30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 5

Gisteravond bleven we langer in het restaurant zitten om spelletjes te doen. Denk aan troeven, rummikub en uno. Ondertussen speelden op de onderste verdieping, waar wij op uitkeken, een ‘live bandje’ dat bestond uit een zangeres en een gitarist. Onderweg naar huis werd Michele in een winkeltje aangesproken: “Are you Nepaliboy?” Toen hij beslist ‘nee’ zei, kreeg hij te horen dat zijn voorouders dan wel echt Nepali moesten zijn. Michele was niet om te praten, want zover hij weet zijn zijn voorouders toch echt Italiaans! Hierna besloten we met de kippen op stok te gaan. Moe van alle indrukken die we gedurende de dag hebben opgedaan. 

Vanochtend werden we opnieuw gewekt door de regen die op ons slaapkamerraam tikte. De meisjes maakten zich klaar zonder DEET in hun slaapkamer. Al een aantal dagen zagen zij Maureen rondlopen met een grote wolk DEET om zich heen. Ze nieste er elke keer weer van en zei maar steeds vanuit de grond van haar hart dat ze de DEET toch maar verschrikkelijk vond. Gisteren vroeg zij zich opeens af hoe het kwam dat wij hier geen last van hadden. Zijzelf was zo bang voor de muggen, omdat ze bij iedere steek die ze zou krijgen malariatabletten moest gaan slikken, maar het viel haar op dat wij hier niet moeilijk om leken te doen. Toen de rest haar lachend uitlegde dat wij hier niet bang voor waren, omdat in dit gebied helemaal geen malariamuggen zitten, lachte ze zichzelf even hard uit. Vandaag begon haar dag dus al goed: zonder plakkend spul dat op de longen slaat! Om 7.30 uur verzamelden we, DEET-loos, bij het ontbijt. Ditmaal was het zinnetje van Ineke aan de beurt en we lazen dit natuurlijk vol enthousiasme. Het is hartikke leuk dat ook onze achterblijvers, die het niet gemakkelijk vonden om achter te blijven, voor ons iets geschreven hebben en daarmee laten zien dat zij bij ons en onze werkzaamheden betrokken blijven. Op de onderstaande foto kun je de boodschappen lezen van de afgelopen drie dagen.

Nepal2019-Dag-5-51

Om 8.30 uur zaten we gewassen en gestreken klaar voor vertrek. De tijd verstreek en Chitra kwam ondertussen maar niet opdagen. We gaven hem een kwartier respijt in verband met de verkeersomstandigheden, maar toen het steeds later werd, besloten we toch aan de bel te trekken. Al snel kregen we bericht dat hij ons fout begrepen had en hij ons pas om 9.30 uur kwam ophalen; er was dus sprake van een misverstand. Aangezien we een hekel hebben aan tijd verspillen, benutten we deze wachttijd goed door nogmaals de animalsong te oefenen, zodat we door herhaling het eigen automatiseringsproces een handje helpen en we dadelijk allemaal goed beslagen ten ijs komen. 

Terwijl wij hiermee bezig waren, kwam de portier aanlopen met drie prachtige bloemetjes. Hij liep regelrecht naar Vivian toe en bood haar deze aan. Wat hij niet wist was dat zij net daarvoor de bloemen was gaan fotograferen, omdat ze zo mooi waren en er regendruppels aan hingen. 

Daarnaast maakten we foto’s van onze nieuwe outfit. Dit jaar zijn onze werkshirts gesponsord door de studentenvereniging Volupia. Mattie, onze dwarsligger, blijft echter trouw aan de VBI shirts. Mede omdat we alleen nog in zijn maat shirts over hadden. Aangezien het grootste gedeelte van onze groep eerder wat klein, dan groot is uitgevallen, kan hij nog wel even vooruit met deze T-shirts.

Aangezien we hierna niets meer wisten te bedenken om te doen, werd Chitra met veel enthousiasme ontvangen. Precies op (zijn) tijd… Onderweg naar Thali stopten we nog bij een winkeltje om de resterende rubberen laarzen te kopen. De vrouw van het winkeltje had hierdoor op de vroege ochtend al een goede vangst. Ze verkocht 7 paar laarzen voor 600 roepi per stuk. Omgerekend is dat ongeveer 5 euro! Van dit korte ‘uitstapje’ werd dankbaar gebruik gemaakt om wat foto’s te schieten die tot de verbeelding spreken. 

De ontmoetingen met de Nepalese bevolkingsgroep blijft hartveroverend en we staan heel vaak voor verrassingen. Bij aankomst in Thali stond iedereen ons al op te wachten. Terwijl we naar boven liepen om onze tassen op te bergen, zagen we Santa op een krukje staan om de gaten in een strak gespannen zeil dicht te naaien. Degenen die onze blog vorig jaar ook gelezen hebben, kunnen zich misschien nog wel herinneren dat de Nepalezen gewoon een gat in het zeil prikken om het regenwater af te laten lopen. Wij waren hier toen heel verbaasd over, omdat het zeil hierdoor onbruikbaar zou worden. We waren dus blij verrast dat dit helemaal niet het geval was en dat de gaten op een later tijdstip gewoon dichtgenaaid worden. Dit tot Mattie’s grote plezier, want dat betekent dat ze het zeil blijven gebruiken en niet weggooien.  

Na dit voor ons hilarische schouwspel, want wie maakt nu eerst een zeil kapot om het daarna weer dicht te naaien, werden de taken snel verdeeld en trokken Mattie en Daniël met wat meisjes naar de zogenaamde geitenstal, die iets verderop in het dorp gelegen is. Op de weg van het schooltje naar de werkplaats kwamen we een bord tegen, gemaakt van bladeren, dat gevuld was met witte rijst. Het stond midden op de weg en we hadden geen idee waarom dit bord daar stond. Een tijdje later kwam er een moeder aanlopen met een baby’tje op de arm. Ernaast liep een meisje dat wij kennen en die wat ouder is. Ze liepen samen naar de grote boom in het dorp toe en offerden iets bij het kleine altaartje dat onder deze boom staat. Bij navraag bleken zij dit te doen voor een feestdag! De kleine, op de arm van zijn moeder, was inmiddels zes maanden geworden en mocht daarom vandaag voor het eerst rijst eten. Dit feit wordt in Nepal gevierd en daarvoor aanbidden zij hun God.  

Na deze ontmoeting kon er bij de geitenstal gestart worden met de werkzaamheden. Mattie en Daniël startten met het kindvriendelijk maken van het opstapje. Concreet hield dat in dat ze de eerste twee treden, van onderaf geteld, afbraken en de stenen daarna cementvrij maakten voor hergebruik. Noëlle, Sacha, Claire en Valerie maakten ondertussen het speelplein voor de geitenstal onkruidvrij en zakten even later af naar de bouwplaats om ook daar het onkruid te verwijderen. 

Michele en Sameer gingen gezellig samen op de scooter winkelen oftewel alle benodigdheden halen om de schoolborden op te hangen en om de schooltafeltjes en -stoelen in orde te maken. Aan het einde van de dag hingen alle schoolborden op en stond de eerste grote tafel die uit de container is gekomen. Deze container is vorig jaar hierheen verzonden vol met tweedehands schoolspullen uit België. Deze spullen kunnen hier voorlopig gebruikt worden.

Er waaide de hele dag, tussen wat buitjes door, een heerlijk windje en dat maakte dat het heerlijk weer was om in te werken. Het is de eerste keer in vier jaar dat we tijdens de moesson zo geboft hebben met de temperatuur. De nieuwelingen grapten al dat wij ons wel erg aangesteld hadden: zo erg was het weer toch niet! 

Het idee van onze trap, dat wij gisteren met jullie deelden, is door de ballotagecommissie gekomen en dus kon er vandaag gestart worden met het maken van de bamboetrap. Frederik, Hugo, Avaya en Matteo hakten, voor de lunch, met een slagmes bamboe voor de nieuw te maken trap en hakten deze vervolgens vrij van alle overbodige takken. 

Caro en Maureen gingen ondertussen het schooltje in en namen de oudere meisjes apart. De oudere meisjes genoten van de aandacht die ze kregen. Ondertussen sloofden Janneke, Eefke en Vivian zich uit bij de allerkleinsten. Ook hier werkt de ‘wind’ op de kinderen, zou je bijna zeggen, want ze waren wel allerliefst, maar ook erg druk en wiebelig. Janneke, Eefke en Vivian waren blij dat ze uiteindelijk uit het kleine lokaaltje weg konden door de kinderen mee naar buiten te nemen, hup de wijde wereld in waar zo veel te leren valt. Daniël bleef angstvallig weg bij de kinderen. Gisteren was er een kind aan zijn benen gaan hangen. Zijn broek bleek helaas niet zo stevig vastgeknoopt te zijn en het kind zakte, met broek en al, naar beneden. Tot onze grote spijt hebben we hier geen foto van.

Bij de geitenstal zongen we met de kinderen nog wat liedjes van voorgaande jaren. Ze kenden deze nog allemaal en dat was goed om te horen. Al snel stroomden ook de andere kinderen de bouwplaats op. Jong en oud, hoogste en laagste kasten, groot en klein, broederlijk stonden we, net als voorgaande jaren, naast elkaar en binnen de kortste keren was de bouwplaats een stuk opgeruimder. Iedereen had de smaak te pakken en we vonden het bijna jammer toen Avaya ons bij elkaar riep om te lunchen.

Vol smaak aten we de lunch die Chitra voor ons had gemaakt onder het zelfgemaakte tentje. Het was goed vertoeven op het platte dak van de school. Toch kriebelde het en bleven we niet langer dan nodig zitten; het werk op de bouwplaats riep ons. We werkten nog een dik uur door. Met als gevolg dat het halve oerwoud, dat er in een jaar gegroeid was, weg was! Daarnaast waren de eerste vier traptreden klaar. Helemaal volgens Oostenrijkse stijl, made in Nepal door Nederlanders!

Moe maar voldaan stapten we daarna terug in de bus. Chitra bracht ons weer veilig thuis. Elke keer is het een verrassing hoe we onze kamers terug zullen vinden. De kamermeisjes zijn ontzettend attent en ruimen niet alleen onze kamers op, maar maken elke keer een heel kunstwerk van onze nieuwe, schone handdoeken. We voelen ons hierdoor ontzettend welkom en zijn, na vier jaar, nog steeds blij met onze keuze om in het International Guesthouse te verblijven. 

Nepal2019-Dag-5-49

De mensen van de blog liepen ondertussen alvast naar het restaurant om de blog te schrijven en de foto’s te selecteren. Dit doen zij al een aantal avonden en elke avond krijgen zij daarbij allerlei hapjes en drankjes ‘van het huis’ aangeboden. Zij waarderen dit natuurlijk zeer, maar verzekerden de restauranthouder dat dit echt niet nodig was. Hij grapte terug: “Tomorrow I will charge double!” We hopen maar dat dit echt een grapje was! Nadat de hapjes verorberd waren, kwam de rest van de groep ook aan in het restaurant en aten we met z’n allen. In de (korte) wachttijd speelden we nog een spelletje en daarna was het tijd om weer rustig het stadje in te lopen of naar het hotel te gaan om van een rustige avond te genieten.

Nepal2019-Dag-5-50

4 gedachten over “30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 5”

  1. Mattie, als leidinggevende gewoon je VBI-shirt blijven dragen. Er moet echt onderscheid zijn, je moet je kenbaar maken door anders te zijn dan je manschappen. In de fotografie en krijgsmacht is dit ook zo, dus Mattie heel goed bezig jij als zichtbaar aanspreekpunt! Lieve groet voor allen van Ad.

    • Ik loop een beetje achter maar wat is het weer een feest om het allemaal te lezen
      En wat is het jammer dat er geen foto is van Daniël 😁😁

  2. Wat super om zo met jullie mee te kunnen genieten van jullie avonturen.
    Geniet, leer , ervaar ….veel liefs van ons
    Cynthia Tyenna Genesis en Talitha

Reacties zijn gesloten.