Voetbalwedstrijd Chrisko – Seminaristen Rolduc

Professor Rohling vierde medio 2016 op zondag een H. Mis in de Pancratiuskerk. Hij zag in de sacristie een elftal aan acolieten en misdienaars staan en het idee om een keer een voetbalwedstrijd op Rolduc te spelen werd geboren. Hij nodigde ons uit. Onze jongens waren gelijk razend enthousiast en riepen: “Ja, dat gaan we doen…………..Vet!!”

Nu is het zo dat een aantal acolieten en misdienaars samen wekelijks sporten en het laatste uur een balletje trappen vanuit jeugdkring Chrisko. Waardoor we als Chrisko een team konden gaan formeren. Een team dat bestond uit veteranen, (jong)volwassenen en jongeren. Een zeer gemêleerd team dus.

Gaat het wel door?

Het plannen van de wedstrijd bleek echter niet eenvoudig. September 2016 was het oorspronkelijke plan. Maar de agenda’s lieten dat helaas niet toe. Onze jongens lieten het echter niet los en vroegen vaak: “Het gaat toch wel door hè, jullie regelen het wel, hoor!!”

Vrijdag 19 mei 2017 zou de happening uiteindelijk gaan plaatsvinden. De hele dag viel de regen met bakken uit de hemel. De ene app na de andere app passeerde de revue en de website Weerplaza heeft die dag ongetwijfeld veel bezoekers van onze kant gehad. Om 19.30 uur, het geplande tijdstip, was het droog en toch werd er van onze kant om meerdere redenen gekozen om de wedstrijd uit te stellen. Dat was voor alle spelers, maar ook voor de toeschouwers, die zouden komen kijken, even slikken! Iedereen had zich er op verheugd. Het werd daar en tegen een leerzame les: “Hoe ga je in het leven om met tegenvallers en teleurstellingen, en hoe reageer je als het niet gaat zoals jij het in je hoofd hebt!

Drie dagen later, maandag 22 mei, werd er stralend weer gemeld. Niet alleen ideaal om te spelen, maar ook ideaal voor het publiek om naar de wedstrijd te kijken. Beide teams konden en de enkeling die niet kon, wist nog vrij te regelen op het allerlaatste moment.

Wel een eenheid op het veld!

“Er moeten truitjes komen”, werd er gezegd. We moeten een eenheid zijn. Dan staan we er pas goed op. En zo gebeurde het. In spiksplinternieuwe blauwe Chrisko tenues traden we op 22 mei aan op het voetbalveld van Rolduc. 

Onze tegenstanders zagen er net als wij ook gemotiveerd uit en stonden al warm te draaien in hun rood/witte tenues. Hun team bestond vrijwel uitsluitend uit Indiase priesterstudenten waarvan we er enkele kennen omdat ze in de Pancratiuskerk assisteren tijdens de H. missen.

Scheidsrechter

Aan alles was gedacht, zo was er ook een heuse scheidsrechter.

Onze Willem was namelijk bereid om de wedstrijd te fluiten en om 19.30 was het dan eindelijk zo ver. Het beginsignaal had geklonken. Het eindsignaal liet wat langer op zich wachten dan normaal omdat iedereen zoveel plezier had werd de blessuretijd ruim genomen. De volgende keer zullen we de tijd beter waarborgen.

 

Totaal verrast

Toen de wedstrijd begon, gebeurde er iets dat ons zeer verraste. Tot op heden hadden we onze Indiase vrienden alleen nog maar wandelend in actie gezien. En hun rustige, bescheiden houding verhult daarmee het temperament dat er daadwerkelijk in hen schuilt.

Watervlug en als een wervelwind renden ze rond. Wat kunnen die mannen rennen en wat een inzet toonden ze. Zo gauw iemand van ons balbezit had stond er al een seminarist voor zijn neus. En kwamen we ook maar even in de buurt van de “16”, dan had je binnen no time 2 à 3 mannen voor je staan, waar bijna niet omheen te komen was. Er leek geen doorkomen aan. Zelf moesten we rennen voor wat we waard waren om de razendsnelle spitsen van Rolduc bij te benen. En dat met een team bestaande uit drie leeftijdscategorieën. Voor onze veteranen was het fysiek onmogelijk, maar we deden wat we konden en gaven wat we in huis hadden.

De tegenstander juicht.

Toch lukte het ons nog aardig lang om geen tegendoelpunt te incasseren, maar op een gegeven moment lag de bal dan toch bij ons in het net. Er ontstond een vreugdevol gejuich aan de zijlijn. Want zowel aan de kant van de seminaristen als vanuit Chrisko werd er door een mooie schare aan toeschouwers aangemoedigd, gejuicht en geklapt. De sfeer was goed, het weer was goed en het spel was zeer zeker de moeite waard om naar te kijken.

Met 5 – 1 de boot in.

De seminaristen scoorden na het openingsdoelpunt nog 4 keer. Maar ook wij konden de armen de lucht in gooien. Toen we met   3 – 0 achterstonden lukte het ons om ook te scoren. Wat waren we blij. Ons eerste doelpunt tijdens een “echte wedstrijd” op een groot veld. We vierden het als een overwinning, wilden meer, maar de tegenstander was te sterk en heeft verdiend gewonnen. Helaas bleek achteraf dat er twee jongens van de seminaristen ernstig geblesseerd zijn geraakt. We betreuren dat ten zeerste en hopen dat ze voorspoedig zullen herstellen. Ook aan onze kant was er sprake van enige overbelasting en we denken dat het tijdsaspect daar zeker een rol in heeft gespeeld.

Genoten van de eerste tot de laatste minuut.

De jongens hebben het spelen van de wedstrijd prachtig gevonden. De blijheid was enorm, ze waren er vol van en spraken er nog dagen later over. Ze spraken direct al van een revanche. Uiteraard om een eventuele volgende keer een beter resultaat neer te zetten. Maar opvallend was dat niet de winst het doel voor hen was geweest, maar het samen op deze unieke manier op het veld te mogen staan. We hebben ons niet alleen door onze gloednieuwe shirts een team gevoeld, maar zijn ook blij dat we een dergelijke activiteit met ons clubje mogen meemaken.

We willen dan ook professor Rohling en de seminaristen van harte danken voor de uitnodiging en de geweldige ervaring die we hebben mogen beleven!