30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 4

Na een regenachtige nacht, waarin we de regen rustgevend hoorden druppelen op de ijzeren golfplaten van de overkapping, stonden we blij en welgemoed op om aan de nieuwe dag te gaan beginnen. Vandaag zouden we onze vrienden ontmoeten in Thali en daar verheugden we ons enorm op. We verzamelden om 8.00 uur bij het ontbijt en daar kregen we al snel de slappe lach, omdat de serveersters de ene na de andere pannenkoek kwamen brengen. We gaven herhaaldelijk aan dat we al voorzien waren en maar drie pannenkoeken besteld hadden, maar leken daarop geen reactie te krijgen. Ze lachten hun liefste glimlach, gingen terug de keuken in en kwamen met de volgende pannenkoeken. Het leek wel een lopende band die niet wilde stoppen! Hugo en Matteo werkten omwille van het harde werken van de meisjes nog twee extra pannenkoeken weg, maar uiteindelijk besloten we toch iets harder aan de bel te trekken en “Stop!” te zeggen. Toen zagen we langzaam het kwartje vallen. De meisjes liepen terug naar de keuken om te vragen waardoor dit gebeurd was en kwamen met een grote lach terug: de keuken gaf aan dat we negen pannenkoeken besteld hadden…! Voor het vierde jaar op rij heeft Claire de bijna onmogelijke taak om ons ontbijt te regelen en al vier jaar lang blijft dat een spannende aangelegenheid. Alles hangt of staat bij de taal. Ook dit jaar komt een groot gevoel van sympathie in ons op als we denken aan wat vluchtelingen dag in, dag uit meemaken door de taalproblematiek. Hoe frustrerend moet het zijn als je jezelf niet kunt uitdrukken of verstaanbaar kunt maken aan de ander. Alleen dat gegeven maakt al dat het bewonderenswaardig is hoe velen van hen zich toch goed weten te redden in ons land.

Na afloop van het ontbijt, lazen we weer de zinnetjes. Gisteren kregen we de zinnetjes van Emanuele en Maud, de zoon/broer en vrouw/moeder van Michele, Valerie en Matteo. Vandaag was Kairos aan de beurt, de vriend van Sacha. Het is elke keer weer een cadeautje om even iets van de thuisblijvers te mogen ontvangen. We vulden het derde vakje alweer en zijn benieuwd naar de zinnetjes van de komende weken. Hierna pakten we de tekst met de animalsong voor onze neus, schuurden we onze kelen en begonnen we met de eerste oefensessie. Mattie eigende zich al snel een solo toe en nam de dierengeluiden voor zijn rekening. Naar hartenlust leefde hij zich op dit vroege uur uit. 

Rond 9:00 uur reed Chitra, onze oude en vertrouwde buschauffeur en medewerker op de bouw, de bus voor. Gewapend met onze regenlaarzen en bergschoenen stapten we de bus in. Onderweg zagen we, maar bovenal voelden we, dat sommige wegen nu verhard waren met asfalt. Andere wegen daarentegen waren er nog net zo beroerd aan toe als de voorbije jaren. Dat betekende dat door de regenval heel wat gaten in de weg goed gevuld waren met water en modder. Hierdoor zagen we menig motor- of scooterrijder tot bijna aan de knieën in de modder verdwijnen. Chitra grinnikte daarover en zei toen hij door een hele, diepe plas reed: “I like this!”. Dat moet ook bijna wel, want anders rijd je niet zoveel jaar achter elkaar zo blijmoedig over deze wegen om mensen naar hun bestemming te brengen. Chitra heeft wat ons betreft echt de baan gekozen die hem op het lijf geschreven is. Dat is toch wat je ieder mens gunt: dat hij iets in zijn leven kan doen wat bij hem past en waarin hij tot zijn recht kan komen. 

Na het gebruikelijke gehobbel, reden we na een uurtje het dorp Thali binnen en daar wachtten Sunil en Avaya ons al op. Beide jongens behoren bij een van de hogere kastes en gaan naar de private school, maar vanaf dag één hebben zij ons met hand- en spandiensten terzijde gestaan in de opbouw van de school voor de kinderen van de laagste kaste. Het weerzien met hen was weer allerhartelijkst en samen liepen we het schooltje binnen. Daar was de ontmoeting met de kinderen ook heel fijn. Ook ontmoetten we voor het eerst de nieuwe mannelijke leraar. Sima en Maja gingen meteen op zoek naar Fleur, met wie zij de afgelopen jaren veel optrokken. Toen ze hoorden dat zij niet kon komen, omdat ze stage loopt voor haar studie geneeskunde, waren ze erg teleurgesteld. Sima huilde zelfs. Gelukkig klaarde haar gezicht op nadat ze hoorde dat ze samen met Maja een videoboodschap voor haar konden inspreken. We legden hen uit dat Fleur, maar ook Ineke, net zo verdrietig waren als zij en dat ze beiden in deze geen keuze hadden gehad. Fleur omdat de plicht riep, Ineke vanwege haar gezondheid. Ze begrepen dit. Niet alleen naar Fleur, maar ook naar Ineke, Danaé, Shauny, Hilde en Maarten werd veel gevraagd. Deze mensen hebben ons namelijk net zo in het hart gesloten als wij hen. Het maakte ons daarnaast heel blij dat de kinderen het colourslied en de daarbij behorende bewegingen nog kenden, dat wij hen vorig jaar aangeleerd hebben. En wat was het leuk dat opeens een van de kinderen tegenover ons zat met zijn vingers in de vorm van een hartje. Je hart smelt als je dan in die donkerbruine oogjes kijkt, die zeggen: “Wat fijn dat jullie er zijn!”. Wij kunnen ondertussen niets anders zeggen dan: “Het is goed weer hier te zijn!” Caro en Maureen verwoordden het gisteren heel treffend: “Het lijkt alsof we al heel lang hier zijn en dat terwijl we er pas twee dagen zijn! Je voelt je hier meteen thuis”. Zelf denken we dat dit komt door de vriendelijkheid en gastvrijheid van de Nepalezen. Ze heten ons daadwerkelijk overal van harte welkom. Wat ons opvalt is daarnaast dat heel veel Nepalezen, waar dan ook, ons bedanken als zij horen dat wij vrijwilligerswerk komen doen. Zij bedanken ons omdat wij iets voor hun land komen doen. Hierdoor vragen wij ons af welke Nederlander er zo trots en dankbaar zou zijn als iemand hulp zou komen geven in een andere plaats van Nederland dan de zijne?

Nepal2019-Dag-4-14

Na dit hartelijke weerzien, trokken we weer naar de andere kant van het dorp om te kijken naar het fundament. Vorig jaar lieten we dit open achter. We hadden op foto’s natuurlijk gezien dat het fundament klaar was, maar waren benieuwd hoe dit er op het moment bij zou liggen. Eenmaal op de bouwplaats aangekomen, viel het ons vooral op dat de lange ijzeren staven, die gebruikt zullen worden voor de veiligheid van de muren, waren verbogen. Toen we navroegen hoe dit toch gebeurd was, hoorden we dat de kinderen ‘aapje’ gespeeld hadden! Hierdoor waren de palen verbogen. Gelukkig kunnen de palen uiteindelijk terug gebogen worden en zijn er geen ongelukken gebeurd, dus we konden hier hartelijk over lachen. Mattie liep meteen door naar de rand van de bouwgrond om te kijken of de bamboemuur, die wij vorig jaar in het begin maakten om de rondom liggende maïsvelden te beschermen, er nog stond. Dit bleek ook zo te zijn. Al met al zag de bouwplaats er, op wat opgeschoten onkruid na, prima uit.

Morgen zullen we hier aan de slag gaan met voorbereidende activiteiten. We zullen het onkruid verwijderen en een tijdelijke trap naar de bouwplaats toe maken. Frederik had een goed idee voor deze trap. In Oostenrijk maken ze paadjes van takken. Ze slaan daarvoor twee takken in de grond, leggen er dan drie tegenaan en maken de grond daarna gelijk. Zo ontstaat een trede. Wij dachten: wat ze in Oostenrijk kunnen, kunnen we hier ook met alle bamboe die voorhanden is. Nu nog hopen dat ons idee door de ballotagecommissie zal komen! Michele vond hiervan een foto op internet waardoor ook jullie een beeld krijgen van hoe het trapje uit zou kunnen komen te zien!

Nepal2019-Dag-4-26

Indira werkt ondertussen hard door om de benodigde handtekeningen van de verschillende betrokken overheidsinstanties te verzamelen zodat we hierna verder kunnen werken. Mocht dit niet op tijd lukken, hebben we genoeg op de school te doen, dus hier treurden we niet lang om. Het geld is in ieder geval bij elkaar en de school zal er hoe dan ook komen. Of wij nu concreet stenen zullen metselen of dat met dit geld werkmensen gehuurd worden om dit te doen, maakt voor ons niets uit. Onze tijd zal goed besteed worden en daar gaat het natuurlijk om! 

Terwijl we zo rondliepen op de bouwplaats, maakte Matteo een panoramafoto met ons. Dat ziet er heel eenvoudig uit, maar betekende in werkelijkheid toch meer werk dan het eruit ziet. We moesten namelijk steeds zo snel mogelijk doorschuiven en achteraan in de rij plaats nemen. Alleen Maureen en Noëlle durfden de berg niet af te dalen en konden daardoor niet meedoen. Ondanks dat was het een probeersel en een leuke bezigheid en het resultaat mag er volgens ons zijn. 

Na deze korte inspectie, liepen we terug naar de school. We werden, omdat het buiten regende, in een van de lokaaltjes gezet en moesten letterlijk stapelen om met iedereen in dit lokaal te passen. In dit lokaaltje werden wij dankbaar welkom geheten en kregen we de gebruikelijke tika, een welkomstsjaaltje en een bloem. Zodra deze ceremonie voorbij was, vluchtten wij het lokaaltje weer uit. Veel mensen op elkaar gepropt in een vochtige en warme omgeving, zorgt namelijk voor veel zweetdruppeltjes en die hoopten wij eigenlijk te voorkomen. 

Op het platte dak van de school kwamen de kinderen in ganzenpas aangelopen. Zij gingen in een geordende groep staan om iets voor ons te zingen. Na een kleine vijf minuten tegenover elkaar te hebben gestaan, vroegen we toch maar eens wat er aan de hand was.

Avaya bleek nog bezig te zijn met de versterker, voor de muziek en de kinderen konden daardoor nog niets zingen. Ondertussen begon het steeds harder te regenen. Hoe hard we het lokaaltje ook ontvlucht waren, samen met de kinderen renden we er nu weer net zo hard in terug! Omdat de muziek nog op zich liet wachten, lieten wij de kinderen de animal-song van dit jaar al eens horen. Dit was erg aandoenlijk! Twee van de leraren probeerden net zo hard mee te zingen en de kinderen waren erg enthousiast over dit nieuwe liedje. Ze pakten al snel de solo van Mattie af en allerlei dierengeluiden vulden de ruimte. We zijn benieuwd hoe snel de kinderen het liedje uit hun hoofd zullen kennen! Oefen jullie met ons mee? Hier is de tekst:

The tiger says whrrrrr
and everybody runs away. 
Yes, the lion is the king of the jungle. 
The monkeys are brown 
and play in the trees. 
The elephant stamps on the floor
and their colour is grey. 

The bees say bzzzzzzzzzz 
and fly from flower to flower. 
The mosquitos are ready to attack. 
The chickens are white 
and pick seeds from the ground. 
The kangaroo jumps all the way. 
And the snake sneaks away. 

The cow says boeeeeeeee
and gives delicious milk to drink. 
And the crocodile is showing his big teeth. 
The snail wears a house, 
the spider a cross. 
A frog croaks and swims in the lake. 
The donkey says I-A. 

The butterfly likes the flowers. 
The eagles fly high up in the sky. 
The parrot with all his colours. 
The dork barks and lives on the street. 
All these animals are living in our world! 
All these animals are living in our world!

Hierna was de muziek geregeld en schalde het Nepalese volkslied door de ruimte. De kinderen van de school stonden op en legden hun hand op het hart. Sommigen deden zelfs de ogen dicht en net als andere jaren zongen zij vol overgave. Ontroerend om te zien! Hierna hadden de meisjes nog een dans voor ons ingestudeerd en we blijven ons verbazen over de totaal andere bewegingen die hier tijdens het dansen gemaakt worden. Wij lijken het anatomisch gezien in ieder geval niet te kunnen. De jongere broertjes van Sima en Maja zijn ondertussen ook op school gearriveerd. Het broertje van Maja zagen we eerst aan voor een meisje, maar toen ze ons uitlachten, begrepen we al snel waar de fout zat. Ook nu hadden we ons weer door een krullenbol laten misleiden. Twee jaar geleden gebeurde ons namelijk hetzelfde met het broertje van Utsav. Utsav was hoogst beledigd dat wij niet zagen dat zijn broertje een jongetje was. Nu is hij echter de grootste vrienden met ons, net als zijn kleine Broertje Utkrista, dus we gaan ervan uit dat Maja ons deze fout zal vergeven.

Al snel werd het opnieuw veel te warm in het lokaal en besloten we er voor vandaag een einde aan te breien. Vivian en Noëlle knoopten nog snel een gesprekje aan met de leraren en vroegen hen een lijstje te maken met alles wat zij misten in hun onderwijspraktijk. Het raakte ons dat de nieuwe mannelijke docent zei: “It is important that the poor children get good education. We will tell you what we would like to have to give good education and will do our best to give the children what they deserve and need!” Hier konden wij ons natuurlijk helemaal in vinden en we hopen dan ook dat we deze leraren alles kunnen geven wat zij nodig hebben. Mattie was ondertussen te voorbarig geweest, had al onze mensen al uit het klaslokaal geplukt en de bus in gesommeerd. Boven kwamen ze ondertussen nog heerlijke massalathee brengen voor iedereen. We stonden even voor een groot probleem, maar Mattie dacht niet lang na en loste dit snel op. Hij trok zijn frivole jas aan, pakte het dienblad over en serveerde als een echte ober de thee in de bus en gaf toen het lege dienblad vlug terug. Hij stapte zelf ook snel in en was klaar voor vertrek!

Nepal2019-Dag-4-25

Na wederom een uurtje hobbelen, kwamen we inmiddels uitgehongerd terug in het Guesthouse. We zijn blij met de cup-a-soup, toastjes en waterkoker die we bij ons hadden en aten snel iets kleins. Het was inmiddels al bijna tijd om weer te gaan eten. Dit keer bestelden we ons eten, volgens afspraak, via Indira en dat betekent dat de wachttijd nog meer wordt ingekort. In het restaurant stonden ze al klaar om de mensen van de blog te ontvangen en onder het genot van een drankje maakten zij deze klaar, terwijl de andere op ontdekkingstocht gingen langs de souvenirwinkeltjes.

5 gedachten over “30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 4”

  1. Leuke blije tevreden kindersmoeltjes, maar dat jullie zoveel pannenkoeken eten aan het ontbijt wist ik echt niet! Zal zo vast een zeecontainer meel inslaan oké! Je weet maar nooit als die Limburgers naar Brabant komen!

  2. Hoi Vivian en alle andere toppers!

    Wat geweldig dat jullie weer jullie handjes laten wapperen in Nepal! Ik snap dat de mensen heel blij met jullie zijn en ze jullie in hun hart hebben gesloten. Een lourdesgevoel in Nepal! Heel veel succes en plezier. Tot ziens in september. Groetjes Janine Moenen

Reacties zijn gesloten.