30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 10

Gisteravond hebben we wat langer samen gezeten met een deel van onze groep. We bekeken alle foto’s van de afgelopen dagen. Terwijl we zo samen aan het kijken waren, kwamen al snel de verhalen los. Ook haalden we herinneringen op van de afgelopen drie jaar. We zitten ‘vol’ van Nepal avonturen. Stuk voor stuk doen we levensingrijpende ervaringen op die ons voorgoed een andere kijk op de wereld geven. Hier in Nepal leren we pas goed te waarderen wat in Nederland allemaal vanzelfsprekend lijkt te zijn. Dezelfde ervaringen doen we ook op als we, in Nederland, bij de gezinnen zijn die omwille van oorlog hun land zijn ontvlucht. De meesten van onze groep steken ook in deze gezinnen een helpende hand uit, bij ons project ‘Papillon’. Papillon is onze nieuwe naam voor wat eens stichting Hoop Op Toekomst (HOT) heette, want we zetten dit project sinds begin dit jaar onder eigen vlag voort. Bijna wekelijks zetten we ons, vanuit dit project, in bij deze gezinnen, door gewoon eenvoudig met hun op te trekken en samen het dagelijkse leven te delen. Door deze werkwijze leren we niet alleen veel van andermans culturele achtergrond, maar zien wij hierdoor ook hoe sterk mensen zijn en onder welke levensomstandigheden zij zichzelf weten te redden. We kunnen ons echt klein voelen als we, zowel hier in Nepal als thuis in Nederland, zien hoe tevreden en blijmoedig de mensen zijn waarmee we optrekken en hoe goed zij zich, in welke situatie dan ook, staande weten te houden. Heel vaak verzuchtten we daarom tegen elkaar: “Dat zouden wij hen toch niet na doen!”. Wij zijn vaak al helemaal van slag als het niet gaat zoals wij het graag zouden willen, terwijl er mensen zijn die zich redden onder vele slechtere omstandigheden. En dat zelfs zonder in zak en as te zitten. De vreugde en de saamhorigheid van deze mensen is zeer groot en het is opvallend hoeveel veerkracht deze mensen aan de dag leggen. Een priester uit de Filippijnen zei daar ooit over: “We weten niet beter dan dat we steeds opnieuw moeten beginnen! We zijn net klaar met herbouwen of er komt weer een natuurramp waardoor we weer van voren af aan kunnen beginnen”. Het liedje van Ramses Shaffy ‘We zullen doorgaan’, is zeker van toepassing op al deze mensen en in die zin kunnen ze voor ieder van ons een groot voorbeeld zijn.

Toen we in Thali aankwamen, stopte de bus zoals gewoonlijk bij het huis van Dishant en Divya (Spreek uit als: Diepje). Zowel Silvester als Loeke hebben hun hart verpand aan dit broertje en zusje en beiden vroegen, los van elkaar, waarom ze hen niet terugzagen op de foto’s. Vivian trok daarom de stoute schoenen aan en ging naar hun moeder en maakte met handen en voeten duidelijk dat we ons afvroegen of haar kinderen van de aardbodem verdwenen waren. Na wat gelach begreep ze wat er gevraagd werd en kwamen de kinderen tevoorschijn. Beiden gaan nu naar een private school en zijn niet meer zo betrokken bij de kinderen in het schooltje aan de overkant van hun winkeltje. We maakten snel een groepsfoto en daarna verdween Divya weer naar binnen. Dishant namen we mee naar de werkplaats en daar merkten we gedurende de dag dat hij alle kleuren van vorig jaar nog wist te benoemen. Uit zichzelf begon hij de kleuren aan te wijzen en maakte hij ons duidelijk dat hij de woorden nog kende.

Nepal2019-Dag-10-01

De mannen trokken hierna weer naar de geitenstal. Hier kwamen ze erachter dat de grote blauwe ton, die zij gisteren gevuld hebben voor het maken van cement, leeg was en niemand wist hoe dat kwam. Dat betekende dat ze eerst opnieuw water moesten gaan halen en dit keer maakten ze, door deze ervaring wijzer geworden, de ton niet volledig vol. Het gele loodlijntje, een hulpmiddel voor het metselen, hing gelukkig wel nog op de plaats en Hugo en Matteo konden daardoor al snel cement maken zodat Frederik kon gaan metselen. Frederik wil hen pas leren metselen als ze zelf goed cement kunnen maken en we zijn benieuwd hoeveel stenen ze uiteindelijk mogen leggen! Om zichzelf het zware schepwerk wat gezelliger te maken, verzonnen Hugo en Matteo een ‘song’: “Heho, heho, je krijgt het niet cadeau. Water, zand, cement erbij, heho, heho, heho, heho…”. Terwijl zij zo aan de gang waren, kwamen zij erachter dat zij hierdoor in een ritme konden werken. Op deze wijze stemden zij hun handelingen op elkaar af en dat werkte wel heel gemakkelijk.    

Ondertussen waren de jongere jongetjes, onder leiding van Suam, de trap af gelopen. Daar gingen zij, uit zichzelf, naast Valerie staan en werkten verder met het vrijmaken en opgraven van de stenen die Frederik op een later tijdstip kon gebruiken. Suam organiseerde dit van het begin tot het einde en werkte tot onze verbazing zelf hard mee. De voorgaande jaren was dit een heel ander verhaal. Hij pakte iedereen alles af en wilde hebben wat hij zag. In het afgelopen jaar heeft hij zich ontpopt tot een echte medewerker, die oog had voor zijn vrienden, oftewel ploeggenoten. Hier leren we van dat mensen altijd een nieuwe kans verdienen, want we vragen ons af of we deze verandering ook gezien hadden als we hem dagelijks waren tegen gekomen.

Na hun harde werk ging Daniël met hen aan de slag. Hij installeerde zich op een klein heuveltje en pakte de klei ter hand, die Shauny vorig jaar ontdekte in de grond. Al heel vlug begrepen de kinderen wat de bedoeling was en kleiden ze er vrolijk op los. Het ene dier na het andere kwam uit hun handen en Suam maakte hier zelfs een gezinnetje met een huisje bij. Natuurlijk kwam Eefke daarna de nieuwe creaties bewonderen.

Met weinig middelen kun je hier, maar ook overal ter wereld, veel bereiken. Vanmorgen vroeg de portier van het guesthouse aan ons waar we toch met de WC-rolletjes heen gingen. Hij gaf daarbij aan dat we de rolletjes ook gewoon aan hem konden geven zodat hij ze op kon ruimen. Nadat we de foto lieten zien van de dieren die we met de kinderen hadden geknutseld, glimlachte hij echter breeduit en stak hij een duim omhoog. We vragen ons af of hij nu mee zal gaan helpen met het sparen van toiletrolletjes. De jeugd van de private school lachte ons uit toen ze rolletjes zagen, want dat was afval. Nadat ze het resultaat gisteren aan het einde van de dag zagen, zeiden ze niets meer en we geloven dat ze het stiekem toch leuk vinden. 
De twee stenen traptreden bij de geitenstal beginnen vorm te krijgen. Sameer en de dorpsbewoners keken bewonderend toe op onze vorderingen. Voorgisteren wilde Sameer nog een dagloner inhuren voor het metselen en ons daarbij alleen de hand- en spandiensten laten verrichten. We hebben hem toen met klem op het hart gedrukt dat zowel Michele als Frederik verstand hadden van metselen. Hij keek in eerste instantie wat ongelovig, maar ging uiteindelijk overstag en liet de hele klus aan ons over. Nu ze de twee treden zagen die gemetseld waren, waren ze diep onder de indruk van hoe netjes en recht de stenen op elkaar waren gemetseld! Sameer zei dat het met een dagloner misschien sneller zou zijn gegaan, maar dan het dan lang niet zo netjes zou hebben gelegen. Hij had er bijna spijt van dat ze de bovenste trede in originele staat hebben gelaten, want er is nu een groot verschil te zien tussen deze trede en de treden eronder.

Maureen en Claire gingen vandaag wederom verder met de oudere meisjes. Gisteren hadden de meisjes gevraagd of zij ook vandaag weer het werkboekje mochten maken. Vandaag knipte iedereen de ‘stork’, de ‘seagull’, de ‘swan’ en werd er een begin gemaakt met de ‘monkey’. Sima zei: “In our language betekent het woord ‘aap’, mango!” Hierna begonnen de meisjes allemaal hard te lachen. Deze 10 tot 12 jarige meisjes hebben echt giechelbuien en dat is ontzettend leuk om te zien.

Janneke en Caro namen vandaag de middelste groep onder hun hoede en samen begonnen ook zij aan het werkboekje. De kinderen waren supertrots dat ook zij nu een eigen werkboekje kregen, net als de oudere garde, en zij knipten en plakten alsof ze nooit anders hadden gedaan. De oudere jeugd van de private school had een vrije dag en dat houdt in dat ze te pas en te onpas de klassen inliepen en als een wervelwind het lokaal op stelten probeerden te zetten en dat terwijl ze Avaya gisteren nog uitlachten. Janneke zei dat ze mochten binnenkomen als ze een handje hulp zouden bieden en anders naar buiten moesten en daarna hielpen ze op hun eigen manier mee.

Noëlle, Eefke en Sacha werkten vandaag weer met de allerkleinsten. Dit zijn leerlingen tussen de 2 en de 4 jaar en in Nederland zitten deze leerlingen eigenlijk nog niet op school. Gisteren al verbaasden we ons over het feit dat deze kinderen toch zo lang met een werkje bezig kunnen zijn en vandaag was dit niet anders. Om hen toch wat afwisseling te bieden, verzonnen we voor vandaag een nieuw werkje. We tekenden eerst de omtrek van een dier naar keuze op een wit papier en daarna mochten de kinderen al scheurend het dier met alle kleuren van de regenboog beplakken. Om het beest heen plakten we zwarte stukjes papier waardoor het beest nog beter eruit sprong. De kinderen deden goed mee en plakten dat het een lieve lust was. Sacha pakte het allerkleinste kindje op schoot om haar te helpen. Na een tijdje zei ze voor de grap dat ze niet snapte waardoor haar broek zo nat werd. Toen ze eenmaal opstond, kwamen we hier al snel achter! Het kleine meisje had in haar broek geplast, had geen luier aan en had daardoor natuurlijk ook op de broek van Sacha gelekt. Sacha vond het meisje zo schattig dat ze er alleen maar om kon lachen. In dezelfde groep zit ook een klein jongetje, die we al deze dagen al met een slabber zien lopen. Vandaag viel ons opeens op dat op de slabber een Nederlandse tekst stond! Bij navraag zei Indira dat deze slabber uit de Belgische container kwam.

Terwijl we zo bezig waren, kwamen Sourasha en haar vriendinnetje het lokaal binnen. Zij lieten hun blik vallen op de VBI-shirts. Ze zagen dat we deze stuk geknipt hadden en vroegen geschrokken wat daarmee gebeurd was. We showden hen dat het zelfgeknipte schorten waren en dat de kinderen deze bij het verven konden gebruiken om hun kleren te beschermen. Dit zagen ze beiden wel zitten. Voordat we het wisten, liepen beiden met een schort rond en knutselden zij het voorbeeld af waar Eefke, Sacha en Noëlle mee begonnen waren. Even later kwamen zij het resultaat trots aan ons laten zien. Zowel groot als klein, hogere of lagere kaste, bijna ieder kind vindt het leuk om met ons mee te mogen doen!

Nepal2019-Dag-10-33

Op een gegeven moment werd het heel onrustig in het schooltje. Toen het tij op deze manier omsloeg, bood Avaya uitkomst. De leraren hadden, volgens eigen zeggen, teachersday en dat hield in dat de kinderen vandaag zelf het programma mochten bepalen. Wij waren op een gegeven moment echter helemaal uitgeblust en wisten geen nieuwe activiteiten meer te bedenken. Avaya haalde de radio en al snel stonden alle kinderen buiten te dansen. We besloten daarom om maar meteen alle leerlingen naar buiten te laten gaan en speelden een spelletje. We toverden ballonnen uit onze tassen en gebruikten deze voor een soort van stoelendans, maar dan met het doorgeven van ballonnen. Degene die de ballon vast had als de muziek stopte, moest in het midden van de kring gaan staan en een ronde in het midden dansen. Terwijl we zo bezig waren, kwam de leerkracht opeens toch naar beneden. Hij kwam echter vertellen dat het tijd was voor de kinderen om naar huis te gaan. De kinderen hebben morgen vrij voor een feestdag en mochten daarom vandaag eerder naar huis.

Dit moment viel voor ons samen met de lunch. Tijdens de lunch kwamen we op adem en daarna werkten de mannen nog een uurtje verder en deed Michele nog wat klusjes in het schooltje. Hij zette onder andere de buitenkraan vast voor Santa en hing wat planken op in het lokaaltje. Hierna verzamelden we ons, moe maar voldaan, bij de bus om weer naar huis te gaan. We hebben een leuke dag achter de rug. Morgen gaan we weer naar Thali, al zijn de kinderen er niet, want nuttig… dat kunnen we ons altijd maken!

Op de terugweg vanuit Thali vroegen wij ons opeens af hoe het toch kwam dat er zoveel koeien vrij over de straat liepen. Sameer gaf ons hier een antwoord op. Hij vertelde dat het voeren van de koeien in Nepal vrij prijzig is. De gezinnen zullen en willen dit pas betalen als zij hiervoor melk terug krijgen. Als een koe geen melk meer geeft, of als het om een stierenkalf gaat, worden deze losgelaten op de weg. Omdat koeien heilig zijn en niet gedood mogen worden, lopen er zoveel koeien vrij rond over de straten. Toen we even later zijn verhaal aan Indira vertelden, reageerde zij lachend dat Sameer ons waarschijnlijk in de maling genomen had. Zij vertelde dat de hindoeïsten een ritueel hebben dat zij gebruiken tijdens de begrafenis. Tijdens een begrafenis kopen de familieleden van de gestorvene een koe. Zij vernoemen deze koe naar de gestorvene en schenken de koe aan de priester. Omdat de priester geen plaats en geld heeft om de koeien te blijven verzorgen, laat hij deze vrij op straat. Doordat de koeien staan voor een gestorvene, zijn de koeien heilig en mogen ze niet vermoord worden. Zo zagen wij weer dat twee verhalen beide waar kunnen zijn. Sameer bewees zijn verhaal met een artikel uit de Himalayan Times en bevestigde dat het verhaal van Indira inderdaad ook klopte. In ieder geval vonden wij beide verhalen interessant! 

Nepal2019-Dag-10-06

Het zinnetje van vandaag was van Marieke en Theo, de ouders van Eefke en Janneke.

Nepal2019-Dag-10-37

2 gedachten over “30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 10”

  1. Als wij Nepal met Nederland vergelijken mogen wij hier absoluut niet klagen, de tekst en beelden spreken voor zich.

  2. Pracht werk wat jullie verzetten, als ik 20 jaar jonger was zou ik wel eens mee willen gaan.
    Heel veel succes verder

Reacties zijn gesloten.