Iedereen is nu echt gewend aan het ritme van de dag op het kamp, de afspraken en gang van zaken als het gaat om douchen en naar bed gaan. En ook het samenzijn begint voor ons steeds meer aan te voelen alsof het nooit anders geweest is. Zo hoorden we Abdalla vandaag tijdens het ontbijt zeggen: ‘ahhh, waarom kan het kamp geen 15 dagen duren?’. Iemand zei: ‘zou je dat leuk vinden?’. ‘Ja’, zei hij, ‘maar liever nog langer…!’ De ander zei dat we hier misschien ook wel allemaal samen zouden kunnen wonen. ‘Jaaahh’, zei Abdalla toen, ‘maar dan wel met papa en mama en Omar, want ik mis Omar wel, omdat hij altijd gekke dingen doet’. Omar is het kleinste broertje van Mohamad, Abdalla, Nabaa en Jana, die pas drie jaar is en dus nog te klein was om mee te gaan. Morgen komt hij wel mee naar de familiedag om spelletjes te spelen, samen met alle andere bezoekers.
Aan tafel werd aan Liselotte gevraagd welk spreekwoord zij had. Dit was ‘elke medaille heeft een keerzijde’. We spreken met de kinderen over de spreekwoorden, als daar een gelegenheid voor is, omdat we ons bewust zijn dat vooral de jonge kinderen het gebruik van spreekwoorden en gezegden nog niet kennen. Spelenderwijs raken ze hier nu mee bekend. Om het spreekwoord duidelijk te maken, hebben we Liselotte aan de hand van een 10 eurocent-muntje twee vragen gesteld over het kamp. De eerste vraag was hoe ze het op kamp vond. Haar antwoord was dat ze het fijn had en dat is ook duidelijk zichtbaar voor ons. Daarbij lieten we de ‘ene kant’ van het muntje zien. Toen vroegen we wat ze niet leuk vond aan het kamp, waarop zij spontaan reageerde en zei ‘dat ik mijn moeke moet missen’. Daarbij lieten we toen de andere kant van hetzelfde muntje zien. Zo legden we haar uit dat het muntje dus twee kanten heeft. Dat je iets aan de ene kant leuk kunt vinden, maar dat daar ook iets bij kan horen dat je niet leuk vindt. We zeiden haar dat we heel blij waren dat zij niet is blijven ‘stilstaan’ bij het missen van haar moeke, maar zich toch heeft kunnen geven aan de kindjes om haar heen. Het werkje met haar eigen spreekwoord over de twee zijden van de medaille, zal haar er altijd aan kunnen herinneren, dat alles in het leven twee kanten heeft. Zij zelf kan altijd zelf kiezen vanuit welke kant ze de situaties en gebeurtenissen in haar leven benadert. We gaven haar ook nog het muntje mee naar huis als tastbaar teken van de betekenis van dit gesprekje. Eén van onze kokkinnen had hetzelfde spreekwoord geschoten en als verrassing hebben we voor haar ook een aandenken gemaakt, om nooit meer te vergeten.
Voordat we klaar waren met poetsen was de deken al present. In de mis vertelde hij dat we alweer twee spreekwoorden konden vinden! Deze keer waren dat de spreekwoorden ‘iemand de mond snoeren’ en ‘iemand op de proef stellen’. We waren best verbaasd dat er alweer twee spreekwoorden in de lezing bleken te zitten. Maar het blijkt eigenlijk helemaal niet zo gek te zijn, dat we in de Bijbel allemaal spreekwoorden tegenkomen, want daar komen er juist veel vandaan! Spreekwoorden verrijken onze taal. We hebben veel van deze spreekwoorden blijkbaar vroeger in onze taal ingevoerd, nadat we ze in de Bijbel hebben leren kennen, toen deze naar het Nederlands vertaald werd.
Naast de twee spreekwoorden was er nog iets heel belangrijks te horen in de lezing van het Evangelie. We kunnen steeds aan twee dingen denken, die we in balans zouden moeten proberen te houden. Dat is om God te beminnen én om van andere mensen net zo veel te houden als van onszelf. We moesten kiezen van de deken wat belangrijker was, maar dat was eigenlijk een strikvraag. Hij legde ons daarna uit dat het één niet zonder het ander kan. Je kunt je niet genoeg op andere mensen richten, als je alleen maar de hele dag met je ogen dicht zou zitten te bidden, want dan zíe je de ander niet. Maar als je alleen maar met andere mensen bezig bent, dan kom je niet voldoende tot stilstand en kom je er dus niet aan toe om bij God de benodigde kracht en wijsheid te vragen om anderen te kunnen helpen, of om Hem te bedanken voor alle goede dingen in je leven. Het gaat dus om het evenwicht!
We hadden tijdens de mis ook nog een onverwachte gast op visite. Hij maakte zich duidelijk kenbaar gedurende de hele mis. Het was een specht die luid in de boom zat te kloppen. Er valt hier trouwens in het bos nog veel meer moois te beleven. Vanmorgen zag Willem weer vier herten toen hij opstond.
 |
 |
 |
 |
 |
Zoals jullie kunnen zien was David vandaag de klokkenluider.
In de loop van de ochtend werden alle werkjes afgemaakt en werden de liedjes gerepeteerd. Ook de pasjes werden tot in den treure herhaald totdat ze er bij iedereen goed in zaten. Het is net als elk jaar weer een feest om te zien hoe iedereen zijn beste beentje voor zet en groot en klein samen met elkaar optrekt en elkaar helpt het geheel voor elkaar te krijgen.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
De lunch vond vandaag weer plaats op het voetbalveld. Terwijl we lekker in het zonnetje zaten, aten we ieder ons eigengemaakte lunchpakketje op. De afwasrondes kosten best veel tijd en door ’s middags een lunchpakket te eten, dat we ’s morgens zelf smeren, wordt één afwasronde per dag gespaard.
Om stipt 15.00uur werd iedereen die zichzelf eens goed op de proef wilde stellen, verwacht op het voetbalveld. Daar vond een boot-camp plaats.
Veel jongeren, maar ook volwassenen stonden klaar om mee te doen. Daarna kwamen er ook steeds meer jongere kinderen bij, die mee gingen doen. Het was een lust om te zien, zeker voor diegenen die zich niet moe maakten en lekker langs de kant toekeken hoe de anderen zich in het zweet werkten. Het mooie was dat iedereen naar vermogen de oefeningen uit kon voeren. Dat betekende dat het voor sommigen een echte sportieve, fysieke uitdaging was en voor anderen een aanleiding om ‘gezellig mee te doen’.
Wie een te grote mond had over wat hij allemaal wel of niet zou kunnen volhouden, werd door de begeleider van deze activiteit in het midden van de cirkel geplaatst om wat extra oefeningen te doen. Boontje kwam tijdens deze activiteit blijkbaar om zijn loontje….!
We zagen dat het een écht intensief programma uur was en daardoor vroegen de toeschouwers zich af of de sportievelingen morgen nog wel in staat zouden zijn om te dansen en deel te nemen aan het spellencircuit. Maar het zijn natuurlijk jongeren en kinderen, dus die zijn zo weer hersteld. Of dat met de vaders die meededen ook het geval zal zijn, valt te betwijfelen.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
In de late middag werd het op het veld een nog véélkleuriger geheel dan andere dagen. Alle kleuren van de regenboog waren vertegenwoordigd en dansten door de lucht op ongeveer een meter boven onze hoofden. Dat was niet zomaar. Dit jaar hadden we i.v.m. ons 15 jarig zomerkampjubileum ervoor gekozen om ballonnen op te laten en deze met ‘de wind’ te laten meevoeren. Aan iedere ballon was een kaartje bevestigd met ons kampthema: ‘Eén voor allen, allen voor Eén’! Er was gekozen voor veelkleurigheid omdat onze groep ook veelkleurig en veelzijdig is. We zongen samen het liedje nog een keer en bij de woorden ‘zijn wij één van hart’ lieten we allemaal tegelijk onze ballonnen los. Jullie kunnen je natuurlijk voorstellen dat niet iedereen in staat bleek te zijn om zijn ballon vast te houden en dat hier en daar een ballon al eerder het luchtruim in verdween. Twee ballonnen klapten zelfs voortijdig uit elkaar, maar gelukkig waren deze nog vervangbaar. We zijn heel benieuwd bij wie de wind deze universele boodschap zal bezorgen. Op het bijbehorende kaartje hebben we gevraagd of de vinders ons een berichtje willen geven als ze het kaartje vinden. Dat kan best nog een even duren. Een paar weken geleden hoorden we van iemand, dat zij een kaartje had gevonden van een ballonnenwedstrijd van enkele jaren geleden. Dat kaartje heeft zij alsnog naar de afzenders teruggestuurd en wij hopen dat ook de vinders van onze ballonnen het de moeite waard zullen vinden om ons een berichtje te sturen. We hebben de ballonnen als groep de lucht in laten gaan en niet onder persoonlijke titel omdat we ook dit passend vonden bij het thema van dit jaar. Onder het mom “als één lid lijdt, lijden alle leden en als één lid wint, winnen alle leden!”
 |
 |
 |
 |
 |
|
 |
 |
 |
 |
De ballon van Ali werd in eerste instantie wel mee genomen door de wind, maar won géén hoogte. Daardoor eindigde zijn ballon in een van de bomen rondom het voetbalveld. Michiel ging deze ballon voor Ali halen, onder begeleiding van een hele groep kinderen. Andy was daar ook bij en hij zei: ‘die ballon wilde zeker graag bij Ali blijven omdat hij heel veel van hem houdt’ Ali glunderde van oor tot oor bij deze woorden, maar was toch blij dat hij naderhand met twee ballonnen het veld op kon lopen en het opnieuw mocht proberen. Deze oude en nieuwe ballon zagen we algauw achter de bomen verdwijnen en de andere ballonnen achter nagaan.
We zijn heel benieuwd waar de wind onze ballonnen zal heen voeren en of we daar nog iets van zullen horen.
 |
 |
 |
Daarna zochten velen de douche op, gingen anderen voetballen of met hun groepje aan de slag voor de generale repetitie vanavond. De tijd vliegt om en voordat we het goed en wel in de gaten hebben zijn we morgen alweer aan de laatste dag bezig, Tenminste voor degenen die niet met de fiets zijn gekomen.
 |
 |
 |
|
Vanavond nog de generale repetitie om de laatste puntjes op i te zetten en dan kunnen morgen alle ouders en familie komen voor de familiedag en de barbecue.