Gisteravond nadat alle ouders en jongeren kinderen vertrokken waren, ging de oudste jeugd voor het laatst bij elkaar zitten. Ze speelden spelletjes en genoten van elkaars gezelligheid. Na een korte nachtrust kwamen we elkaar weer tegen bij het ontbijt. Het was even vreemd om te zien dat de grote groep zo was uitgedund en dat we nu met zo’n kleine groep in de eetzaal zaten. Het scheelde niet alleen personen, maar ook decibels en niet te vergeten afwas. Maar bovenal misten we de kinderen die al naar huis waren gegaan en met wie we vijf dagen zo intensief waren opgetrokken. De routine van het ontbijt was grotendeels hetzelfde, want ook nu moesten er lunchpakketten gesmeerd worden. De fietsers hadden deze nodig voor onderweg en de achterblijvers zouden een lunchpauze houden op het terrein, nadat alle opruim-, schoonmaak- en inpakwerkzaamheden waren afgerond en het kampterrein klaar was voor oplevering aan de beheerder. Maar zoals wel vaker gebeurt bij Chrisko, als we meebewegen met wat zich aandient, veranderden de plannen halverwege de ochtend door een voortschrijdend inzicht! Toen het grootste deel van het werk gedaan was, werd besloten dat de fietsers zouden vertrekken en dat wij als achterblijvers ons op hun 1e stop bij hen zouden voegen. Voordat de fietsers echter konden gaan vertrekken moesten ze eerst nog even een obstakel overwinnen. Het fietsensleuteltje van de fiets, die Maarten uit Haarlem mocht lenen om mee terug te kunnen fietsen naar Heerlen, paste niet. Hij had het verkeerde sleuteltje gekregen, daarom moest de broeder er aan te pas komen en met behulp van het juiste gereedschap verwijderde hij het fietsenslot onder toeziend oog van vele toeschouwers.
 |
 |
Gelukkig wist hij het slot te verwijderen en daardoor kon Maarten gelukkig even later op de fiets springen en samen met de anderen vertrekken. De rest zette de puntjes op i en zorgden dat de hele kampplaats tip top in orde was volgens voorschrift.
 |
 |
 |
 |
De vlag van Don Bosco werd omlaag gelaten en goed opgeborgen voor het volgend jaar. Na een laatste inspectieronde konden ook de achterblijvers vertrekken en zagen even later de fietsers op de afgesproken picknick plaats. Zo kwamen we elkaar weer tegen bij de sluis in Heel. Daar hadden we nog een gezellig samenzijn aan het kanaal. Het rustgevende geluid van de meeuwen, het kabbelende water en de ruisende wind in de populieren was een verademing na de overdosis aan geluid van de afgelopen dagen. Sommigen gingen nog met de voeten in het water zitten. Eefke legde ons zelfs nog op een eenvoudige manier uit hoe sluizen werken.
 |
 |
Na een hele ruime pauze vertrokken de fietsers voor het vervolg van hun tocht. Ze hadden toen nog ongeveer 2,5 uur voor de boeg. De poetsploeg bleef echter nog achter en legden hun oor even te rusten op de picknickdeken en knapte daar een uiltje. Op het moment dat je stilvalt voel je pas hoe moe je bent, dus ontkwamen ook wij er niet aan dat sommigen ook wat geluid produceerden omdat ze in slaap waren gevallen en snurkten. Al met al stapte iedereen pas rond 16.00 uur in de volgepakte auto’s en reden toen pas huiswaarts, zodat ze voor de fietsers thuis zouden komen om hen te kunnen ontvangen.
De fietsers hadden het weer mee en genoten van de omgeving. Hun stop bij de sluis was heerlijk maar voor sommigen een beetje lang. Er werd dus naderhand wat doorgefietst maar toch niet gejaagd, integendeel. Ze hadden de wind in de rug, reden meer helling af dan helling op en na twee korte stops arriveerden ze al in Brunssum. Alles was tot dan toe goed gegaan, geen valpartijen en geen ongelukken. Een laatste stukje door het Schutterspark en over de Brunssummerheide om als eerste Mohammed thuis af te zetten.
Toen ze daar afscheid hadden genomen werd er een volgend deel van het groepje gelost bij Vivian thuis. Opnieuw afscheid nemen en op naar de Broeder voor het definitieve einde van de fietstocht.
 |
 |
Aangekomen in Welten en na definitieve afscheid, splitste de groep zich weer op in kleinere groepjes en gingen ze huiswaarts de laatste kilometers tegemoed.
Het kamp zat er op. Of niet?
Bij thuiskomst zagen we dat we ondertussen al 5 berichtjes hebben gekregen van mensen die onze ballonnen gevonden hebben. De verste afstand die een ballon tot nu toe heeft afgelegd is 380 kilometer! Deze ballon is door de wind meegevoerd en is gevonden in Eilsleben in Duitsland. We zijn heel benieuwd of we nog meer berichtjes krijgen en wachten rustig af.
Moe maar voldaan sluiten wij ook dit jaar ons zomerkamp af met een dankbaar hart. We hopen dat iedereen nog lang kan putten uit de mooie herinneringen en de opgedane levenservaringen. De wijze waarop we samen met elkaar zijn opgetrokken in eenheid en saamhorigheid rekening houdend met elkaars verscheidenheid kan een voorbeeld zijn in ons dagelijks leven. Het is dus mogelijk om in wederzijds respect met elkaar te leven, te werken en op te trekken en we hopen dat de spreekwoorden ons kunnen blijven inspireren gedurende ons leven. Precies zoals dat voor velen van ons ook het geval is met de thema’s van de voorgaande jaren. We willen deze blog nu eindigen met de leuze: “Eén voor allen en allen voor Eén!”