Voorjaarsworkshop 2019

Zaterdag 13 april was het weer zover…. Om half tien stond Rachel, zoals gebruikelijk, weer goed uitgerust paraat om samen met een aantal moeders en oma’s het jaarlijkse voorjaarsstuk te maken. Natuurlijk had zij van tevoren alle voorbereidingen getroffen en dat betekende dat de andere dames heerlijk konden aanschuiven. Bij aankomst maakte Marieke volgens eigen recept een heerlijk pan tomatensoep, zette koffie en thee klaar en om 10.00 uur waren we startklaar. Alleen… tot ons grote spijt was er niemand van de andere vrouwen gekomen. Even sloeg de twijfel toe. Zouden de mensen alleen voor het middagprogramma komen of zou er iets anders aan de hand zijn? Gauw werd er met Petra ruggespraak gehouden. Zij was namelijk wegens ziekte niet in staat om aanwezig te zijn en regelt normaal dat alles vlekkeloos verloopt. Ook nu wist ze al snel te vinden waar het addertje onder het gras zat. Er waren per ongeluk twee verschillende uitnodigingen de deur uit gegaan en op de laatste uitnodiging stond dat we om 11.00 uur begonnen in plaats van om 10.00 uur, zoals de organisatie dacht. Dat lieten Marieke, Vivian en Rachel zich geen twee keer zeggen. Ze maakten hier onmiddellijk gebruik van en dronken samen op hun gemak een heerlijk kopje koffie en praatten gezellig bij.

Geheel ontspannen ontvingen ze daarna hun gasten, die één voor één binnen druppelden en zo begonnen ze even later aan het ochtendprogramma. Maar niet voordat ze eerst hartelijk gelachen hadden over een aantal anekdotes die samen gedeeld werden. Niet voor niets geldt de uitdrukking ‘lachen is gezond’. Maar bij een lach hoort soms ook een traan en in die zin pakten we daarna het thema: “Opstaan uit de dood” uit in relatie tot het Paasfeest dat er aan komt. Aan de hand van meerdere voorbeelden uit onze eigen praktijk kwamen we er al snel achter dat ieder mens in zijn leven vroeg of laat met lijden te maken krijgt. Het lijden wordt vaak gesymboliseerd door het kruis. Het kan (een) nieuw leven geven, als je tenminste in staat bent om niet alleen bij het lijden stil te blijven staan, maar uiteindelijk je kruis op te pakken en te gaan dragen in je leven. Geen makkelijke opgave, maar vanuit ons christelijke geloof weten we dat de dood aan het kruis niet het laatste woord heeft gekregen, maar leven gevend is gebleken. Dat is toch wat we vieren met Pasen, dat Jezus is verrezen uit de dood. Hij heeft de dood overwonnen, waardoor niet de dood op het kruis, maar het leven het laatste woord kreeg.

Als een mens echter tegen zijn kruis blijft vechten of er van blijft weglopen kan het niet levengevend worden en dat zou toch zonde zijn?! Als je dus in staat bent om je kruis op te pakken en het te gaan dragen, kan er nog iets moois uit voortvloeien. Dan sta je op uit datgene dat je omver gegooid of te neer geslagen heeft.

Welk kruis jou te beurt valt, weet je niet van te voren, maar niemand van ons zal het kunnen ontlopen. We kennen allemaal het spreekwoord ‘Ieder huis zijn eigen kruis’ en hoe waar is dat! Terwijl we aan de tafel om ons heen keken, dachten we al snel: “ik moet er niet aan denken dat, dat van mijn buurvrouw mij zou overkomen, dat zou ik nog véél erger vinden dan wat ik zelf heb meegemaakt. Het is goed om dat te horen en te zien en te snappen dat ieder mens genoeg heeft aan zijn eigen leed. Het leed van de buurman of buurvrouw daar zouden wij misschien helemaal niet mee kunnen omgaan. Wat we wel kunnen doen, is dat we elkaar kunnen helpen het kruis te dragen dat we in ons leven tegenkomen. En als we dat doen dan volgen we het voorbeeld dat Jezus ons heeft nagelaten tijdens de kruisweg. Dat impliceert niet alleen dat het een ‘weg’ is die we allemaal vroeg of laat dienen te gaan, maar ook dat we anderen nabij mogen zijn op de weg die zij moeten gaan. Uit onze eigen levenspraktijk werden voorbeelden aangedragen hoe lijden ook zoet kon zijn. Je kunt je daarin gedragen voelen, terwijl het lijden dat we vaak zelf veroorzaakten door foute keuzen vaak als bitter werd ervaren. Vechten tegen het lijden dat je treft, helpt je niets. Je kunt namelijk vaak niets veranderen aan de situatie die is zoals hij is. Denk bijvoorbeeld aan een ziekte, een echtscheiding van ouders, een dierbare die dood gaat, als je onvruchtbaar blijkt te zijn, enz. Eén ding is zeker: je hebt géén enkele invloed op de ontstane situatie en dat geeft een groot gevoel van onmacht. Echter de wijze waarop je uiteindelijk met deze situatie om leert gaan, bepaalt of het lijden zin en betekenis gaat krijgen in je verdere leven. Denk aan het fenomeen ervaringsdeskundigen. Vaak hebben deze mensen in het leven ervaringen opgedaan die met lijden gepaard gaan. Na verloop van tijd zijn deze mensen in staat geweest om hun lijden zin te geven en hun ervaringen in te zetten voor hun medemensen, die aan hetzelfde lijden als zij. Puttend vanuit hun eigen levenservaring helpen zij andere noodlijdenden. Ze willen niets liever dan hen terzijde staan in deze voor hen soms zo zware lijdensmomenten, die zij zelf ook vaak hebben meegemaakt. Zij maken daarmee van de nood een deugd en zo is hun eigen lijdensweg niet zinloos gebleven, maar is er nieuw leven ontstaan. Een leven dat vaak heel zinvol kan zijn voor een ander in een soort gelijke situatie.

Soms gaat het om lijden dat door eigen schuld is ontstaan, soms om lijden dat door andermans schuld is ontstaan of gewoon om het lijden dat je in het leven te beurt valt. De grote vraag blijft of we ons willen laten verlossen van het kruis en in staat zijn het lijden dat ons treft te leren aan nemen en te zeggen AMEN, wat betekent ‘het zij zo’! Ik kan niets aan deze situatie veranderen. Daar ben ‘ik’ niet toe in staat, maar ik ben wel in staat om met vallen en opstaan, gaandeweg, te leren mijn kruis op me te nemen en dan geloof ik én hoop ik dat de liefde het laatste woord krijgt en ik zal herrijzen uit de as!

Hierna gingen we lunchen en onder het genot van een kopje soep kletsten we samen bij, om even later opnieuw naar boven te trekken voor het voorjaarsstuk. Rachel vertelde ons wat de bedoeling was en zo waren we even later allemaal druk aan het werk. Eerst werd er van stro een vorm naar wens gemaakt. Als die de vorm had die je wenste, werd deze omwikkeld met vers mos en daarna naar eigen hartenlust versierd. Wie hulp nodig had, kreeg een handige hand hulp van Rachel. Toen iedereen zijn kunstwerk klaar had, werd het clublokaal goed onder handen genomen. En zo konden we om 16.00 uur de deur achter ons dichttrekken en keken we terug op een fijne zaterdag.