30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 16

Terwijl wij gisteren genoten van onze vrije dag, ging Sameer gewoon naar Thali om het werk op de werkvloer aan te sturen en om voor de randvoorwaarden te zorgen. Indira en consorten waren tegelijkertijd druk aan het werk met de papieren en hadden nog wat bezoekjes af te leggen bij het social community office. Het verheugde ons zeer dat Sameer aan het einde van de dag wat foto’s en een filmpje stuurde. We zagen dat ze in Thali hard gewerkt hadden en dat het resultaat van het harde werk duidelijk zichtbaar was. Dat maakte dat we nog meer zin kregen om vandaag naar Thali te gaan en de gebruikelijke busrit met al zijn ongemakken voor lief te nemen.
Het valt ons op dat het werkzaam leven èn het uitgaansleven in Thamel, waar wij verblijven, tot laat in de nacht doorgaat en dat de harde werkers ook weer vroeg in de ochtend beginnen. Tot heel laat in de nacht horen we in de slaapkamers niet alleen de muziek doorklinken, maar ook mensen stenen scheppen, getoeter van allerhande voertuigen en ga zo maar door. Het blijft bedrijvig en de befaamde oordopjes zijn dan een welkome hulp om in slaap te vallen of om niet te vroeg wakker te worden, want als de zon opkomt, begint het lawaai opnieuw. Tel daar de dierengeluiden van gisteren bij op en dan kunnen jullie je hier vast wel een voorstelling van maken. Het kan overigens de pret niet drukken en we genieten elke dag van ons samenzijn in Nepal.
Elk jaar beginnen en eindigen we onze tijd in Thali met een ceremonie. Voor de afscheidsceremonie hebben we twee jaar geleden allemaal Nepalese kleding gekregen. Dit jaar hebben we, na rijp beraad, besloten dat we deze niet vervangen omdat we er allemaal nog inpassen. Het goede nieuws daarbij is dat we niet uit onze voegen zijn gebarsten, maar allemaal op maat zijn gebleven. De vijf nieuwe Nepalgangers moesten echter wel nieuwe kleding krijgen en werden op weg naar Thali gemeten. Vooral Maureen hadden we nog nooit zo nerveus gezien. Het feit dat ze de stofkeuze en kleurencombinatie overliet aan Indira leverde wat stress op, omdat ze zelf heel duidelijk wist te vertellen welke kleuren ze niet wilde. Wij vertelden haar, vanuit eigen opgedane ervaring, dat Indira tot nu toe altijd heeft laten zien dat ze oog heeft voor wat bij iemand past en wat is er nu leuker dan je te laten verrassen? De kleding is een geschenk van haar aan ons en we zijn hier, elke keer als we de kleding aandoen, opnieuw heel blij mee. Die wetenschap stelde haar enigszins gerust, maar toch… Loslaten wat je krijgt is niet altijd zo eenvoudig als het op het eerste oog lijkt. Sacha voegde er heel nuchter aan toe dat Maureen geen zorgen hoefde te hebben, ze hoefde het immers maar één keer te dragen! Caro vertelde over de klederdracht die ze in Afrika had moeten dragen toen ze bij de Masai was en die volgens haar stonk naar overleden koe. Daarnaast leek dat jurkje op een juten zak. Dus ook zij wist zeker dat dit, hoe dan ook, vele malen beter zou zijn. Wij keken allemaal geamuseerd toe en herinnerden ons nog precies als de dag van gisteren hoe spannend wij het allemaal toen vonden. We zouden ons meteen weer laten verrassen met een mooie Nepalese jurk en zijn erg benieuwd naar de kleurencombinaties die Indira voor dit drietal zal gaan uitzoeken. Frederik en Matteo keken rustig toe bij het opmeten, want voor hen hangt er niet zoveel vanaf. Zij krijgen, net als de andere mannen, een mooi wit hemd dat op maat is gemaakt en hoeven niet in spanning te zitten voor de stof of de kleurencombinatie. We lieten de kleermaker een groepsfoto van vorig jaar zien waarbij wij zijn prachtige creaties dragen en hij straalde van oor tot oor. We hebben er nooit bij stil gestaan dat hij nog nooit de jurken met inhoud heeft aanschouwd. We hebben dan ook aan Indira gevraagd of ze de foto wilt afdrukken en aan hem wilt geven, zodat hij daarmee, als hij dat wil, reclame kan maken.

Eenmaal In Thali aangekomen, gingen Hugo en Frederik meteen naar de bouwplaats om te kijken of zij hun handen konden laten wapperen. Mattie en Michele maakten eerst van de overgebleven bamboe, die Frederik illegaal gekapt heeft, een loopbruggetje zodat niemand meer hoefde te springen om in de school te komen

Maureen ging meteen naar de oudere meisjes toe en ging verder aan de werkboekjes. Terwijl wij de lokalen opruimden van de week, hebben de oudere meisjes hun eigen lokaal versierd. Ze hebben de slinger van de Nederlandse communicanten en vormelingen in hun lokaal opgehangen en de planken in gebruik genomen met allerlei prulletjes.

De anderen hielden op het platte dak, onder het zelfgemaakte tentje, een diepzinnig gesprek, want ook dat doen we hier. We delen, net als in een gezin, het leven en maken elkaar daar waar nodig deelgenoot van onze zielenroerselen en laten daar dan van meerdere kanten licht op schijnen. Zo leren we elkaar steeds beter kennen en mede daardoor ervaren we de reis als zeer waardevol. 
Door ons gesprek gingen Caro en Sacha later dan normaal de middelste groep in. Zij zagen daardoor dat beide leraren les aan het geven waren. De nieuwe schoolborden zijn in gebruik genomen. Juf Bindu vertelde ons dat er op het bord rekensommen geschreven stonden en dat geloofden we direct. Caro en Sacha vielen binnen tijdens de Engelse les en keken mee in de boekjes. De kinderen waren net op dat moment bezig met het maken van een oefening waarbij ze Engelse woorden moesten sorteren in drie categorieën: dieren, dingen en plaatsnamen. Ze vonden het erg leuk om te zien dat de kinderen totaal geen moeite hadden met het invullen van de dieren en meteen riepen: “Tiger! Animal!”, terwijl de rest van de woorden wel nog wat lastig waren. Hierna namen de meisjes, met toestemming van de leraar, de les over en werkten ook zij verder met onze werkboekjes. 

De anderen liepen naar achteren en legden daar nieuwe rondjes van losse stenen om daar op een later tijdstip bloemen te planten. Toen Hugo de losse stenen, die er lagen, een paar dagen geleden voor de bouw had willen gebruiken, was een van de dorpelingen komen zeggen dat dit zeer zeker niet de bedoeling was, omdat deze gebruikt werden om het bloemenperk af te bakenen. De meisjes namen dit klusje dan ook graag op zich. 

Frederik ging met hulp van Daniël, en naderhand ook van Mattie, de herstelwerkzaamheden verrichten aan de keermuur. Tegelijkertijd hielpen Hugo en Matteo de werkmannen door eerst de oude spijkers te verwijderen uit het zogenaamde brandhout en dat daarna met nieuwe spijkers vast te spijkeren aan de bekisting. Michele hield een oogje in het zeil en besefte terdege dat we hier niet naar Nederlandse of Belgische maatstaven bouwen, maar dat de Nepalese maatstaven worden gehanteerd. Dat is niet altijd even gemakkelijk om te zien als je technisch goed onderlegd bent. Toch moeten we vaak op meerdere fronten ruiterlijk toegeven dat wanneer wij denken: “Dat hoort niet zo!”, we er naderhand achterkomen dat deze werkwijze hier zo gek helemaal niet is. Ze weten hier echt wel wat ze doen en niet doen. De Nepalezen, en vaak Avaya, Sunil of Chitra, zorgen tijdens dit harde werken goed voor ons. Meerdere keren per dag komt er iemand aanlopen met een grote fles cola. Vaak komen ze precies op tijd en zijn wij ook echt toe aan iets koels. En koel, dat is het zeker! De koeling die er in het dorp is, doet het heel goed en elke keer weer is de kleine colapauze heerlijk en kunnen we na de pauze weer vol goede moed door.

Al snel was het lunchpauze. De meisjes kwamen samen op het platte dak en mochten al proeven van de zelfgebakken frieten met mayonaise en zelfgebakken pannenkoeken. We vermoedden stiekem dat ze niet hebben geweten hoeveel frieten wij kunnen wegwerken en dat zij daarop ingespeeld hebben door zelf aardappelen bij te schillen. Het grote gasfornuis is een genot voor iedereen, want terwijl de ene de frieten in olie bakte, stond de ander op hetzelfde fornuis pannenkoeken te bakken. Dit was van tevoren niet mogelijk geweest, want toen hadden ze maar één pit waarop alles tegelijk moest gebeuren.

Avaya ging ondertussen naar de bouwplaats om ook de mannen binnen te vliegen. Hij vindt dit altijd leuk om te doen, omdat hij dan de scooter van Sameer mag gebruiken. Opeens kwam hij onder luid getoeter aanrijden. We keken waar alle drukte voor was en zagen, tot onze verbazing, zowel Hugo als Matteo achterop zitten bij Avaya! Ze keken ondeugend naar ons op en genoten zichtbaar van onze verbazing. Ze voegden zich bij ons en voor we het doorhadden, zagen we opeens de volgende stoute jongetjes komen, tot grote hilariteit van Noëlle! Als klap op de vuurpijl kwam uiteindelijk Mattie aanrijden op de scooter, met Avaya achterop! Avaya was Mattie nog gaan ophalen en Mattie, die vroeger een brommer had, zag zijn kans schoon om nog eens zelf te kunnen rijden.  

Normaal gesproken gaan we vrij snel na de lunch terug naar het guesthouse. Vandaag kozen we ervoor om nog even door te werken. De bergen stenen en het zand die voor het schooltje liggen, moesten verplaatst worden naar de geitenstal. Sameer had in de pauze een kleine kiepwagen voor ons geregeld, zodat we dit niet allemaal met manden hoefden te doen. De jongens schepten de kiepwagen vol met stenen. Ze wisselden elkaar steeds af zodat ze even konden uitrusten. 

De meisjes waren eerst bezig met het invlechten van hun haren. Sima en Eefke vonden dit leuk om te doen en toonden zich ware kunstenaars. Toen de haren echter klaar waren, moedigden de meisjes de jongens, van bovenaf, aan. De handen van de meisjes jeukten en ze zakten langzaam maar zeker af. Er was echter geen sprake van dat zij een schep mochten vasthouden, omdat de jongens het als een uitdaging zagen om de kiepwagen zo snel mogelijk te vullen. De meisjes verzamelden zich weer op het stoepje om vanaf daar de jongens aan te moedigen. De dorpelingen en werkmensen stonden allemaal te kijken en leken niet te weten wat hen overkwam. 

Sneller dan gedacht was de kiepwagen klaar om naar de geitenstal gebracht te worden. De jongens klommen er bovenop, maakten de kiepwagen bij de geitenstal leeg en liften met de, nu lege, kiepwagen mee terug. Klaar om de kiepwagen te vullen met zand.  

We kozen ervoor om niet nog een lading stenen te brengen, maar zand. Zowel de stenen als het zand zullen morgen namelijk gebruikt worden om beton te maken dat gestort zal worden en op deze manier kan morgen de eerste groep beginnen met beton maken, terwijl de overige stenen en het overige zand weer gebracht zullen worden. Ook nu konden de jongens de scheppen bijna niet uit handen geven, maar uiteindelijk mochten de meisjes ook nog even hun spierballen laten rollen door de bovenste laag zand op de kiepwagen te scheppen. Bijna de hele groep reed weer met de kiepwagen mee en ook deze lading lag binnen de kortste keren op de goede plaats. 

Ondertussen zwaaiden we de kinderen van de school uit. De school was afgelopen en nadat zij nog even hadden staan kijken naar al ons werk, druppelden ze één voor een weg.

Moe stapten we daarna in de bus. In het guesthouse plofte iedereen weer neer. We waren later dan normaal thuis en na een snelle douche was het al vrij snel tijd om naar het restaurant te lopen. Onderweg haalden we nog de T-shirts op die sommigen van ons als aandenken hebben laten maken. Avaya heeft al onze namen in het Nepalees geschreven en meerderen van ons hebben dit op een T-shirt laten stikken. De verkoper van de T-shirts kent ons al een aantal jaren en vind het altijd weer leuk om ons, zijn trouwe Nederlandse klanten, te zien. Toen wij ons dit jaar weer verbaasden over het feit dat hij de maten zo goed kan inschatten, vertelde hij ons dat hij al 51% van zijn leven in de winkel werkt. Hij is hier erg trots op en laat elke keer opnieuw zien dat hij blij is met zijn werk. Toen wij ons afvroegen welke kleur we het stiksel wilden geven, zei hij dan ook: “Please, let me do my job!” Wij gaven dit dan ook uit handen en zijn daar blij mee. We hebben vandaag prachtige T-shirts kunnen ophalen! Daarnaast maakt hij altijd een goed prijsje voor ons en gisteren hebben we hard moeten lachen om het feit dat hij zich hierin niet van de wijs laat brengen. Michele zei tegen hem: “Listen, everybody thinks that I am a Nepali boy, so then you can give me more discount?”. “No!”, zei de man, “If you are Nepali you have to pay double because then you know how hard we work!”. Door onze Nepalese namen hebben we ook nog iets leuks geleerd over het Nepalese alfabet. In het Nepalees hebben de klinkers, net als in het Arabisch, geen eigen teken, maar verandert het teken van de voorgaande medeklinker. ‘No’, ziet er dus heel anders uit als ‘Ne’ en ‘Ni’. Dit hoorden we ook al van de mevrouw van de ambassade. Zij heeft geprobeerd Nederlands te leren, maar kreeg dat niet onder de knie omdat het Nederlands net zo moeilijk was als het Nepalees. Kunnen jullie raden welke namen er op de T-shirts staan? 

Het zinnetje van vandaag was van Silvester. Hij was een van de pioniers die in het eerste jaar naar Nepal vertrokken en die gedurende de rest van de jaren altijd betrokken is gebleven. 

Nepal2019-Dag-16-42

2 gedachten over “30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 16”

  1. De voorbereiding de hele reis naar Nepal en het verblijf aldaar, daarbij jullie dertig handjes laten wapperen lijkt mij toch wel vermoeiend, of heb ik het mis?

Reacties zijn gesloten.