waarop het even stil werd en ze uiteindelijk beiden lachend elkaar aankeken. Even later kwam Robrecht aanlopen met een houten hartje, dat hij had laten uitzagen. Hij bleef ondertussen maar vragen waar Loeke was. Toen we vroegen waarom hij dat wilde weten, zei hij: omdat ik dit aan Loeke wil geven. Op de vraag waarom, kregen verschillende mensen een ander antwoord. Hij zei eerst “omdat Loeke en Gijs verliefd zijn”, maar tegen Loeke zei hij: “omdat jij mij zo goed geholpen hebt”. Zo kijkt een kind dus nog naar de wereld. Ze zeggen nog heel eenvoudig en makkelijk wat er in hun hart leeft; zonder een blad voor hun mond te nemen, uiten ze hun gevoelens.

Vanmiddag om 15.00 uur konden degenen die dat wilden terecht op het grote veld, waar Maarten opnieuw voor een circuit met oefeningen zorgde. De twee oma’s waren ook van de partij en lieten zich van hun beste kant zien. Zo deden drie generaties de nodige rek- en strekoefeningen. Voor sommigen bood dit uurtje sporten een welkome afwisseling, want het was tussen de opperste concentratie door een kans om even wat anders te doen. De rest werkte vrolijk door en liet zich niet van de wijs brengen en gaf zich helemaal aan de handenarbeid. Zij stopten pas toen de frieten arriveerden op het kamp. Want zoals elk jaar is de knutseldag tevens frietendag. Marleen en Ine maakten de daarbij horende kipstukjes door deze in Turkse kruiden te wentelen en dat, samen met de erwten, wortels en zelfgemaakte appelmoes, maakte dat het een ware feestmaaltijd werd. Zeker toen na afloop ook nog roomijs met slagroom en bramensaus geserveerd werd. Voordat we echter aan tafel konden, moesten we er eerst voor zorgen dat de tafels op tijd weer leeg waren, de werkjes veilig ondergebracht werden, de placemats uitgedeeld en borden en bestek op de juiste plaats gelegd werden. Als een lopende trein verliep het dekken van de tafels. En dat terwijl het deze keer opnieuw de allerkleinsten waren die hierbij meehielpen. Ali, die eerdere deze week ook geholpen had, droeg ook nu weer zijn steentje bij. Hij zag er wel een beetje gek uit. Daarom vroeg iemand aan hem “wat heb jij op je hoofd?”, waarop Janna zei: “dat is een engeltje!” En toen we met de ogen van Janna naar Ali keken, zagen we inderdaad dat Ali precies op een engel leek, omdat hij op zijn hoofd een witte, plastic ring had, die op een aureooltje leek.

Tijdens het eten hadden we veel gasten, zoals de beheerders van De Spar, opa en oma Piepers, die elk jaar de frieten gaan halen en Irene met Louella. Ook Willem sloot deze dag aan bij het kampteam. Het was een drukte van jewelste en toch verliep alles weer gesmeerd. Opa Piepers haalde met Willem de frieten, begeleid door Tonnie, die het kampterrein beheert. Zij wees hen de weg, omdat ze bij een andere friture moesten gaan, die verder weg gelegen was. De friture waar ze normalerwijze heen gingen, was afgebrand en daarom was het een hele zoektocht geworden om een friture te vinden die rond etenstijd voor zeventig mensen frieten wilt bakken. Toen de kampbeheerders weg gingen, lieten ze ons weten dat ze het fijn hadden gevonden om met ons aan tafel te gaan en dat ze onder de indruk waren van hoe goed de sfeer is, terwijl er zoveel leeftijdscategorieën zijn.

Nadat het themalied, inclusief het dansje natuurlijk, nog een keer geoefend was, kwam Michiel degenen die dat wilden, ophalen voor een nieuw spel: het politiespel! Theo had vooraf een hele grote voorraad nerf-pijltjes (dat zijn zachte pijltjes met een dopje van foam) en -pistooltjes ingeslagen. Dat was wel een echte diepte-investering, dat begrijpen jullie wel. En ‘gewapend’ met deze politie-uitrusting, konden de ‘politiemannen’ (en -vrouwen) in spé zich in het spel storten en op boevenjacht gaan. Zowel de jeugd als de volwassen genoten met volle teugen van dit nieuwe spel, of ze nu meededen of toekeken, dat maakte niet uit voor het plezier dat iedereen had. Ondertussen werkten sommigen stoïcijns verder aan hun eigen creatie. Ongelofelijk met hoeveel geduld en nauwgezetheid zij te werk gaan en doelgericht hun plan uitwerken tot in de laatste uurtjes.