30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 1

Na een lange, intensieve periode van voorbereiding vertrekken we dit jaar opnieuw richting Nepal om daar voor het vierde achtereenvolgende jaar onze handen uit de mouwen te steken in het dorpje Thali. Nadat onze Nepalreis van het afgelopen jaar geheel anders verliep dan we menselijk gezien zouden hebben gehoopt, durfden we toch dit jaar opnieuw de sprong te wagen. Mede omdat alle onverkwikkelijke gebeurtenissen, die we vorig jaar tijdens onze reis tegenkwamen, achteraf met een sisser zijn afgelopen. De medische zorg die Ineke en ook al diegenen die verwikkeld waren in het busongeluk in Nepal ontvingen, was adequaat en zeer doeltreffend. Dat is ook de reden dat Ineke, onze vrijwilligster van het eerste uur, de dans is ontsprongen en naderhand in Nederland alle zorg kreeg die ze nodig had. Mede dankzij het feit dat ze in Nepal zo goed ingespeeld hebben op alles wat ze aan ziektesymptomen tegenkwamen, kon ze, eenmaal thuis in Nederland, al vrij snel onder het mes en daar zijn we allemaal heel dankbaar voor. Natuurlijk vinden wij, maar ook zij, het heel erg jammer dat ze dit jaar niet meer van partij is. Echter, we zijn vooral blij dat het ondanks alles zo goed is afgelopen met haar gezondheid. Achteraf hebben we vernomen dat het ’s werelds beste toeristenziekenhuis in Kathmandu, waar wij verbleven, op de zwarte lijst terecht is gekomen, omdat er teveel onnodige onderzoeken verricht werden. Men verdenkt het ziekenhuis dan ook van centenklopperij bij buitenlanders door onnodige onderzoeken te verrichten. Wij, die beiden uit het vak komen, hebben echter elke stap die er toentertijd gezet is, kunnen volgen en in onze beleving is er geen enkel onderzoek gedaan dat overbodig was. Door hun deskundige behandeling werd zichtbaar wat eerst onzichtbaar was en dat maakte dat in Nederland meteen, na het verrichten van andere onderzoeken, kon worden ingegrepen en het tij nog gekeerd kon worden. De arts in Nederland vroeg ons zelfs of wij niet terug naar het ziekenhuis in Kathmandu konden gaan om te zeggen hoe het met Ineke was verlopen en om ze te complimenteren met hun doelgerichte aanpak. Zo zie je maar weer. Het is maar hoe je ernaar kijkt. De één vindt dit en de ander vindt dat. Wij zijn in ieder geval innerlijk gerustgesteld door het feit dat we de weg naar het ziekenhuis in Nepal ten alle tijden weten te bewandelen, als we om de een of andere reden zorg nodig mochten hebben. Door onze eigen opgedane ervaringen vorig jaar weten we ons in goede handen in the world’s best travel clinic!

Aangezien niet alleen Ineke, maar ook nog andere groepsgenoten dit jaar niet meer mee konden gaan, werd onze groep al snel weer aangevuld en uitgebreid met vijf nieuwelingen. Wij willen hen even kort aan jullie voorstellen. Het jongste zusje van Claire en Fleur, Caro genaamd, vervangt Fleur en gaat dit jaar voor de eerste keer mee. Sacha is het jongere zusje van Madelon en ook zij gaat voor het eerst mee. Beiden zijn net zo enthousiast als hun oudere zussen. Vanaf de eerste dag draaiden ze in alle activiteiten mee alsof ze er altijd bij hebben gehoord. Frederik, één van de andere nieuwelingen, versterkt met zijn gouden handen onze mannengroep, net als Matteo, het broertje van Valerie en de zoon van Michele. Maureen komt uit Noord-Limburg. Haar hebben we leren kennen in Lourdes. Zij liep daar stage, terwijl wij daar met een groep jeugd van Chrisko werkzaam waren bij de Limburgse Bedevaart voor zieken. Vanaf het eerste moment dat we haar leerden kennen, klikte het en dat maakt dat we ook meteen aan haar dachten toen er een plek vrij kwam. Door deze aanvullingen telt onze groep nu weer 15 man sterk en gaan we wederom 30 handen aanbieden in het dorpje Thali. Dat onze groep veel meer handen telt dan 30 is wel duidelijk, want zonder alle hand en span diensten van het thuisfront zouden we nooit kunnen doen wat we tot nog toe hebben gedaan.

Tot onze grote verrassing hebben we meer sponsorgeld binnengehaald dan we hadden kunnen hopen. Alleen al met de Vastenactie haalden we €10.000,- euro op en daarnaast wisten we nog met allerlei andere initiatieven en sponsoraanvragen een bedrag van €11.739,60 op te halen. In totaal hebben wij als groep dus €21.739,60 bij elkaar gehaald. Dat betekent dat wij ons aandeel, dat we moesten leveren voor de hulp van stichting Wilde Ganzen, bij elkaar hebben en zelfs nog meer dan eigenlijk nodig was. Stichting Himalayan Care Hands, waarmee we vanuit onze Jeugdkring Chrisko naar Nepal gaan, had bij Wilde Ganzen een aanvraag ingediend voor de bouw van drie nieuwe schoollokalen in Thali. Daardoor kunnen ze aan het bestaande onderwijs drie leergangen toevoegen, waardoor de toekomstmogelijkheden van de kinderen uit de lagere kaste toenemen. Deze aanvraag is toegekend nu iedereen aan zijn verplichting heeft voldaan. Net op de valreep is dus alles rond en met een gerust hart konden we vandaag het vliegtuig instappen.

We startten de dag bij de kerk, waar wij de reiszegen ontvingen. Het thema van de dag was, heel toepasselijk: twee aan twee op pad. Ook wij gaan op pad. Niet met z’n tweeën, maar wel ieder met twee helpende handen, die wij willen aanbieden in Thali. We werden aan het einde van de mis naar voren gevraagd om de reiszegen te ontvangen. Toen we in een rij stonden, richtte de deken zich tot de rest van de kerk met de woorden: “Afgelopen dagen heb ik berichtjes gezien dat deze vijftien paar handen, niet de enige helpende handen zijn. Daarom zou ik alle mensen van het thuisfront ook naar voren willen vragen en een rij achter de Nepalgangers te vormen.” Dit was bedoeld als een steuntje in de rug, een warme deken om de Nepalgangers heen, als beeld van een samenwerking waar we niet zonder zouden kunnen. We voelden ons gesterkt, verenigd en blij toen de hele kerk leegliep om achter ons te komen staan. Na de reiszegen zongen we allemaal ons Nepallied en al zeggen we het zelf… Dit klonk prachtig! Maar dat kan ook niet anders met z’n grote groep.

En zo stonden we even later, gezegend en wel, weer buiten en maakten we met iedereen nog snel een groepsfoto. In een kleine colonne reden de ‘uitzwaaiers’ met ons naar het vliegveld in Düsseldorf. Eenmaal op het vliegveld aangekomen, lunchten we met z’n allen en dronken we een kopje koffie of wat fris. Al snel was het tijd om door de controles te gaan en waren we getuige van twee medereizigers die in de clinch kwamen met de douane. Het ging er heftig aan toe en de vliegveldpolitie moest eraan te pas komen. Gelukkig konden ze uiteindelijk toch nog mee met de vlucht. Mattie werd intensiever gecontroleerd en moest zelfs zijn bergschoenen uitdoen. Gelukkig had hij er niets in verstopt en kon hij zich bij de rest voegen.

Onder de uitzwaaiers waren ook een aantal oudgedienden, die dit jaar niet meegaan. Natuurlijk deed het hen pijn in het hart, maar wij waren extra blij dat ze toch gekomen waren om ons uit te zwaaien.

Nepal2019-Dag-1-17

Achter de douane nummerden we als vanouds de groepsleden, zodat we in een handomdraai weten of de groep compleet is. Hierdoor hoeven we niet de hele tijd te tellen of we iedereen compleet hebben. Dit jaar is Frederik de koploper en we hebben al gemerkt dat hij deze taak serieus neemt.

Terwijl we wachtten op het boarden toverde Noëlle een boterhammenzakje tevoorschijn waar een zelfgemaakte houten puzzel in zat. De puzzel was verdeeld in vijftien stukjes en op elk stukje stond één van onze namen. Na wat gepuzzel zagen we dat de puzzel de vorm van een olifant had. Hoe toepasselijk als je weet dat we bepakt en bezakt op weg gaan naar Thali om daar dit jaar het thema ‘dieren’ uit te pakken met de schoolkinderen. In het Engels wel te verstaan. Op onze telefoon staat ook de zelfgemaakte animal-song, waarmee we al zingend en dansend de dieren aan de man willen brengen bij de kinderen. Albert, van stichting Himalayan Care Hands, appte toen hij het lied hoorde: “Het lijkt wel de Sound of Music!” Nostalgie uit lang vervlogen dagen. Wat hij niet weet is dat deze verwerkingsvorm een veel voorkomende werkvorm is bij onze Jeugdkring. In onze koffers zitten ook praatplaten die gemaakt zijn van foto’s die we zelf overal en nergens genomen hebben. Op deze platen hebben we met klittenband allerhande Engelse woordjes bevestigd van wat er te zien is op de platen. Gisteren heeft Valerie daarnaast tot in de late uurtjes de werkboekjes geprint waarin de kinderen van Thali de opgedane kennis kunnen reproduceren. Bepakt en bezakt met knutselspullen en andere schoolmaterialen gaan we nu op weg. We zijn dankbaar voor alle materiële bijdragen die we nog mochten ontvangen buiten het project om. We zullen ervoor zorgen dat alles een goede bestemming krijgt.

Nadat we de puzzelstukjes aan onze tassen hingen, keek iemand uit het raam en zag daar een hele groep uitzwaaiers in de verte op een dakterras staan. We zagen iemand wild op en neer zwaaien met een oranje Nepal T-shirt van vorig jaar. Net als de rode kleur van dit jaar, viel het oranje van vorig jaar goed op en dat vertelde ons dat het om onze groep familieleden en bekenden ging, die daar zo druk stonden te gebaren. Zelfs bij het opstijgen konden we ze nog zien en werden ze langzaam aan ons zicht onttrokken! Ons avontuur kan beginnen!

Nepal2019-Dag-1-20

5 gedachten over “30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 1”

  1. Hallo liefjes.via deze weg wens ik jullie allemaal een hele goede en vooral veilige reis. Geniet van alles en ik hoop dat alles gaat lukken wat jullie van plan zijn om te gaan doen.

  2. Veel succes kanjers, maar waarom moet ik thuisblijven? Ik wens jullie een goede vlucht toe. Zal voor jullie allemaal bidden, good luck everybody!

Reacties zijn gesloten.