30 Handen Nepal 2017 Dag 20

We konden vandaag heerlijk uitslapen en begonnen de dag dan ook later dan anders. In de pyjama zaten de meesten van ons onder de pompelmoesboom in de ochtendzon aan het ontbijt. We leken eventjes op toeristen. Michele werd door Munu opgehaald met de scooter om naar het toeristen-politiebureau te gaan om aangifte te doen van zijn verloren beurs. Dit was nodig om de onkosten van een nieuw rijbewijs en identiteitskaart door de verzekering vergoed te krijgen. Deze week heeft Michele al eens eerder op een scooter gezeten om materiaal te gaan halen, maar toen paste het maar net dus hij stond er niet om te springen dit keer. Zeker gezien de weg en verkeersomstandigheden. Wij gingen mee om een foto te maken. Munu liet hem opstappen en reed met hem tot de poort en zei luid lachend, nadat de foto was gemaakt: “We gaan met de auto!”. Zo stapte Michele weer af en stapte in de auto. Michele was toch wel blij met deze keuze, want de wegen waren slecht begaanbaar. Wij gingen meteen naar binnen om de lego bouwsteentjes te verdelen over de 21 gehaakte zakjes. Deze zijn niet alleen met liefde gemaakt van restjes wol, maar ook helemaal in Nepalese stijl.

Nepal-2017-Dag-20-12 Nepal-2017-Dag-20-11
Nepal-2017-Dag-20-9 Nepal-2017-Dag-20-10
Nepal-2017-Dag-20-13 Nepal-2017-Dag-20-14

Op de valreep renden we nog naar het winkeltje van Nasreen om vijf menstruatie pakketjes te kopen voor de oudere meisjes op het schooltje. Het zusje van Nasreen was verheugd om ons te zien en blij dat we deze pakketjes aan de meisjes van de school wilden geven. Ze bood aan voorlichting te geven, maar dat lukte vandaag niet door andere verplichtingen.

In het guesthouse waren we druk in de weer, iedereen hielp elkaar met het aantrekken van de Nepalese kleding en Eefke vlocht de haren van meisjes in. Als echte Nepali boys en girls kwamen we even later uit onze kamer tevoorschijn. De hoteleigenaar kwam naar buiten en zag ons staan en wilde meteen met ons op de foto om deze op zijn facebook site te plaatsen. Dat verzoekje willigden we natuurlijk graag in.

Nepal-2017-Dag-20-15

Iedereen wil hier met ons op de foto. Dat is in Nepal normaal al zo, maar nu nog meer dan anders. Wat nog veel leuker was, was het feit dat we bij aankomst zagen dat de werkmensen gisteren na ons vertrek hadden verder gewerkt en dat het hekwerk al voor de eerste keer helemaal blauw was geverfd. Zo kregen we een goede indruk hoe het er in de nabije toekomst uit zal gaan zien.

Nepal-2017-Dag-20-16 Nepal-2017-Dag-20-17
Nepal-2017-Dag-20-18

Eenmaal aangekomen in Thali zagen we een zeil hangen boven het platte dak van de school. De zeilen waren met behulp van aan elkaar geknoopte springtouwen gespannen, wat we toch wel inventief vonden. We werden uitgebreid bekeken en kregen complimenten te over voor onze kleding. Het viel erg in de smaak en soms werd het zelfs wat ongemakkelijk hoe mooi ze ons vonden! Ook in Thali waren ‘’oh’s’’ en ‘’ah’s’’ niet van de lucht.

We liepen meteen door naar het andere schooltje waar ze aan de wc’s en de keermuur bezig waren. De werkmensen waren daar nog volop bezig en aan het einde van de dag stonden de deurprofielen op hun plaats. Vandaag hadden de werkvrouwen de VBI T-shirts aangetrokken die we ze gisteren als blijk van waardering hadden gegeven. De werkmannen kregen op hun beurt een VBI regenjas. Wij hadden vandaag voor het eerst geen VBI T-shirt aan, maar mooie Nepalese kleding, dat schepte in eerste instantie wat afstand. Nadat we een tweede keer afscheid gingen nemen en vroegen voor een foto viel die afstand weg. Een werkman riep dat hij moest werken en geen tijd had voor foto’s. Toch kwam ook deze man op het laatste moment aansnellen en poseerde samen met ons voor de foto. Daar, naast elkaar staand, voelden we ons één.

Nepal-2017-Dag-20-41 Nepal-2017-Dag-20-40

Fleur nam de oudste meisjes van de Thali school apart om ze de setjes maandverband te geven. Aangekomen in het klaslokaal sloten ze de ramen en deuren, zodat er rust en ruimte was om dit onderwerp te bespreken. Fleur gaf een korte, heldere uitleg en demonstratie aan de vijf meisjes. Het was aandoenlijk om te zien hoe aandachtig de meisjes luisterden en hoe blij ze waren met het pakketje dat ze kregen. Het zijn zorgvuldig zelfgemaakte pakketjes door vrouwen die uit eigen ervaring weten hoe erg het is als je afgezonderd wordt uit het dagelijkse leven in verband met je maandelijkse periode en er geen verbandmiddelen voor handen zijn. Voor ons westerlingen is het niet voor te stellen dat dit nog ergens op de wereld bestaat. Indira hielp op het einde mee door de laatste details te vertalen en het was ook fijn voor de meisjes om te zien hoe open een Nepalese vrouw over dit onderwerp sprak. Na afloop knuffelden de meisjes ons uit dankbaarheid en renden naar hun tas om hun nieuwe spulletjes erin te stoppen.

Nepal-2017-Dag-20-19 Nepal-2017-Dag-20-20
Nepal-2017-Dag-20-22 Nepal-2017-Dag-20-21

Iedereen werd daarna opgetrommeld om plaats te nemen op het dak van de school, zodat de ceremonie kon begonnen. Het gezelschap van Himalayan Dream Team voegde zich ook bij ons en samen met alle kinderen en omstanders namen we plaats onder het provisorisch gebouwde afdak. Niet alleen op het platte dak stonden dorpsbewoners, maar ook vanaf het balkon aan de overkant van de straat trokken we veel bekijks. De dorpsoudste, een man van 85 jaar, was ook aanwezig. We dansten eerst de ‘Macarena’ en de kinderen zongen het Nepalees volkslied voordat de ceremonie startte. We werden allereerst bedankt door de directrice van de school die na een speech bleef herhalen dat ze van ons was gaan houden als familie en dat ze hoopte dat wij ditzelfde voelden. Ze bedankte ons voor het harde werken, de gezellige tijd en het samenzijn. De directrice vroeg ons om volgend jaar terug te komen. Hierna was Indira aan de beurt. Zij vertaalde alles wat de directrice verteld had en voegde hieraan toe dat ze dankbaar was voor onze inzet en het enthousiasme waarmee we aan de slag gegaan waren. We kregen van zowel de school als van Himalayan Dream Team een “token of love”. Dit bestond uit een tika, bloemen, sjaal en een heus certificaat. Ondertussen begon het heel erg hard te regenen en bracht het zeil boven ons hoofd uitkomst. Het water bleef op een plek staan en toen besloot de man van Santa dit op te lossen door een gat in het zeil te prikken en daaronder een emmer te zetten. Dit is voor ons echt typisch Nepalees! Het lijkt alsof ze niet verder hebben nagedacht dat er dus voor altijd een gat in het zeil zit en het dus ook daar zal lekken.

Nepal-2017-Dag-20-1 Nepal-2017-Dag-20-23
Nepal-2017-Dag-20-3 Nepal-2017-Dag-20-4
Nepal-2017-Dag-20-26 Nepal-2017-Dag-20-27
Nepal-2017-Dag-20-24 Nepal-2017-Dag-20-30
Nepal-2017-Dag-20-25 Nepal-2017-Dag-20-28
Nepal-2017-Dag-20-29
Nepal-2017-Dag-20-7

Nepal-2017-Dag-20-31
Nepal-2017-Dag-20-8
Nepal-2017-Dag-20-2 Nepal-2017-Dag-20-33

Hierna waren wij natuurlijk ook aan de beurt. Vivian nam het woord en vertelde dat ze blij was met de samenwerking, met de hulp van de kinderen en dat we altijd moeten zoeken naar een teamgeest: samen sta je sterk en zonder ons team en de versterking die we kregen vanuit het thuisfront en het dorp was het nooit gelukt. Ze bedankte de kinderen voor hun aanwezigheid, hun blijheid, openheid en enthousiasme en we hielden het hierna al niet meer droog. Het was zo overweldigend om al die snoetjes te zien en te beseffen dat dit de laatste dag was.

Nepal-2017-Dag-20-32 Nepal-2017-Dag-20-5

Hierna nam Albert het woord. Hij vertelde dat er veel gesproken was over dit jaar en over volgend jaar, maar hij riep de kinderen en de dorpelingen op om ook na te denken over alles wat ertussen zit. Hij vertelde dat onze groep genoeg geld opgehaald had om alle projecten af te maken en het was erg leuk om te zien hoe blij iedereen ermee was. Hij vroeg de dorpelingen het project voor te zetten en als dat zou lukken werd bekeken of een project volgend jaar mogelijk was. Als grapje sloot hij zijn speech af door te zeggen dat Michele, de elektricien, ook heel graag iets wilde vertellen. Michele ging staan en improviseerde er iets moois van door te zeggen: “We are really happy that we could make a difference with such small things, like the electricity. Be careful with the lights and keep them burning!”.

Nepal-2017-Dag-20-6
Nepal-2017-Dag-20-36

Tegen het einde van de ceremonie nam opeens Sameer het woord. Wij begonnen al te lachen omdat Sameer altijd voor een vrolijke noot zorgt. Zijn praatje bevatte verrassend genoeg veel beeldspraak! Allereerst vertelde hij ons dat hij hoopte dat wij als de moesson zouden zijn: een jaarlijks terugkomend fenomeen. Daarnaast vertelde hij ons dat we waren als druppeltjes water die samen een oceaan vormden, een grote massa water. Nepal is een ‘landlocked’ country, dat geen oceanen kent. Maar wij waren voor hun, hun oceaan. Hij sloot zijn verhaal af door het volgende te zeggen: “If you don’t have money to bring here, you can still come here. If you have empty hands and nothing to give, you are still welcome. Your presence is enough!’’.

De speeches duurden, net als vorig jaar, erg lang voor de kinderen. We waren dan ook blij dat we hierna konden lunchen. De kinderen aten in hun lokalen en wij bleven op het platte dak om ook te eten. Tijdens het eten zagen we weer een grote vrachtwagen vol stenen aan komen rijden. Dit zorgde ervoor dat we aten op het platte dak, met een prachtig uitzicht op een regenachtig Nepal en een geur van petroleum. We lachten hierom, maar dat verging ons al snel toen we zagen dat de vrachtwagen zijn kiepbak omhoog liet gaan en de kiepbak terecht kwam tussen alle kabels. Wij begonnen meteen te gillen, maar waren weer eens vergeten dat we in Nepal zitten en dat hier de draden veel minder strak gespannen zijn! De draden gaven dan ook mooi mee en onze voorspelling dat familie Simkhada aan de overkant van de straat geen elektriciteit meer zou hebben, bleek dan ook niet te kloppen.

Nepal-2017-Dag-20-39 Nepal-2017-Dag-20-45

We hadden nog veel spullen bij ons voor zowel de leerlingen als de leerkracht. De kinderen van de privaat school kregen dit keer niets en we merkten dat ze dit toch wel lastig vonden. Waar we konden, gaven we hen wat, maar de nadruk lag deze keer op de kinderen van de Thali school. We hadden voor ieder kind een lolly, bellenblaas en een ballon. De kinderen voelden zich de koning te rijk en waren hier erg blij mee. De leerkrachten kregen tennisballen, de overige regenponcho’s en de zakken legoblokken. Ook zij waren hier erg blij mee en we riepen hen op om sterk te staan en de spullen netjes te verzorgen en te bewaren. Zij beloofden ons dit en we weten zeker dat ze hun uiterste best gaan doen zich aan deze belofte te houden.

Nepal-2017-Dag-20-35 Nepal-2017-Dag-20-34
Nepal-2017-Dag-20-38 Nepal-2017-Dag-20-37

Na de lunch stroomde het dakterras weer vol, werd de muziek aangedraaid en dansten we. Jong en oud, man en vrouw, alles danste door en met elkaar. Het was erg gezellig ondanks de hitte die broeide onder het opgehangen zeil. We dansten het ene Nepalese liedje na het andere, maar uiteindelijk werd het toch echt tijd om er een einde aan te breien. We herhaalden nog één keer de liedjes die we de kinderen aangeleerd hadden en sloten ons samenzijn af met ons “dertig-handen-helpen-Nepal” lied.

Hierna kwam het ergste stuk van de dag: het afscheid. We probeerden het droog te houden, maar de meesten merkten dat dit toch niet lukte. Het is onvoorstelbaar hoe deze kinderen ons hart binnengeslopen zijn en hoe fijn en saamhorig we samen gewerkt en geleefd hebben de afgelopen weken. Het deed pijn om hen achter te laten, maar we vertrouwen erop dat we hen een boodschap van hoop hebben kunnen laten zien: hoop op verandering! Iedereen kan, op zijn eigen plek en eigen wijze een verandering bewerkstelligen en we hebben gezien dat de kinderen hieraan meegeholpen hebben.

Nepal-2017-Dag-20-42

Op de terugreis waren we allemaal stil. Iedereen was verzonken in zijn gedachten en probeerde het afscheid een plekje te geven. Toen we weer in gesprek raakten, hadden we eerst niet door wat er om ons heen gebeurde. Maar al snel merkten we dat we wel erg schuin en lang stil stonden. We stonden in een smalle straat op een hele steile helling. Aan onze rechterhand stond een lange rij scooters en aan onze linkerhand keken we een trapje af. Chitra stond hierdoor compleet vast en het leek ons onmogelijk dat we hier uit zouden komen. Zijn raampje ging open en een van de voorbijgangers begon het verkeer voor ons te regelen. We roken de motor en ‘’probeerden’’ ons stil te houden zodat Chitra zich kon concentreren. We snappen nog steeds niet hoe het hem gelukt is, maar uiteindelijk zijn we erlangs gekomen doordat alle scooters voor ons aan de kant gingen en Chitra, na wat te schelden en op en neer gereden te zijn, de helling omhoog reed. Onze hellingproef is er tien keer niets bij en we waren wederom blij dat we hier niet zelf hoeven te rijden.

De laatste keer in Brezel viel het ons op dat deze drie weken zijn omgevlogen. Drie weken vol samenzijn, samenwerken en samenleven… We zijn dicht naar elkaar toe gegroeid en er is niets onderling voorgevallen wat erg uitzonderlijk is doordat we wel 24 uur per dag, 7 dagen per week dicht op elkaar gezeten hebben. We hebben genoten en vinden het erg jammer dat het er alweer opzit! Nu is het aan ieder van ons om alles een plekje te geven en dit gevoel vast te houden. We hebben, ondanks het harde werken, kunnen bijkomen in een sfeer van vriendschap en samenzijn. We zijn dankbaar voor deze prachtige weken en voor het enthousiasme waarmee ieder van jullie ons gevolgd heeft!

Nepal-2017-Dag-20-43 Nepal-2017-Dag-20-44

4 gedachten over “30 Handen Nepal 2017 Dag 20”

  1. Ik ben heel benieuwd naar jullie kleding. Wanneer dragen jullie het in de pancratiuskerk? Ik kom het graag bewonderen. Fijn dat jullie samen zo’n verschil mochten maken. Maar ook dijn dat jullie weer terug zijn. Is stil en leeg in de kerk zonder jullie. Welkom thuis

  2. Dierbare herinneringen die jullie mogen koesteren. Mooi dat ik jullie trip heb mogen volgen dankzij de bevlogen verhalen. Ik wens jullie een veilige thuiskomst.

  3. Wat een ontroerend verslag! Mooi
    Jullie hart en hoofd zo vol van dierbare herinneringen; geweldig, koester ze.
    Een hele goede thuisreis alvast!
    Grtjs van Ine

  4. Geweldig wat jullie daar hebben mogen doen en een groot compliment voor allen! De schrijver en de fotograaf bedankt voor de prachtige verhalen!

Reacties zijn gesloten.