Vaar Wel dag 1

Vanmorgen werd het startsein gegeven en gingen 26 fietsers van start. Op weg naar onze nieuwe kamplaats in Haelen. Sommigen gaan al voor de 14e keer mee. De oudere garde fietst naar de kampplaats en de jongere garde wordt door de ouders gebracht. Wat dit jaar geheel nieuw is voor ons is het feit dat we niet alles meer mee hoeven slepen omdat we dit keer op een toplokatie zitten. Dat betekent dat we veel tijd sparen en alleen het hoog nodige hoeven meenemen omdat hier alles voor handen is.

Op de kamplocatie is een prachtig voetbalveld, alleen zonder doelen. De broeder heeft met wat jongens, met behulp van stevige palen, twee doelen in elkaar gezet waar uiteraard al volop gebruik van is gemaakt.

Iedereen, zowel groot als klein hielp mee om de kampplaats in te richten. Vele handen maken licht werk!

De allerkleinsten hadden al snel een plekje gevonden om samen te spelen.

Om 15.00 uur druppelden de jeugdigen onder ons binnen en werden de ouders onder genot van een kopje koffie en een koekje weg wijs gemaakt op onze nieuwe  kampplaats. Bijna alle ouders zijn enthousiast en sommigen zijn hier zelf al eens op jeugdige leeftijd op kamp geweest. Natuurlijk is alles opnieuw in de verf gezet en gerenoveerd en daar mogen wij nu gebruik van maken. Wat nieuw is, is dat we zes huisjes hebben en dat in elk  huisje twaalf slaapplaatsen voor handen zijn. De huisjes zien er sprookjesachtig uit en ieder huisje heeft een eigen naam, waaraan de kinderen kunnen herkennen of ze in het goede huisje zijn. De namen verwijzen naar de verblijfplaatsen van dieren denk aan:” uilennest, duiventil, vossenhol, bijenkorf, berenkuil en hazenleger”! De huisjes werden algauw verdeeld en toen kon ‘het lot’ zijn werk gaan doen. De meeste kinderen kiezen namelijk niet hun eigen slaapplaats maar laten dat over aan het lot. Het lot loopt als een rode draad door onze kampen heen. Het lot laten beslissen betekent dat we de uitkomst uit handen geven en in plaats van eigenhandig alles naar onze eigen hand te zetten, laten we de uitkomst open en nemen we aan wat er op ons pad komt. Het is een kleine geestelijke oefening voor het leven, want hoe vaak het in het leven niet zoals we zelf verwacht of gedacht hebben. En hoevaak krijgen we dat dan niet aangenomen en verwerkt omdat we niet hebben geleerd met tegenvallers om te gaan. Dat is een van de achterliggende redenen om het lot zijn werk te laten doen. Niet altijd valt ‘de uitkomst’ mee als we met het lot, de (slaap)plaatsen trekken omdat het niet altijd beantwoordt aan wat wij zouden willen.

Zodoende beginnen we ook elk kamp op traditionele wijze met het maken van een zogenaamde placemat of te wel een eigen plaats-mat, waarmee ieders plaats wordt aangegeven. Op de placemat wordt het thema uitgewerkt van het kamp en staat de naam van de desbetreffende persoon. Voor elke maaltijd worden deze placemats geschud en daarna uitgedeeld.

De fietsers vertrokken om ongeveer kwart over elf bij de Pancratiuskerk. De route ging via de Brunssummerhei waarna we even een korte stop hielden in het Schutterspark. Een hapje en een slokje en weer door. We hadden nog even te gaan want te totale afstand was ongeveer 55 kilometer.

Sommigen moesten weer even wennen aan het fietsen want er was af en toe een valpartij en een enkeling viel zelfs twee keer.

Toen we arriveerden bij onze lunchplek, een klein kapelletje langs de grote weg richting de Selfkant, ontdekte Michele toen hij zijn brood wilde pakken dat hij zijn rugzak was vergeten in het Schutterspark.

Onmiddelijk gingen Michele en Hugo terug om te kijken of ze de rugzak nog konden vinden. De rest ging er eens goed voor zitten en deed zich te goed aan de lunch.

Na een half uur kwamen ze terug maar zonder resultaat. Gelukkig hadden we nog wel een broodje over en werd gedeeld zodat Michele toch wat kon eten. Omdat aan Micheles rugzak een walkie-talkie zat en Michiel de andere had, was het idee dat we misschien de persoon die de rugzak mee had konden oproepen.

Ditmaal sprong Maarten met Hugo mee op de fiets omdat zij beiden ook de route beschrijving bij zich hadden en ons naderhand wel konden inhalen. Vervolgens vertrok de groep weer terwijl rugzakzoekers ook op pad gingen.  Het regende af en toe een beetje, maar al met al was het prima fietsweer. 

We fietsen door Koningsbosch en naar St.Joost, kwamen ook in Echt (of net andersom) en we reden een prachtig stuk met water aan alle kanten. Over een prachtige fietsersbrug en vlakbij de sluizen hielden we halt om te wachten op Maarten en Hugo.

We hadden inmiddels bericht gekregen dat de rugzak niet was gevonden en we hopen maar dat de eerlijke vinder de rugzak afgeeft bij het politiebureau.

 Toen Hugo en Maarten arriveerden bleek dat zij het iets minder getroffen hadden met het weer. Ze waren flink nat geworden en wij hadden op een klein buitje na genoten van een heerlijk zonnetje. Het laatste stuk verliep prima en rond een uur of 5 kwamen we aan bij de kampplaats waar we met applaus werden onthaald.

Na het avondeten werd er nog even gevoetbald en het traditionele ballonnenschieten voorbereid. Dit jaar worden er door iedereen boten geschoten, passend in ons thema Vaar Wel! Iedereen schiet een ballon waar een kaartje in zit met daarop de boot die je hebt. Ook hier bepaalt het lot dus wat ieder krijgt. En er zijn nogal wat boten met allemaal hun eigen eigenschappen. Je kunt dan kijken wat die boot jou persoonlijk te zeggen heeft. Een speedboot of een veerboot, een rondvaartboot of een duikboot. Elke boot is weer anders en kan jou dus wat anders zeggen.

Van iedere boot zijn er twee zodat er koppeltjes gevormd kunnen worden die gedurende het kamp kunnen optrekken en diverse activiteiten samen doen. Met name onze knutselactiviteit en het uitwerken van een kampliedje en het daarbij behorende dansje.

Na het schieten was het tijd voor de meeste om naar bed te gaan. Op een aantal na natuurlijk die wel vonden dat ze op kamp zijn en daarbij hoort toch echt wel om wat later te gaan slapen. Maar niet te laat, want morgen is het op tijd weer op (met een stralende glimlach).