30 Handen Nepal 2017 Dag 16

Gisteravond na aankomst in het hotel werden we eerst (bijna) allemaal verrast met een warme douche. Na zo’n lange rit in de bus kunnen jullie je wel voorstellen dat dit zeer welkom was. We hebben unaniem besloten dat we, als we hier nog eens heen komen, niet meer willen rondreizen. In plaats van uren in de bus rondhangen, blijven we liever een paar dagen dicht in de buurt van Kathmandu om daar met zijn allen uit te rusten. De wegen zijn in een dusdanige staat dat het naar onze mening een te zware belasting is om, onder de omstandigheden waarin we verkeren (zoals het harde werken, het warme klimaat en het andere eten, etc.), nog aan sightseeing te doen. Al is ons geadviseerd op pad te gaan om het land op andere wijze te leren kennen, zullen wij hier niet meer voor kiezen omdat (fysieke) rust en op adem komen onder deze omstandigheden in onze beleving van grotere waarde is. Desondanks zijn we blij met de dagen in Pokhara en zullen we Sarangkot, het uitzicht op het meer, de bootjes en het Tibetaanse vluchtelingenkamp niet snel vergeten. Al rijdend kregen we inderdaad een andere kijk op Nepal en hebben we de veelzijdigheid van het land kunnen zien. Daarom gingen we ondanks alle lichamelijke ongemakken met een tevreden gevoel slapen, in de wetenschap dat het ‘Chrisko’ helemaal eigen is dat we al doende leren en al gaande uitkristalliseren wat wel en wat niet voor ons is weggelegd. Als iedereen bereid is om eerlijk te kijken naar hetgeen we tegenkomen onderweg wordt steeds beter zichtbaar wat de eigenlijke bedoeling is en zo ontwikkelen we mee in hetgeen waartoe we ons geroepen voelen.

Na het avondeten gingen de meesten meteen naar bed, maar niet voordat Madelon aan kwam rennen en zei dat de gordijnen op de slaapkamer naar beneden waren gevallen. Gelukkig was het Madelon en niet Mattie, want die had in de honeymoonsuite de douche anders willen richten en deze per ongeluk uit de muur getrokken. Madelon en Danaé lachten er vrolijk op los toen ze naar de gaten in de muur keken. De tiewraps boden wederom uitkomst toen Mattie en Michele de stellage weer provisorisch ophingen, zodat er gordijnen hingen voor de nacht.

Nepal-2017-Dag-16-2 Nepal-2017-Dag-16-1

Gisteren bij terugkomst in het guesthouse, veranderde het taakje van Claire ineens. Trouw nam ze in de bus het lijstje van onze wensen op met betrekking tot wat we voor ons ontbijt willen. Toen ze het wilde doorgeven aan de keuken zei de bediening echter dat ze het over een andere boeg gooiden en vanaf morgenochtend een lopend buffet organiseerden. We weten niet of dit komt omdat er een hele groep Aziaten ten tonele is verschenen. Vanochtend kregen wij in ieder geval een speciale behandeling. In plaats dat wij achter de groep van 50 Aziaten aan moesten sluiten bij het lopend buffet, kregen wij binnen een plaats en maakte de keuken alsnog onze bestelling. Wellicht had de bediening nog niet gerekend op zo’n toeloop, want ze gaven aan misschien toch weer met het buffet te stoppen.

Doordat we niet in de rij hoefden te staan, stonden we alsnog op tijd klaar om opgehaald te worden door Chitra om naar de kerk te gaan. Indira vergezelde ons ook dit keer weer en bracht ons op tijd op onze bestemming. Na afloop van de Eucharistieviering liepen we naar de priester toe om het telefoonnummer te vragen van de bisschop. In het voortraject van onze reis bleek het namelijk erg lastig te zijn om een kerkgemeenschap, laat staan een bisschop, te vinden. Dit was belangrijk in verband met het sponsorgeld dat we via de Vastenactie hebben gekregen. Het is voor de Vastenactie namelijk essentieel dat een bisschop ter plaatse een oogje in het zeil houdt en kijkt of het geld van de Vastenactie wel op de juiste plek terecht komt. Aangezien we nu, met medewerking van onze eigen hulpbisschop Mgr. de Jong, contact hebben kunnen leggen met deze plaatselijke kerkgemeenschap konden we daar nu ook achteraan gaan. Indira doet haar uiterste best om ook in dit geval alles zo goed mogelijk te regelen. Wij waarderen haar inbreng ten zeerste. Ze heeft het telefoonnummer weten te bemachtigen en zal contact voor ons opnemen met de bisschop, zodat wij een afspraak kunnen maken.

Tijdens de mis preekte een Nepalese priesterstudent, die nu al tot diaken gewijd was. Hij was uitgezonden naar Nepal en volgde zijn priesterstudie in India. Hij was erg begeesterend en vertelde onder andere het volgende verhaal:

De koning van een land had geen kinderen en daarmee dus ook geen troonopvolger. Hij riep alle kinderen van het land bij elkaar en gaf hen een zaadje met de volgende opdracht: plant het zaadje en zorg dat het gaat groeien. Ze kregen hiervoor een aantal weken. Ling was een van de gelukkigen die mee kon dingen naar de kroon. Enthousiast ging hij met het zaadje naar huis en samen met zijn moeder plantte hij dit. Hij deed zijn uiterste best, maar naarmate de dagen verstreken zakte hem de moed in de schoenen. Zijn zaadje wilde maar niet groeien, terwijl hij om zich heen hoorde dat het bij anderen wel lukte. Toen het tijd was om voor de koning te verschijnen, raapte Ling al zijn moed bij elkaar en met lood in de schoenen nam hij zijn lege potje mee naar het paleis. De mensen om hem heen hadden prachtige planten, de een nog mooier dan de andere. Ling werd uitgelachen en toen de koning hem dan ook naar voren riep, was hij bang dat hij ter plekke geëxecuteerd zou worden, omdat hij de koning beledigd had door zonder plant aan te komen. De koning zei echter: ‘’zie hier uw koning’’. Iedereen was stomverbaasd, maar de koning legde uit dat de zaden gekookt waren en er dus eigenlijk geen plant meer uit kon groeien. Hij was trots op Ling, omdat hij de enige was die de kleinheid en eenvoud had gehad om toe te geven dat hem iets niet lukte.

Nepal-2017-Dag-16-3 Nepal-2017-Dag-16-4

De priesterstudent inspireerde ons, niet alleen door het verhaal maar ook door zijn manier van overdracht en voorkomen. Na de mis spraken we nog even met hem, tegelijkertijd sprak een Nepalese oudere vrouw ons aan. Het was meteen een hart tot hart ontmoeting. One heart, one soul! Zij gebruikte woorden die diep doorklonken in ons hart, omdat we ze ten diepste kennen. Ze zei het volgende: ‘’I am a changemaker, a teacher who comes out of a village. At the start I worked alone, but now I have a registered and big organization that is supported by the government. I was called to take care of the white rododendrons of Nepal, not only the red ones. I have taught the poorest of the poor not only how to read and write, but also how to think differently and be creative’’.

Nepal-2017-Dag-16-7

De rode rododendron is de nationale bloem van Nepal. De vrouw vertelde dat kinderen niet de kans krijgen om een rode rododendron te worden en uit te groeien doordat ze niet al hun capaciteiten leren te benutten. Zij voelde zich geroepen om de witte rododendrons (de kinderen) de benodigde kansen te bieden om zich te ontplooien. Gepassioneerd vertelde ze dat haar hart uitging naar de allerarmsten en de jonge kinderen. Deze kinderen konden volgens haar nog het meest gevormd worden. Vanuit de kinderen wilde ze ook de ouders bereiken en hen lessen geven over hoe zij het beste uit hun kinderen konden halen door middel van opvoeding. Het was haar drijfveer om de kinderen handvatten te geven om op een andere manier met hun thuissituatie om te gaan, niet om de kinderen bij de ouders weg te halen en van hen te vervreemden. Ze leerde ze te roeien met de riemen die ze hebben en hun middelen op een creatieve manier te gebruiken. Verder vertelde zij dat zij zich met haar organisatie vooral richtte op vrouwen en hen opriep om een keten van licht te vormen door zich in samenwerking in te zetten voor anderen. In dit alles herkenden wij ons heel erg.

Nepal-2017-Dag-16-5 Nepal-2017-Dag-16-8

De oude vrouw was katholiek en vertelde dat het katholieke geloof pas sinds 10-20 jaar gedoogd wordt in Nepal. Voor die tijd waren kerk en staat niet gescheiden, het hindoeïsme was toen de staatsgodsdienst. Met de komst van de democratie veranderde dit, maar nog steeds is een groot deel van de mensen hindoeïstisch. Er zijn niet veel kerken en dat was de reden dat wij niet gemakkelijk een kerk vonden. Wij vroegen dan ook of het haar doel was om de kinderen tot geloof te brengen. Met klem antwoordde zij hierop het volgende: ‘’I don’t teach religion but I teach the children how to live their lives in a proper way’’. Ook wij proberen dit op dezelfde wijze te doen. We geloven dat ieder kind vanuit christelijke waarden en normen kan leren leven.

We sloten ons gesprek af met de constatering dat het geen toeval geweest kan zijn dat wij deze begeesterde vrouw tegenkwamen. Normaal gesproken gaat ze altijd op zaterdag naar de mis. Gisteren was dit door omstandigheden niet gelukt, vandaar dat ze voor het eerst in zeer lange tijd op zondag de kerk bezocht. Zij noemde het God’s plan en ook wij zijn erg verheugd met deze ontmoeting.

Na de mis reden we door naar Alapot, een dorpje vlakbij Thali, waar we een huisartsenpost bezochten. Vorig jaar zijn we hier ook geweest maar we zullen jullie geheugen even opfrissen. Dit is een post vanuit de overheid en daarom geven zij gratis medische hulp. Er zijn geen dokters aanwezig, maar de staf wordt gevormd door paramedici en verpleegkundigen. Zij verlenen eerste hulp, bieden tandheelkundige zorg, begeleiden zwangerschappen, helpen bij gezinsplanning, geven gezondheidslessen op scholen aan zowel de leerkrachten als de leerlingen en zijn gestart met een vaccinatieprogramma. Ze werken samen met Himalayan Care Hands en hopen die samenwerking uit te breiden. Zij hopen vrijwilligers te krijgen met een medische achtergrond om te helpen in de kliniek of leerkrachten die gezondheidseducatie kunnen geven op scholen. Ze krijgen één keer per jaar een voorraad van 35 soorten medisch materiaal, zoals medicijnen, wondmateriaal en antiseptica. Voor de patiëntenpopulatie die zij bedienen is dat heel weinig en daarom moeten veel patiënten ergens anders hun medicijnen kopen. Albert is daarom met hen in gesprek om hen hierin te helpen. Ook wij wilden een steentje bijdragen en hadden een koffer vol medische materialen meegenomen. Ze waren hier heel blij mee. Onder de materialen zat een bloeddrukmeter, die voor veel fascinatie zorgde bij Chitra. Terwijl wij Valerie’s bloeddruk controleerden om het gebruik van het apparaat uit te leggen, stond hij met zijn neus erbovenop. De bloeddrukmeter was nog niet van Valerie’s pols af of Chitra maakte al duidelijk dat hij de volgende vrijwilliger wilde zijn. Iedereen kan gerust zijn, zowel Valerie als Chitra hebben een normale bloeddruk.

Nepal-2017-Dag-16-9 Nepal-2017-Dag-16-10
Nepal-2017-Dag-16-11 Nepal-2017-Dag-16-12
Nepal-2017-Dag-16-13 Nepal-2017-Dag-16-14
Nepal-2017-Dag-16-15

Het hoofd van de huisartsenpost wilde ons graag hun nieuwe vestiging laten zien. Hier waren zij vorig jaar al aan begonnen en wij vonden het dan ook erg leuk om te gaan kijken. Volgende maand zullen zij naar dit andere gebouw verhuizen. Hier kunnen zij meer mensen helpen en hebben zij ruimte om ook vrijwilligers en familieleden te huisvesten. Het was een groot en licht gebouw met meerdere verdiepingen. Er was een tuberculose behandelkamer, een bevallingskamer, een herstelkamer voor moeder en kind, een tandartsenpraktijkje, een onderzoekskamer, een vergaderruimte en twee gastverblijven die hij al voor ons wilde reserveren. De omgeving van deze kliniek was schoon, keurig verzorgd, in het groen en met mooie huizen omringd. De man leidde ons mee naar buiten en toonde ons een diepe put waar een pijp uit kwam. Hij heeft het ons drie keer uit moeten leggen voordat wij het begrepen, maar uiteindelijk bleek deze put bedoeld te zijn voor de opslag van de placenta’s. Deze placenta’s zullen bij het rottingsproces gassen vrijgeven, die opgeslagen kunnen worden voor later gebruik.

Nepal-2017-Dag-16-16 Nepal-2017-Dag-16-25
Nepal-2017-Dag-16-24
Nepal-2017-Dag-16-22
Nepal-2017-Dag-16-23 Nepal-2017-Dag-16-21
Nepal-2017-Dag-16-20 Nepal-2017-Dag-16-19

We zagen een grote vooruitgang in vergelijking met vorig jaar, toen hij alleen nog maar beschikte over een krakkemikkig gebouwtje met drie kamers. Ook deze man is een ‘changemaker’ die zich met hart en ziel inzet voor een ander. Echte artsen van beroep komen niet naar deze plek, omdat ze hier in verhouding minder verdienen. Deze man, een paramedicus, vecht voor zijn patiënten en het behoud van deze kliniek.

Ineke bleef achter in het dorp, omdat de weg naar de nieuwe huisartsenpost vrij moeilijk begaanbaar was. Hugo merkte lachend op: ‘’Als je ziek bent, is het een goed moment om te zien wie je echte vrienden zijn. Aangezien zij je naar het ziekenhuis moeten tillen!’’. Ineke werd uitgenodigd bij een opa en oma en hun twee kleinkinderen in huis. De kleinkinderen vertelden dat zij bij opa en oma verbleven sinds de aardbeving. Ineke zag echter maar één bed staan en kwam erachter dat de kleinkinderen samen met hun grootouders hetzelfde bed moesten delen. Wij zijn blij dat onze grootouders een logeerbedje beschikbaar hebben. Gastvrij als de Nepalezen zijn, kreeg Ineke, na de rondleiding door het huis, een lokale lekkernij aangeboden. Het leek op rijst, maar het bleek uiteindelijk hersenen te zijn. Een leugentje om bestwil paste op de plaats en Ineke sloeg dit aanbod beleefd af door te zeggen dat we al gegeten hadden.

Nepal-2017-Dag-16-17 Nepal-2017-Dag-16-18

Helaas barstten wij van de honger en moesten wij nog vijf kilometer naar Thali afleggen. Dit klinkt als niks, maar we hadden uiteindelijk een uur nodig om daar te komen. Volgens Sameer was dit geen probleem, immers hoe meer honger, hoe lekkerder het eten zou smaken. Tijdens het eten wenkten Avaya en Sunil ons richting een van de klaslokalen. Ze lieten ons het krijtbord zien en tot onze verrassing stonden daar al onze namen opgeschreven. Links stonden onze namen en rechts stonden de namen van de vijf Nepalgangers die dit jaar helaas niet met ons mee konden gaan. In het midden stond een plusteken. Sunil vertelde ons dat dit het teken van ons geloof was. Wij waren immers christelijk dus een kruis leek hun wel op de plaats. Aandoenlijk was het om te lezen dat er ook ‘best friends’ geschreven stond. Aangezien wij hen in ons hart hebben gesloten, is het leuk om te zien dat dit wederzijds is.

Nepal-2017-Dag-16-26 Nepal-2017-Dag-16-27
Nepal-2017-Dag-16-28 Nepal-2017-Dag-16-29
Nepal-2017-Dag-16-30 Nepal-2017-Dag-16-31
Nepal-2017-Dag-16-32

Bij terugkomst in het guesthouse zagen we dat het personeel de gordijnen van Danaé en Madelon op Nepalese wijze hadden gemaakt. Onze versie vonden we toch wat handiger.

 Nepal-2017-Dag-16-35

Elke dagen kopen we heel wat flessen water hier. Ook hier sparen we de plastic doppen voor Margareth voor een spaaractie voor de blindengeleidehond. Deze stoppen we netjes in een pot en nemen we straks mee naar huis.

Nepal-2017-Dag-16-33 Nepal-2017-Dag-16-34

Vanavond had Sameer een leuke verrassing voor ons in petto. Hij is vandaag jarig en wil ons trakteren. Hij vertelde ons: ‘’I don’t want presents, I like presence’’. Het cadeautje van onze aanwezigheid willen wij hem graag geven. Want buiten de kinderen in Thali hebben we ook Indira en Sameer een speciaal plekje in ons hart gegeven.

1 gedachte over “30 Handen Nepal 2017 Dag 16”

  1. 30 helpende handen uit Heerlen jullie maken de belofte waar, alle kinderen hebben behoefte aan goed onderwijs.
    Niet alleen om allerlei basisvaardigheden te leren, maar ook om te oefenen om een vreedzame manier met elkaar omgaan.
    Mede door jullie wordt dit mogelijk gemaakt !. Het doel van de Vastenactie gesteund door het Missiesecretariaat en Missieburo van het Bisdom Roermond met ondersteuning van het Missionair Beraad Parkstad.
    Chapeau!

Reacties zijn gesloten.