Dit keer aten we ons ontbijt onder de pompelmoesboom en scheen het vroege ochtendzonnetje op ons. Vannacht is de eerste nacht dat het niet geregend heeft en dat zagen we meteen terug aan het stof op de straten. Zo modderig als de straten waren gedurende de regenval, zo stoffig en droog wordt het hier als het niet regent. De truien en de dekentjes zitten weer in het koffer. De wisselende temperaturen zijn duidelijk waarneembaar en voelbaar. Het zinnetje van vandaag was van Michiel, de vader van Hugo.
De eerste zieken zijn, na 10 dagen, dan toch gevallen. Na het ontbijt bleven Mattie en Sacha achter in het guesthouse en vertrok de rest naar Thali. Sacha omdat ze zich slap en misselijk voelde en liever nu een pas op de plaats wilde maken en Mattie omdat hij de nacht krabbend door had gebracht in verband met huiduitslag. We dachten dat de warmte geen goede invloed op de uitslag zou hebben en aangezien we vandaag voornamelijk vrije tijdsbesteding op het programma hadden staan en Frederik de jongens zou gaan leren metselen kon ook hij een extra dagje rust goed gebruiken. In Thali aangekomen zagen we dat Michele ook helemaal onder de uitslag zat. Hij had hier echter geen last van en had dit daarom niet gemeld. We blijven met de uitslag wel in het thema dieren. Avaya en Sunil vermoeden namelijk dat de uitslag ontstaan is door het contact met een kleine rups, die lijkt op onze eigen eikenprocessierups. Toen Mattie dit hoorde, zei hij: “Zijn we Nederland ontvlucht voor de processierups, worden we hier alsnog door een rups te grazen genomen!”.
In verband met de feestdag van de eerste dag van de vierde maand van de Nepalese kalender, hebben de kinderen een vakantiedag. Dat hield in dat er geen school was vandaag en wij spraken daarom met de jeugd van het dorp af te gaan voetballen. Al vanaf onze aankomst vragen ze ons om te voetballen, omdat we dat voorgaande jaren vaker in de middaguren deden. We hebben hier door de regen tot nu toe nog geen kans voor gekregen, maar vandaag zou het er dus eindelijk van komen en we waren benieuwd wie we allemaal zouden tegenkomen op het speelveld.
Op weg naar Thali kijken we nog steeds de ogen uit en dat begint al in het kleine straatje dat leidt naar het guesthouse. Om de hoek van het guesthouse kwamen we bijvoorbeeld twee geiten tegen. Ze zaten vastgebonden met een touw aan een lantaarnpaal, die recht tegenover een tafeltje stond waar grote, rauwe, niet-identificeerbare stukken vlees op lagen. We vroegen ons tijdens het langslopen af of de geiten vanavond nog verticaal op hun vier poten zouden staan of horizontaal op het tafeltje zouden liggen. We zijn bang voor het laatste. Het rauwe vlees dat je hier gewoon langs de weg vindt, is voor ons bijna niet te geloven. Het kan toch niet anders dan dat wij daar ziek van worden. Het ongedierte kan hier namelijk naar hartenlust zijn hart ophalen. Tegenover deze zogenaamde slager, volgens Nepalese begrippen, staat de visboer. Op zo’n zelfde vierkante meter, waarop je je amper kunt draaien, zwemmen in een bak met water grote vissen, terwijl op een tafeltje ernaast vis kapot wordt gehakt met een hakmes. Valerie zei spontaan: “Dit is echt kapotte vis!”. Jullie snappen wel dat we op dit punt bij warm weer onze sjaals voor onder onze neuzen trekken en we op dat stuk altijd ons best doen om niet naar links of rechts te kijken. Wat voor Nepalese begrippen heel normaal is, wekt bij ons toch enigszins afkeer op, gewoon omdat we anders gewend zijn. Als je niet beter weet, is dat de norm.
Bij aankomst in Thali stonden er tot onze verbazing toch kinderen bij het schooltje. We waren hier niet op voorbereid en besloten dan ook om met hen in de schaduw onder de grote boom bij de geitenstal te gaan zitten. Met henna tekenden we allemaal mooie figuren op de binnenkant van hun handen en zij vinden dat heel fijn als we dat doen. Zelf de meest wiebelige kinderen, kunnen opeens heel stil zitten terwijl zij zo onder handen genomen worden.
De kinderen zijn allemaal erg aanhankelijk en knuffelig en er zijn kinderen bij die sommigen van ons al vier jaar kennen. We zaten dan ook lekker met z’n allen onder de boom genesteld, totdat Avaya ineens tegen Janneke zei: “It is not good to sit under the tree, because insect fall down and it is not good for your stomach!” Dat lieten we ons, door schade en schande wijs geworden, geen twee keer zeggen. We ruimden meteen alles op en gingen daar weg. In de afgelopen jaren hebben we namelijk wel geleerd dat de mensen hier veel meer weten over hun eigen land en wij nemen hun waarschuwingen dan ook ter harte.
In eerste instantie besloten we om wat spelletjes onder de boom te doen. Hugo en Matteo bleken namelijk promotie te hebben gemaakt en kregen vandaag van Frederik les in metselen en we wilden ook hen de kans geven om alsnog mee te kunnen voetballen. Toen we merkten dat dit nog wel even zou duren, we hoorden dat Maureen zich beroerd voelde sinds ze uit de bus gestapt was en het steeds warmer werd, gingen we alsnog naar het voetbalveld om alvast de eerste helft van de wedstrijd te spelen. Hugo en Matteo maakten eerst het gemaakte cement op en volgden later. Ze dachten er namelijk niet aan om de zuurverdiende troffel uit handen te geven, nadat ze gisteren de hele dag cement gemaakt hadden.
We dronken eerst wat cola, die Chitra en Avaya voor ons waren gaan halen, trokken snel de voetbalkleren aan en liepen richting voetbalveld. We gingen naar een ander voetbalveld dan waar wij de afgelopen jaren geweest zijn. Dit vonden we natuurlijk niet erg, want zo zagen we weer een heel ander landschap dan normaal. Het landschap in Nepal is divers, maar overal even mooi. Onderweg naar het voetbalveld was dan ook weer veel te zien. We liepen de berg af bij de geitenstal en onderweg zagen we bijvoorbeeld de watertoren waarin het water wordt bewaard. Juf Bindu wees ons daarna op een medicinale plant, maar kon ons helaas niet duidelijk maken waarvoor die precies gebruikt wordt. Ook kwamen we een geitenhoedster tegen met haar geiten, die hele witte, lichtblauwe ogen hadden, wat in onze ogen raar was om te zien. Juf Bindu pakte een van de geitjes op zodat we ze konden aaien.
Eenmaal op het veld aangekomen, waren de teams al snel gemaakt. We waren het unaniem eens: net als vorig jaar speelden we een Nederland – Nepal wedstrijd. Team Nederland werd versterkt door de kleinere kinderen van de Thali school en stiekem hadden we hier veel profijt van. De kinderen hadden misschien niet de beste voetbal skills, maar zij hadden wel het vermogen om in de weg te lopen en daardoor konden we menig aanval breken. De teams leken lange tijd even sterk, maar uiteindelijk wisten we toch te winnen! Dit kwam waarschijnlijk ook omdat Ajay opeens kwam aanlopen en we hem bereid zagen om bij ons te komen keepen. Hij bleek dit heel goed te kunnen en maakte een paar mooie reddingen. We renden ons de longen uit het lijf en wisten op het einde nog twee extra goals te scoren. Met een mooie eindstand van zes tegen vier, in ons voordeel, sloten we onze eerste voetbalwedstrijd van dit jaar af. Na de wedstrijd zagen we pas goed hoe drassig het veld geweest was, toen we opmerkten dat de witte gymschoenen van Caro nu een goede poetsbeurt kunnen gebruiken en dat de bergschoenen van Sunil geheel onder de modder zaten. We hopen maar dat hij deze nog schoon zal krijgen, maar daar leek hij zichzelf totaal niet druk over te maken.
Niet iedereen deed mee met het voetballen. Degenen die dit niet wilden, zaten lekker aan de rand. Ze lazen in een boek, verkenden de omgeving en kletsten gezellig met de kinderen die ook niet wilden meedoen. Zij hadden een groot voordeel ten opzichte van de voetballers: ze zaten lekker beschut onder hun paraplu’s en mochten hier ook echt niet onderuit komen van de juffen van de school. Het zachte windje dat waaide, maakte het weer met momenten dragelijk, maar buiten die momenten brandde de zon genadeloos op onze hoofden.
We lieten de wedstrijd dan ook niet te lang duren, met name ook omdat we wisten dat Maureen zich niet lekker voelde. Bij het ontbijt twijfelde ze nog of ze wel mee zou gaan. Ze koos ervoor om toch mee te gaan en dat pakte, helaas voor haar, niet goed uit. Hierdoor moest ze zien te overleven in Thali totdat de bus weer huiswaarts ging. Ze sleepte zich uiteindelijk vanuit het kantoortje van de directrice naar de bus en ging daar op de achterbank liggen. Na wat geslapen te hebben, wilde ze nog naar het voetbalveld komen lopen, maar wij kwamen haar al tegemoet lopen omdat we op tijd naar huis wilden gaan. Voordat we echter de bus in konden, hadden Sunil en Avaya nog een verrassing in petto voor de jarige Sameer. Ze hadden een kleine, ronde slagroomtaart klaarstaan waar een knalbonbon op ontstoken werd. Dat hield in dat Maureen nog even op de tanden moest bijten en wij nog zongen voor Sameer. We zongen samen in het Engels een verjaardagsliedje en daarna deed iedere groep het verjaardagslied nog eens dunnetjes over in hun eigen taal. Santa kwam ondertussen aanlopen met stukjes krantenpapier en daar werden de stukjes taart op geserveerd. Zo deelden we met iedereen de taart en dat smaakte goed. Dit kon echter pas na een heel ritueel. De directrice koos, voor Sameer, één van de gasten uit, Vivian, om het eerste hapje taart te geven. Daarna moest Vivian het stukje taart overnemen en Sameer aan de taart laten eten. Wij lachten ons hierdoor de tranen in de ogen: dit leek wel verdacht veel op het eerste hapje taart wat de bruid en bruidegom in Nederland aan elkaar geven als zij de trouwtaart samen aangesneden hebben! Hierna koos Sameer twee vrijwilligers uit die een stukje taart op de neus gesmeerd kregen en ook Sameer zelf moest eraan geloven en had uiteindelijk een aantal vegen slagroom op zijn gezicht. Hierna was het al snel weer tijd om naar huis te gaan.
Net als vorig jaar namen we twee verstekelingen mee naar het guesthouse. Wederom logeren Avaya en Sunil een nachtje bij ons om hen te bedanken voor alle hulp die zij ons bieden. Geheel onzelfzuchtig zetten zij zich in en geen moeite is hen te veel. Ze zullen nooit ‘nee’ zeggen als we hen om hulp vragen en denken met ons mee als we ergens tegenaan lopen. Avaya en Sunil hadden zich erg verheugd op het tripje en stonden binnen vijftien minuten, gedoucht en al, klaar om met ons mee te gaan. Eenmaal in het guesthouse vlijden we ons neer in het gras, keken we naar een impressie van het eerste jaar Nepal, die we toevallig op de iPad hadden staan, en genoten we bovenal van het samenzijn. Vanavond sluiten we de dag dan ook met spelletjes af.
Wat is het toch allemaal weer mooi om te lezen. En beterschap voor de zieken en voor de mensen met huiduitslag.
Jullie doen prachtig werk 🍀
Veel sterkte voor degene die in de ziekenboeg liggen en van harte beterschap, Mattie, Sacha en Michele. Een beetje extra liefde, een beetje extra vreugde, een beetje extra aandacht voor alle zieke mensen, geen enkel mens uitgezonderd.