Vanochtend realiseerde iedereen die wakker werd zich meteen dat de laatste dag was aangebroken. Tenminste, voor de kinderen die morgen niet met de fiets terug naar Heerlen gaan. Dat betekent dat er al vroeg veel bedrijvigheid was, omdat iedereen zijn spullen bij elkaar moest zoeken, want jullie begrijpen wel dat ondanks alle goede voornemens om washandjes, handdoeken, zaklampen, kleding en schoenen bij elkaar te houden, dit toch niet altijd wil lukken. Na het ontbijt werden de tassen ingepakt en daarbij hebben de kleine kinderen hulp gekregen van hun grotere maatjes. Zo kregen broertjes en zusjes de tip dat ze hun moeders erg zouden helpen door alvast de vuile en de schone was van elkaar te scheiden en in één tas te doen.
Tijdens de mis zagen we ineens een ree op een afstandje naar ons staan kijken. Het dier wist met zijn komst de aandacht van de Kapelaan af te leiden en trok alle blikken naar zich toe. Maarten zei heel ad rem dat de ree ons afscheidingslint natuurlijk niet durfde te passeren. De kapelaan volgde eerst onze blikken en nadat hij het dier in ogenschouw had genomen, riep hij ons weer tot de orde en ging verder met zijn woordje. Elke keer dat hij ons toespreekt beklemtoont hij dat we nooit moeten vergeten dat God véél van ons houdt. Die wetenschap alleen al kan ons vleugels geven om het leven vol vertrouwen te leven en niet bang te zijn. Vandaag wilde hij ons ter afsluiting van dit kamp drie woorden meegeven, namelijk: “Maak je klein!” Als je je klein maakt en jezelf tot God wendt, dan kan Hij Zijn werk doen door jou heen. Vaak doen we echter het tegenovergestelde. Als we ons onzeker voelen, maken we ons liever groter dan dat we ons kwetsbaar en klein durven op te stellen. Toch is het een goede zaak om jezelf kwetsbaar en klein te weten in Gods hand. Tijdens het woordje na het evangelie beeldde de kapelaan samen met Raoul nog een situatie uit. Ze deden alsof ze elkaar tegenkwamen en de kapelaan vroeg oppervlakkig, “alles goed?” Raoul zei “ja”. De kapelaan zei, “ok, nou tot ziens dan.” Hiermee wilde hij aangeven dat we wel ons best doen en dat we elkaar ook zeker moeten begroeten, maar dat we toch meer echte aandacht voor de ander kunnen hebben. Niet alleen uit beleefdheid, maar om er ook echt voor de ander te zijn.
 |
 |
 |
 |
Na de mis werd de groep opnieuw bij elkaar getrommeld voor een groepsfoto. Iedereen die er was gaf gehoor en Vivian merkte op dat na zo vaak oefenen het nemen van een groepsfoto nu van een leien dakje gaat.
Toen alle koffers en tassen ingepakt waren, was er nog tijd voor spel en gezellig samen zijn. De tijd vloog voorbij en al snel werden de lunchpakketten op tafel gezet en kon de lunch gaan beginnen. Ondertussen zetten Michiel en de spelleiders het spellencircuit klaar op het grote grasveld. Noëlle en Janneke haalden “de knijpers”. De knijpers zijn ook een favoriet terugkerend onderdeel op ons zomerkamp. Het is een essentieel onderdeel van ons kamp, dat gekoppeld is aan de familiedag. Door het trekken van een knijper met een bepaalde afbeelding en bijpassende groepsnaam erop, komt iedereen te weten bij wie hij in de groep zit om het betreffende spellencircuit te spelen. Op een vergelijkbare manier als het schieten van de ballonnen op de eerste dag, laten we zo het lot bepalen wie bij wie in de groep terecht komt. Dit is altijd een enerverend en soms zelfs spannend moment voor de kinderen en in zekere zin ook voor de volwassenen. Zeker toen we de verschillende versies van dit jaar hoorden, die we op de knijper konden tegenkomen: de tegensprekers, stilzwijgers, blaaskaken, bromberen, kletsmajoors, binnenvetters, schreeuwlelijkerds en de mooipraters. Maar, eerlijk is eerlijk, velen van ons herkenden zichzelf best wel in hetgeen er op zijn of haar knijper stond. Onder luid gelach en met veel commentaar werden ieders knijpers bekeken. Het feit dat we via het lot werken, betekent ook dat je soms met vreemden een team vormt en het is prachtig om te zien met hoeveel verve hiermee wordt omgegaan. Iedereen, zowel jong als oud, zet zijn beste beentje voor en geeft het uiterste van zichzelf. Zo zien we niet alleen oma’s, maar ook opa’s in vol galop over het veld draven en niet onderdoen voor de jongere garde onder ons. Het is hartverwarmend en een genot om te zien hoe drie generaties acte de présence geven en op deze manier aan hun kinderen en kleinkinderen laten zien: “Jij bent de moeite waard!”
 |
 |
 |
 |
 |
|
Toen Michiel de bedoeling van de middag had uitgelegd, was het tijd om naar het sportveld te vertrekken. Daar had ons sport- en spel-team vier parcours uitgezet voor vier heel verschillende spellen. Elk spel was opgezet aan de hand van een spreekwoord. Zo was er het ‘de eerste slag is een daalder waard’ spel waar je een parcours moest afleggen en daarna met een hamer één keer op een tien centimeter langer spijker mocht slaan. De vraag was hoeveel spijkers je als groep in het houtblok kreeg geslagen gedurende de speeltijd. ‘De druppel die de emmer doet overlopen’ was een spel waarbij je een bekertje met water op een plankje naar de overkant moest brengen via een aantal hindernissen, om daar het bekertje te legen in een klein emmertje, net zo lang totdat de emmer vol was. Dan kon je aan de volgende emmer beginnen. Het doel was om zoveel mogelijk emmers te vullen, maar je kon natuurlijk ook de spelleiding van water voorzien.
‘Een schot voor open doel’ draaide erom dat je, na een kleine dribbel, de bal in een leeg doel schoot. Hierbij kon je kiezen voor een groot of klein doel. Hierbij konden uiteraard meer punten verdiend worden bij het kleinere doel, vanwege de moeilijkere opdracht.
En dan was er nog een eigengemaakt bingospel met behulp van hartjes met spreekwoorden. Dit spel heette ‘het hart op de juiste plaats hebben’. Ieder team speelde bij ieder spel tegelijk met een ander team en zo speelden alle 8 teams alle spellen in een viertal spelrondes.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Tussen de spellen door was er in de pauze tijd voor een verfrissend flesje water, als welkome dorstlesser op een heerlijk warme dag. In deze pauzetijd konden de groepen ook werken aan hun yell. Met de yell konden ze uitdrukking geven aan de betekenis van hun groepsnaam. Aan het einde van de spellenmiddag mocht elke groep zijn yell ten gehore brengen. Je bent verwonderd als je ziet wat mensen in korte tijd in elkaar weten te draaien en ook dit is een feestje om te zien.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Hierna werd het eerste liedje gepresenteerd en dat werd goed ontvangen. De rest zouden we bewaren tot na de barbecue. Vervolgens werd de uitslag van de hele dag bekend gemaakt. De tegensprekers behaalden dit jaar de eerste plaats, op de voet gevolgd door de kletsmajoors en op de derde plaats stonden de blaaskaken. Raoul verzuchtte: “Eindelijk na tien jaar heb ik een keer gewonnen!”
 |
 |
Enkele vaders, die al jaren voor het vlees zorgen, hadden ondertussen de barbecue al goed opgestookt, terwijl de moeders onder leiding van Marleen het saladebuffet openden. Het feit dat iedereen die komt ook iets meeneemt voor de barbecue, maakt dat het mogelijk is om met zoveel mensen tegelijk te genieten van een heerlijke maaltijd. Allerlei verschillende specialiteiten worden zo ter tafel gebracht. Zo was er nu een heerlijk peterselie salade en zelfgemaakte falafelrondjes uit Syrië, een Duitse kartoffelsalade, een couscoussalade, enz. Iedereen had goed zijn best gedaan om iets lekkers ervan te maken. Recepten werden uitgewisseld en er werd flink gesmuld van al dat lekkers.
 |
 |
Daarna stonden alle jeugdigen weer klaar om hun eigen liedje, met bijbehorend dansje, ten gehore te brengen. We verzamelden ons op het pleintje voor het hoofdgebouw en toen kon het schouwspel gaan beginnen. Alle trotse opa’s en oma’s, vaders en moeders zaten met hun mobiel of fototoestel in de aanslag om geen stap te missen van het dansje van hun (klein)kinderen. Tussendoor werd het geheel aan elkaar gepraat of werd er samen alvast een refreintje geoefend of gezongen. De jeugd deed het fantastisch en wij lopen dan ook van trots naast onze schoenen, als we zien wat ze met zijn allen voor elkaar krijgen. We zijn met grote dankbaarheid vervuld dat we hier aan mogen deelnemen en dat de ouders hun kinderen aan ons toevertrouwen. Als klap op de vuurpijl zongen we als afsluiting ons kamplied: “Eén voor allen, allen voor Eén!” Eerst brachten de kinderen dit lied ten gehore en lieten ze zien welke pasjes daarbij hoorden. Daarna werden de gasten uitgenodigd om ook deel te nemen aan dit lied.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Een opmerkzame bezoeker had opgemerkt dat er meer kinderen waren dan kampdeelnemers, maar dat kwam doordat er ook nog andere kinderen uitgenodigd waren voor de familiedag. Ook deze kinderen trokken de stoute schoenen aan en stonden even later mee te doen. Eentje kwam ons zelfs zeggen: “Ik ga volgend jaar ook mee op kamp!” En dat kan, want het kamp voor volgend jaar is al vastgelegd: van 12 tot en met 16 augustus en voor de fietsers onder ons tot 17 augustus. Wij zien hier nu al naar uit, want een kampweek is voor ons een cadeautje. Wat is er nou mooier dan zo met kinderen en jeugdigen te mogen optrekken en van harte te ervaren dat het dus mogelijk is om met zeventig man samen één te zijn! Zo verschillend op allerlei fronten en er dan toch voor kiezen om te kijken naar de overeenkomsten en naar Wie of wat ons bindt!