Zondagavond verzamelden we voor de laatste keer nog onder het afdakje van het guesthouse. Caro en Michele maakten daar de financiële balans op en vulden een laatste beursje met roepies voor het hotelpersoneel dat elke ochtend ons ontbijt verzorgde. De mensen in Nepal zijn erg dankbaar als je hen verrast met een financieel gebaar voor de bewezen diensten. We doen dit niet op eigen houtje, maar overleggen steeds met Indira over wat goed zou zijn om te doen. Zo hopen we ervoor te zorgen dat we niemand in de problemen brengen. We willen niets liever dan rekening houden met de cultuur van de ander en niemand in verlegenheid brengen. Wat voor ons een habbekrats is, is voor hen namelijk héél véél geld. Geld waarmee ze misschien verschil kunnen maken voor hun kinderen. Als je ziet hoe blij ze zijn met het, voor ons kleine, gebaar, moet je oppassen dat je niet nog meer gaat geven aan al deze hardwerkende mensen, die ons zo lief zijn geworden.
We zaten nog maar net en toen kwam de dove portier breeduit grijnzend aan lopen in zijn rode Volupia polo. Hij pakte het aan beide zijden vast om aan ons te showen en maakte er nog net geen rondedansje bij. Mattie, die eerst twijfelend had gezegd “Wat moeten deze mensen met onze T-shirts?”, heeft opnieuw de ervaring opgedaan hoe blij iedereen ermee was. Zelfs de T-shirts die we aan hadden gehad en die we hadden laten wassen, werden meegenomen voor de kinderen. Ondanks het feit dat ze hier en daar toch nog wat vuil waren. De kamermeisjes zeiden spontaan, toen we ons hiervoor verontschuldigden en vroegen of we deze shirts niet beter weg konden doen: “Nee hoor, die krijgen we wel schoon!”. En we geloven dat meteen, omdat we hier de mensen met zeep en nagelborstel hebben zien schrobben op de was en dit effectief is gebleken!
Na een korte nachtrust, waar de meesten van ons geen oog dicht deden, stonden we om vijf uur in de ochtend paraat voor vertrek naar het vliegtuig. De twee honden lagen te slapen op het binnenpleintje. Ze schrokken door onze komst wakker en vluchtten, na wat rek- en strekoefeningen, snel door poort die de portier opendeed voor Chitra’s komst. Zoals aan alles een begin en een einde zit, is dat ook hier het geval. We zagen het busje al aan komen rijden en voordat we daar alles in hadden geladen wat we kwijt konden, kwam het tweede busje al voorrijden.
In twee groepen werden we zo met al onze bagage naar het vliegveld gereden en we waren nog niet halverwege of Chitra wees ons op een auto, die van links kwam aanrijden, waar Indira en Sameer inzaten. In alle vroegte waren zij het bed uit gekropen om ons uit te zwaaien en dat stelden we zeer op prijs. We kregen net als bij aankomst een sjaaltje omgehangen, alleen ging dit gebaar nu vergezeld met de woorden: “Have a good flight!”. Beiden schreven even later op facebook: “Goodbyes are not the end. It simply means we will miss you until we meet again!” Daar sluiten wij ons van harte bij aan. Het eerste jaar namen we huilend afscheid en riep Indira ons tot de orde door te zeggen dat het geen afscheid voor eeuwig was, maar dat er altijd een weerzien zou volgen en in die gedachte hebben we ons gaandeweg kunnen vinden. Dus dit jaar namen we in die wetenschap afscheid. Wat in liefde is gezaaid, heeft eeuwigheidswaarde en in die zin hoeven we ons nooit zorgen te maken dat onze vriendschapsbanden over gaan. Dat houdt wel in dat we over de grenzen van het leven heen durven kijken vanuit het geloof waar wij in geloven en zij vanuit hetgeen zij geloven. Zo anders, zo verschillend en toch zo verbonden, in de wetenschap dat we verbonden zijn met elkaar in Liefde. En zeg nu zelf… wat wil een mens nog meer?! Ook deze recent opgedane ervaring in Nepal is onvergetelijk en zoals we ook veel van de Nepalgangers horen die met ons de afgelopen vier jaar in Nepal zijn geweest, laat het een blijvende indruk achter in je hart. Daar zijn we heel dankbaar voor. In dit kader willen we het zinnetje van Silvia, een vriendin van Maureen, Janneke en Noëlle, graag met jullie delen. Zij schrijft over ons als ‘prachtige mensen’, maar stuk voor stuk zijn jullie dit ook. Alle mensen die ons geholpen, gevolgd en de ruimte gegeven hebben om onze reis te maken, willen wij dan ook van harte bedanken, omdat ook zij, op welke manier dan ook, een eigen steentje hebben bijgedragen aan ons Nepal avontuur 2019.
Met een tevreden hart stapten we in het vliegtuig en onze reis verliep voorspoedig. Dat de vluchten en het daarbij horende wachten in Istanbul niet het leukste onderdeel van ons programma zijn, spreekt voor zich. Het zinnetje van opa en oma Piepers, de ouders van Vivian, paste dan ook helemaal bij vandaag en ondanks de ongemakken maakten we ook iets van de terugreis, vanuit de gedachte die Ineke ons nagelaten heeft: “En van je hela, hola, houd de moed erin, houd de moed erin!”
Zo kwamen we volgens afgesproken tijd aan in Düsseldorf, waar onze familie en vrienden op ons wachtten. Ze hadden op de uitkijk gestaan voor ons en ons daardoor zien landen.
Snel haastten zij zich naar de ontvangsthal om ons daar eindelijk in de armen te kunnen sluiten! Zodra de eersten van ons door de deur liepen, hoorden we een gejuich van jewelste en even later namen we, allemaal dik tevreden over onze prachtige reis, afscheid van elkaar.
Voor de afsluiting van dit jaar, rest ons alleen nog te zeggen: “We zullen doorgaan en pas rusten als de middelbare school in Thali een feit is!” Het ministerie van Social Welfare buigt zich nog over de laatste details. Daarna zal de bouw, onder toeziend oog van de zuster stichting van Himalayan Care Hands, namelijk Himalayan Care Hands Nepal, verder gaan. Vol vertrouwen kijken we uit naar wat de toekomst ons verder zal brengen en zullen we luisteren naar de tekenen die we onderweg krijgen en daar zo eerlijk mogelijk op proberen in te spelen, zoals dit ook beschreven wordt in het coupletje van één van de liedjes voor ons zomerkamp, dat over een aantal weken zal plaatsvinden:
Let op de tekenen, de tekenen,
die je onderweg krijgt.
Groen is het stoplicht dat zegt,
doorgaan, doorgaan.
Rood is het stoplicht dat roept
stop, stop, ho stop ho!
Oranje roept twijfel op,
ga ik door of stop ik nog.
Kijk naar de tekenen onderweg
en luister naar wat ze vertellen aan jou.
Voor nu zeggen we van harte, om in het thema van ons zomerkamp te blijven: “Wij hebben onze sporen in Nepal achtergelaten en Nepal heeft zijn sporen nagelaten in onze levens en in onze harten!”. Na een allerlaatste groepsfoto, konden we dan ook dankbaar en voldaan terugkijken op het afgelopen jaar dat in teken stond van onze Nepalreis.
Jullie hebben laten zien dat je niet alleen goed bent voor je naaste maar ook voor anderen mensen heel ver weg. De welwillendheid is aanwezig bij allen 30 handen voor Nepal, super mensen zijn jullie allemaal en wel met een groot hart!
top werkzaamheden aldaar en natuurlijk (terug) een unieke belevenis.