30 Handen helpen Nepal 2018 – Dag 9

De andere munteenheid in Nepal blijft toch een gereken en getel. Allemaal maken we daar wel eens fouten mee, soms zelfs zonder dat we het in de gaten hebben. Gisteravond laat kwam Michele erachter dat hij de collecte in de kerk, voor zijn doen, wel heel erg goed gespekt had. Hij dacht steeds 1 euro te geven, maar gaf tot twee keer toe 1000 roepie. Dit staat gelijk aan ongeveer 8 euro per keer. Hij moest er zelf hard om lachen en hopelijk doen ze er iets goeds mee.

Na de voetbalwedstrijd gingen we allemaal meteen naar bed. Dit jaar liggen we sowieso vroeger in bed. Meestal is iedereen rond de klok van 22.00 uur in zijn slaapvertrek verdwenen. Na een regenachtige nacht stonden we vanmorgen weer om 7.00 op. Ineke, die echt hondsberoerd is geweest de afgelopen twee dagen, heeft vannacht voor het eerst wat kunnen slapen. De diarreeremmers beginnen hopelijk hun werk te doen. Maarten is gelukkig weer boven Jan, maar Fleur heeft zijn plek ingenomen en ligt nu in de lappenmand. Valerie’s huid is opnieuw uitgeslagen met netelroos. We zijn nu aan het onderzoeken waar ze zo allergisch op reageert. Tot die tijd neemt ze gewoon de antihistamine pilletjes. Toen we zeiden dat ze misschien het beste met de andere twee een dagje in het guesthouse kon blijven, leverde dat meer stress op dan mee te gaan. Janneke is gisteren haar stem kwijtgeraakt en kreeg van ons een spraakverbod. We hoorden via anderen dat dit kwam door de extreme wisselingen in het weer. De regen zorgt voor modder, maar door de hitte droogt deze snel ook weer op. Hierdoor is er veel stof en ze kreeg het advies om haar mond en neus af te dekken. Even later zaten zij en Valerie echter gewoon weer in de bus op weg naar Thali. Onderweg schoten we mooie plaatjes en zongen we voor Ineke een bemoedigende boodschap in, die zij drie jaar geleden in Thali introduceerde als we er helemaal doorheen zaten met graven: “En van je hela, hola, houd de moed erin…!”. Zij kan deze woorden nu hard gebruiken, denken we, want het was een echte tegenvaller voor haar dat ze uitgeschakeld is, nadat ze een jaar lang veel met lopen geoefend heeft om mee te kunnen gaan. Michele stuurde de boodschap via de app naar haar toe. Dat kon omdat we er ten alle tijden voor zorgen dat we bereikbaar zijn voor elkaar en daar konden we nu handig gebruik van maken.

In Thali liepen we meteen naar de plek waar de graafmachine al die dagen gewerkt heeft en we zagen dat deze klaar was. Gisteren hadden we afgesproken dat de graafmachine de bovenste laag uit de gaten zou halen. Vandaag bleek dit niet meer mogelijk te zijn, omdat het erg geregend had en de graafmachine niet meer de berg af kwam doordat het te glibberig geworden was. Wel waren er twaalf rechthoeken met witte poeder afgetekend waardoor we wisten waar we konden starten met graven van de fundering. Door de regen was de bouwplaats erg modderig geworden. We haalden snel de laarzen tevoorschijn en daalden omlaag in het bezit van het benodigde gereedschap. De Nepalese hulptroepen zagen we ineens met gele, rubberen huishoudhandschoenen komen aanlopen. We verdeelden de rechthoeken en plaatsen en konden beginnen. Er werd een handig rouleer systeem gebruikt, zodat niet steeds dezelfde mensen in de kuilen zaten en de harde graaf- en til arbeid hoefden te doen en dat werkte. Op een gegeven moment riep Chitra Vivian en zei dat er telefoon was voor haar. Ze snapte er eerst niets van: wie zou haar hier nu bellen. Totdat ze Indira aan de lijn kreeg, die meedeelde dat we om 16.00 uur bij de bisschop terecht konden en we dus eerder terug naar het guesthouse moesten om ons om te kleden en op te frissen. We waren blij dat het Indira gelukt is om een afspraak voor ons te maken. We hebben zijn handtekening nodig om ons project eventueel opnieuw te kunnen indienen voor de Vastenactie.

Terwijl de grootse groep aan het graven was, hadden Shauny en Hilde vandaag de beurt om de thuis voorbereide lessen te gaan geven op het schooltje. Ze begonnen in hun enthousiasme met alle kinderen tegelijk. Na herhaling van het liedje, het dansje, de kleuren van het liedje en wat spelletjes, merkten ze dat het niveauverschil tussen de kinderen erg groot was. De spanningsboog bij de oudere kinderen was langer en hun Engelse woordenschat ruimer. Op basis hiervan besloten ze dan ook de groep alsnog te splitsen. Shauny ging verder met de kinderen uit de hoogste klas. Ze speelden samen bingo, het spelletje dat Fleur eerder deze week geïntroduceerd had. Hiervoor gebruikten ze zowel kleuren als voorwerpen die vanuit ons liedje of onze andere spellen bekend waren bij de leerlingen. Uiteindelijk kwamen de kinderen zelf met galgje en het was erg leuk om hun enthousiasme te zien. Hilde ging ondertussen verder met de spelletjes om de kleuren meer te automatiseren. Zo speelde ze met de kinderen ‘De kleur is verstopt’ en ‘Ren naar de kleur’. Ook moesten de kinderen voorwerpen verzamelen met de betreffende kleuren. Bij dat laatste spelletje werden twee vliegen in één klap geslagen: de kinderen waren druk bezig met het oefenen van de kleuren, maar ondertussen werd ook het speelplein opgeruimd, doordat ze alle snoeppapiertjes en rommeltjes begonnen op te rapen en op kleur te sorteren. Wat waren de kinderen betrokken! We hebben het idee dat de kinderen de kleuren steeds beter herkennen en gebruiken en dat ze deze spelende manier van leren erg leuk vinden.

Om 12.00 uur hadden Chitra en Santa weer de lunch klaar en vandaag aten we noedels. De gravers kwamen onder de modder terug van de bouwplaats en hebben inmiddels 2,5 gat klaar. Na de maaltijd kregen we als toetje een chocoladereep, die leek op een Kitkat, omdat Sameer besloten had vandaag jarig te zijn volgens de Engelse kalender. We zongen voor hem, net als gisteren voor de negenjarige Utsap, ‘lang zal hij leven’ en gingen toen, voordat de zon de overhand kreeg, de bus in. In het guesthouse aangekomen troffen we onze kamers, net als alle andere dagen, weer keurig aan. De kamermeisjes verzorgen alles prima en wij zijn daar echt blij mee. Na alle viezigheid is het heerlijk om even lekker in een koude douche te staan, want het warme water wil meestal niet lukken. Hoe warmer het buiten geweest is, hoe warmer de douche. Dus vandaag hadden we een beetje geluk en kwam er lauw water uit het reservoir dat op het dak staat. Dat het water roestbruin is, nemen we voor lief.

Na deze verkwikkende douche stonden opeens Indira en Munu bij het guesthouse. Zij kwamen nieuwe gasten verwelkomen, maar hadden ook nog even tijd voor een praatje. Tijdens het gesprek kwamen we erachter dat Indira niet helemaal zeker wist of wij de bisschop zouden ontmoeten. Terwijl we verder praatten, kwam ze erachter dat wij nog geen toestemmingsbrief hadden en wat angstig waren voor de eventuele taalbarrière. Flexibel als Indira is, vertrokken we even later met één persoon extra: Munu stapte bij ons de bus in. Na een kort ritje kwamen we uit bij de kerk waar wij afgelopen zondag ook geweest zijn. Achter deze kerk bleek het kantoor van ‘Caritas’ te liggen, te zien op de foto van zondag. Binnen viel ons meteen op dat er een poster hing van de Duitse vastenactie en we dachten hierdoor meteen dat we toch echt op de goede plek terecht gekomen waren. Dit bleek deels zo te zijn. De medewerkers van het kantoor hadden een kort lijntje met de bisschop, die helaas vandaag naar Hongkong gevlogen was. Hierdoor kon hij vandaag niet bij de ontmoeting zijn, maar Vivian heeft al uit kunnen leggen wie we zijn, wat we doen en waarvoor we de handtekening van de bisschop nodig hebben. De medewerkers waren alleraardigst, bleken het dorpje ‘Thali’ te kennen en waren hier ook positief over. We hebben afgesproken dat zij ons verhaal zullen doorgeven aan de Vicaris van Nepal. Hij op zijn beurt zal het dan met de bisschop bespreken en via de mail een afspraak met ons maken. Gelukkig komt de bisschop terug naar Nepal voordat wij terug naar Nederland gaan, dus misschien gaat een ontmoeting voor ons vertrek nog lukken. Ze gaven al aan dat zij ons project waarschijnlijk een keer zullen bezoeken om te kijken waarvoor ze hun handtekening zetten en daar zijn wij heel blij mee. We zijn benieuwd waar dit toe zal leiden.

Na dit fijne gesprek, vertrokken wij terug naar het guesthouse van waaruit we weer gingen eten in Brezel. Ondertussen weer met één man minder, omdat Mattie uitgevallen is. We zijn al een tijdje aan het speculeren wat er nu aan de hand zou zijn met de baas van het restaurant. Vorig jaar en het jaar ervoor was hij altijd enthousiast als wij binnenkwamen en wilde hij met ons zingen. Nu leek hij het zieltje onder de arm te hebben en was hij zijn enthousiasme wat kwijt. We vroegen lachend aan hem of het huwelijk, dat vier maanden geleden begon, misschien zwaar voor hem was. Hij vertelde toen dat hij z’n vrouw miste. Zijn vrouw woont in Chitwan en daardoor ziet hij haar maar gemiddeld één week per maand. Toen we doorvroegen hoe hij haar dan ontmoet had, vertelde hij dat hij christen was. Aangezien er maar twee procent van de bevolking christelijk is en het hier verboden is om te trouwen met iemand van een ander geloof, heeft hij uiteindelijk besloten een gearrangeerd huwelijk aan te gaan. Zijn familie heeft een meisje gekozen, daar heeft hij vier maanden mee gedate en uiteindelijk heeft hij zelf besloten om haar ten huwelijk te vragen en zij heeft daarop ja gezegd. Sindsdien heeft hij een lange afstandsrelatie en zijn ze ongeveer vijf dagen in de maand samen. Vol trots liet hij ons de foto’s van de bruiloft zien en toen zagen wij zijn ogen weer oplichten. Samen vormden zij een mooi paar.

Wie goed heeft opgelet heeft gezien dat we gisteren de voetstapjes met de hartenwens zijn vergeten te fotograferen, daarom haalden we vandaag de schade in en fotografeerden we er drie tegelijk.