30 Handen Nepal 2017 Dag 18

Bij het ontbijt werd besloten dat we naar Thali gingen om de elektriciteit af te maken. De rest van onze groep zou zich richten op de schooljeugd, omdat er nu geen andere klussen in Thali te doen zijn waar wij mee konden helpen. De schooltijd is nog altijd even flexibel als vorig jaar. Terwijl we goed en wel bezig waren kwam Santa, de kokkin, en moesten we verkassen omdat het klaslokaal gepoetst werd. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. We pakten alles en iedereen op en trokken naar het achterste schooltje onder de grote boom, waar schaduw was. Er waait daar vaak een heerlijke, verfrissende wind die zeer welkom is en de hitte dragelijk maakt. Daar ontstond het idee om vormen en figuren in het zand te tekenen, om zo spelenderwijs de Engelse woordenschat van de kinderen uit te breiden. De kinderen van het Thali-schooltje vonden het fantastisch om op deze manier aan het werk te gaan. Ze vonden het heerlijk om te wroeten in het zand. De kinderen van de privaat school en met name de meisjes wilden niet mee doen, omdat hun handen en nagels dan vuil zouden worden. Toen ze echter het plezier zagen dat de anderen hadden, duurde het niet lang of zij vergaten dit, kwamen erbij zitten en deden vrolijk mee. Allerlei voorwerpen werden in het zand getekend en bij naam genoemd.

Na de colapauze zat Madelon met een leeg bekertje in haar hand en kwam ze op het idee dit bekertje met zand te vullen en er een taartje van te bakken. Voor we het goed en wel in de gaten hadden, volgde iedereen haar voorbeeld en werd de grote geïmproviseerde zandbak in een mum van tijd omgetoverd tot een heuse bakkerij. De kinderen ‘bakten’ de ene zandtaart naar de andere. Je zag hun kinderlijke verwondering als ze het plastic bekertje optilde en er echt een taartje onderuit kwam. Het was een feest van jewelste.

Ondertussen riep de man van Santa Vivian om te komen kijken naar wat hij aan het doen was. Hij wilde haar laten zien hoe het papier voor officiële documenten gemaakt werd. Op een houtvuur werd lijm gemaakt. De lijm werd van een soort gras gemaakt, nadat het gras rot was, werd het gekookt. Anderhalve beker van die lijm werd op een rechthoekig raster gegoten waar een gaas in was gespannen. Het gehele raster werd onder water gedompeld. Als de lijm helemaal uitgespreid was en alle gaatjes gevuld waren, werd het raster in de zon gezet om te drogen. In het, van golfplaten gebouwde huisje, zaten de vrouwen weer te werken. Het maken van dit papier is een heel proces en elke keer krijgen we meer inzicht in hoe dit in zijn werk gaat. Een van de vrouwen die daar werkzaam was, was hoogzwanger. Ongelofelijk hoe zij dit werk in de hitte vol hield. Deze werkplaats ligt precies tegenover de nieuw te bouwen keermuur. Daar waren de bouwvakkers nu aan het werk.

Terwijl Vivian aan de hand van een klein meisje de berg afglibberde, gleed ze uit en viel languit op haar achterwerk. Meteen op dat moment klonk er een groot lachsalvo uit de groep werkvrouwen en zat Vivian daar in de blubber, terwijl ze hartelijk uitgelachen werd. Ze wist niet zeker of ze dat leuk moest vinden of niet, maar lachte uiteindelijk als een boer met kiespijn mee.

Op onderstaande foto zie je eerste het gebouwtje waar de acht vrouwen werken en waar de koe en het kalf staan. Daarachter zie je de keermuur en het schoolgebouwtje waar de wc’s gebouwd worden. Natuurlijk vergeten we niet de eeuwenoude boom, waar we zo graag onder vertoeven.

Onze eigen elektriciteitsploeg, onder aanvoering van Michele, legde vandaag in de laatste ruimte stroom aan. Nu brandt zelfs op het toilet de lamp.

Hugo, Mattie en Valerie, die alle dagen hand en span diensten hebben geleverd bij deze elektriciteitsklus, weten nu ook alles van het aanleggen van elektriciteit en dat is ook een van de kenmerken van Chrisko. Terwijl je iemand een hand toesteekt, ontwikkel je zelf ook op meerdere fronten vaardigheden die je van tevoren niet in huis had. Al doende leer je zelf ook, terwijl je een ander helpt. Het mes snijdt op deze manier altijd aan twee kanten. Mattie werkte de klus af en zorgde dat het lokaal schoon werd achtergelaten. Terwijl hij dit deed, betrapte hij een klein jongetje op het wegpakken van kleine stukjes koperdraad. Hij volgde het jongetje en zag wat het jongetje deed. Hij maakte hier ringetjes van en stopte die als oorbellen in zijn oren.

Na thuiskomst in het guesthouse zouden we vrijwel meteen vertrekken richting de Nepalese markt. Omdat Sameer zich logischerwijs nog even wilde opfrissen, hadden we nog tijd en kwamen we twee Belgische meisjes in het hotel tegen. Zij vertelden ons over hun trektocht naar het Annapura gebergte, Pokhara en Chitwan. Chitwan is een plek waar wij al twee jaar lang heel graag heen zouden willen gaan, maar dat was niet mogelijk door het slechte wegdek. We hebben mooie verhalen gehoord over de safariparken en de olifantenopvang. Na het verhaal van de meisjes, was deze interesse verdwenen en waren we zelfs blij dat er we niet zijn geweest. Ze vertelden dat de olifanten in Chitwan ernstig mishandeld werden en dat niemand zich kan voorstellen hoe groot de omvang van dit alles is. De eerste keer dat zij de olifantenopvangplaats bezochten, waren zij zo in shock dat ze helemaal vergaten foto’s te maken. Dezelfde dag gingen ze echter terug om foto’s te maken, zodat ze datgene wat ze gezien hadden wereldkundig konden maken. Ze filmden en maakten foto’s en deelden deze op Facebook. Zij probeerden zo dit dierenleed aan de kaak te stellen door hun volgers te vragen het bericht te delen. Inmiddels is het bericht 200 keer gedeeld. Zij riepen iedereen op dit dierenleed niet te sponsoren en in stand te houden door Chitwan te bezoeken. Sameer legde uit waarom deze olifanten werden mishandeld. Veel blanke toeristen willen in Chitwan graag een safari per olifant doen. Olifanten zouden het van nature niet zo makkelijk toestaan dat mensen op hun rug gaan zitten. Hiervoor krijgen ze dus een ‘training’ waardoor ze zich makkelijker schikken naar menselijke wensen. Deze training vindt, naar onze maatstaven, op gruwelijke wijze plaats. Wanneer toeristen hier niet voor kiezen, hoeft deze training dus ook niet te gebeuren. Natuurlijk is dit niet maatgevend voor elke olifantenopvang, maar zorgvuldigheid bij het kiezen van een olifantenopvang schijnt, om het dierenleed te voorkomen, dringend gewenst.

Na dit gesprek gingen we dan eindelijk op weg naar de markt. Dit bleken een aantal volgebouwde straten te zijn. Elke centimeter was benut en overal liep je tegen mensen, brommers of spullen aan. Het was onmogelijk alle input tegelijk te verwerken en we voelden dat onze zintuigen overprikkeld raakten en zeiden al vrij snel dat Sameer ons weer naar huis mocht brengen. Achteraf gezien zijn we blij dat we gegaan zijn. We waren al de hele week aan het zoeken naar kralen die we in de zakjes wilde doen die Anneke voor de kinderen in Thali gehaakt heeft. Hilde en Noëlle wilden proberen om hiervan kralenkettingen te maken om de kinderen de vijfstructuur aan te leren. Indira hielp ons hiermee en zocht stad en land af om de kralen te bemachtigen. Het wilde echter maar niet lukken om de juiste kralen te vinden. Eenmaal op de markt kwamen we legoblokken tegen en dat vonden we eigenlijk veel leuker! We hebben nu genoeg legoblokken gekocht om de zakken te vullen en gaan deze morgen of overmorgen aan de kinderen cadeau doen zodat zij hun eigen bouwsteentjes hebben om mee te bouwen.

Na deze aankoop verlieten we de markt dan ook meteen en was het tijd om naar Indira’s kantoor te gaan! Daar waren de Nepalese jurken aangekomen die de meisjes van Indira cadeau zouden krijgen als blijk van waardering voor het harde werken. De jurken waren op maat gemaakt en we zaten vol spanning op de bank te wachten tot het onze beurt was de jurk te passen. Het kantoor van Indira bestaat uit twee ruimtes en een ruimte werd dan ook gebruikt als paskamer. De één na de ander kwam de paskamer uit en stuk voor stuk zagen we eruit als plaatjes. Na bijna drie weken in oversized t-shirts en broeken vol modder, voelden we ons mooier dan ooit! Indira en Munu hebben de kleuren voor onze jurken uitgekozen, wij lieten ons compleet verrassen. We hadden nooit kunnen denken dat deze verrassing zo goed zou uitpakken. Ze hebben gekeken naar persoonlijkheid, huid-, haar- en oogkleur en daardoor past de jurk bij iedereen perfect. We bedankten Indira en Munu van harte. Indira vroeg ons of we de jurken wilden dragen bij het afscheid in Thali. Natuurlijk wilden we dat! De Nepalese kleding van de mannen wordt morgen geleverd. We genoten nog even van ons momentje, voor het geval dat de mannen morgen de show zullen stelen!

Hongerig vertrokken we na de pas-sessie richting Brezel, ons favoriete restaurant. Daar had de baas van het restaurant zijn gitaar weer meegenomen om ons te begeleiden. Hij kon alles spelen en we mochten dan ook verzoekjes doen. Uiteindelijk zongen we Nederlandse, Nepalese en Engelse liederen en we vonden het jammer toen het eten kwam en het uit was met de pret. Hij was zo blij met ons dat hij ons vrijkaartjes wilde geven voor een festival dat plaats vond op 28 juli. Helaas kunnen wij dan niet, want dan zitten wij weer hoog en droog in Nederland.