30 Handen helpen Nepal 2018 – Dag 5

Gisteravond hebben sommigen nog een tijdje op de veranda gezeten en spelletjes gedaan, terwijl anderen ervoor kozen om vroeg naar bed te gaan.

De hele nacht regende het, maar dat weerhield onze ‘boys’ er niet van om in de vroege ochtend op het natte gras plaats te nemen om aan hun trainingsschema te voldoen. Wat een beetje minder was, was dat dit onder onze open ramen gebeurde en wij daardoor ook wakker werden. Fris gewassen zaten we daarom precies om 7:30 uur aan het ontbijt en stapten we rond de klok van 8 uur in de bus richting Thali. We vroegen ons wel allemaal hardop af hoe het met de wegen en de graafwerkzaamheden gesteld zou zijn.

Vandaag hadden de mannen een nieuwe uitrusting. Gisteravond waren we na het eten onze mannen opeens kwijt. Voordat we ze echter als vermist konden opgeven, waren ze al terecht en in het bezit van vijf nieuwe hoedjes: twee blauwe, twee groene en één grijze. Met klem beweerden ze die nodig te hebben bij het werken, omdat hun petten kletsnat geregend waren en ze niet konden werken zonder hoofddeksel. Heel trots kwamen ze één voor één hun nieuwe hoed showen. Vandaag kwamen deze als regenmutsen goed van pas en met deze hoeden in de zak, konden ze ‘goed uitgerust’ aan de slag. Ze waren dus klaar om op weg naar Thali te gaan.

Op weg naar Thali waren we bang om veel plassen tegen te komen en er dan achter te komen dat Thali onbereikbaar zou zijn. Chitra bewees weer dat hij een goede chauffeur is door een andere route te nemen. Hij reed hierdoor om, maar ontweek ook de slechte wegen. Onderweg komen we altijd op een groot kruispunt. Hier hebben ze, om het verkeer in goede banen te leiden, een hek gezet om de twee rijstroken van elkaar te scheiden en het oversteken en rechtsaf slaan te blokkeren. Wij zouden dus eigenlijk door de hekjes heen moeten om aan de overkant te komen. De Nepalezen hadden hier een mooie oplossing voor bedacht: ze sloegen linksaf, reden een stukje (lees: twee meter) verder en draaiden dwars tegen het verkeer in midden op de weg, zodat zij toch rechtsaf of rechtdoor konden gaan op het kruispunt. Zo omzeilen vele auto’s hetgeen dat eigenlijk verboden is. Een knipperlicht is hierbij overbodig, Chitra draaide gewoon zijn raampje open, stak zijn arm eruit en liet zo blijken dat hij naar de overkant wilde. Door zijn uitstekende rijvaardigheden kwamen wij op deze manier veilig in Thali aan. De weg bleek achteraf erg mee te vallen door de geasfalteerde achteraf-wegen die Chitra nam.

Eenmaal in Thali aangekomen liepen we door naar het platform waar de nieuwe school gebouwd zal worden. Hier konden wij nog niet aan de slag met graven, maar wel met het maken van de bamboemuur.

We gingen bijna allemaal de berg af. Sommigen wat minder behendig en elegant als anderen, maar zij kregen een handje hulp van de plaatselijke bevolking. Zij baanden zonder veel moeite op teenslippers hun weg, terwijl wij met onze bergschoenen nog alle moeite moesten doen om niet onderuit te gaan. Het is een feest om te zien hoe zij zonder een krimp te geven de berg op en neer lopen. Ineke was aan het afdalen en was halverwege, maar werd toen terug gefloten door Santa. Zij vond het geen goed idee als Ineke, als bijna zeventiger, de glibberweg omlaag ging en daarom gaf ze haar de taak om op onze spullen te passen, maar we zijn nog nooit iets kwijt geraakt. Nog nooit eerder heeft iemand op onze spullen hoeven passen in Thali! Het feit dat Ineke 69 jaar is en toch voor de derde keer mee naar Thali komt om te werken, is voor veel dorpelingen niet te vatten. Op die leeftijd ben je hier namelijk al oud en mag je het een beetje rustiger aan doen. Zij wordt hier dan ook op handen gedragen door de oudere bevolking en ze willen niets liever dan dat Ineke bij hun als gast op bezoek komt. Regelmatig zijn we haar dan ook kwijt, omdat ze hier en daar bij iemand op bezoek is gegaan.

Onze mannen gingen onder begeleiding van enkele dorpsbewoners en met assistentie van de dames aan de slag met de bamboemuur. Ze kapten de lange stokken van gisteren in stukken en maakten er een scherpe punt aan. Terwijl ze dit deden, klaarde de lucht opeens op en werd het erg warm. De regenjasjes werden uitgedaan, de hoeden kwamen goed van pas en in de volle zon werkte iedereen goed mee. Ze maakten met een ijzeren stok een gat in de grond, waarna ze op stampende wijze de bamboestokken zo ver mogelijk in de grond moesten duwen om stevigheid te creëren. Hierbij hielden ze rekening met de knoesten die in de bamboestok zitten: juist van deze plekken in de stokken werd gebruik gemaakt, omdat deze het meest stevig zijn. Na vier verschillende wijzen waarop ze de stokken in de grond zetten, zagen we opeens Janneke met een ijzeren bankje de berg afkomen.

Dit was nodig als opstapje, om met een grote hamer op de rechtopstaande stokken te kunnen slaan om deze zo nog dieper de grond in te krijgen. Pas toen ze diep in de grond zaten, werden er gehalveerde bamboestokken door de palen heen gevlochten. Morgen komen hier golfplaten tegenaan en daarmee zal de muur klaar zijn en zal het onderliggende maïsveld beschermd zijn tegen brokken klei die van het plateau kunnen afrollen. Wij krijgen het gevoel dat deze muur een korte termijn oplossing is. Dit lijkt de mentaliteit in Nepal ook wel te zijn. Ze pakken op wat voor hun voeten ligt en maken zich geen zorgen over wat er in de toekomst eventueel zou kunnen gebeuren. Dit heeft natuurlijk zijn voor- en nadelen. Het is een manier van leven die voor ons op praktisch gebied niet herkenbaar is.

Aan het einde van de dag zagen we Shauny met een brok klei lopen. Ze had deze opgeraapt en er een poppetje van gemaakt. De Nepalezen vonden dit erg leuk en speculeerden wie Shauny nagemaakt kon hebben. De man van Santa wist het zeker: dit was Loeke..! Kijk en vergelijk… Wij zagen de gelijkenis in ieder geval niet. In de avond kregen wij foto’s van Sunil, die geïnspireerd was door Shauny’s voorbeeld en ook met de klei aan de slag gegaan was.

Op een gegeven moment zagen we een dorpeling aan de zijkant omhoog lopen en leek het net alsof er aan de zijkant van de berg een zigzagweg liep. “Dat ziet er goed uit”, dachten Noëlle en Vivian. Stom dat ze dat niet eerder gezien hadden, op die manier konden zij ook zonder hulp naar boven. Ze dachten slim te zijn en volgden die man in zijn voetspoor, maar eenmaal boven bleken ze bij een enorme modderpoel uit te komen. Noëlle had niet meteen door dat dit drab was en stapte met haar voet naar beneden. Helaas pakte dit iets anders uit dan ze gedacht had en ze zakte tot aan haar enkel in de modder! Bij het uitdoen van haar schoenen, wankelde ze en zette ze nogmaals haar voet de modder in, dit keer met haar sok… Hartelijk lachend om zichzelf, baande ze zich een weg door de modder heen naar boven. Door deze ervaring kon ze Vivian wijzen op de diepte van de modderpoel ,waardoor die meteen haar schoenen uit deed voordat ze erin stapte. Beiden werden uitgelachen door de dorpelingen en Ineke die aan de railing als toeschouwers stonden toe te kijken hoe zij in de modder wegzakten en niemand kwam hen een handje helpen.

Het geluk bij dit ongelukje was dat we een kijkje konden nemen in het WC-gebouw dat we vorig jaar gebouwd hebben. Geloof het of niet… er hingen wasbakken aan de muur, waar Janneke hun de voeten waste.  De WC zelf zag er prachtig uit. Toen we, met gewassen voeten, bij het Thali-schooltje aankwamen, bleek Fleur met de oudere kinderen een Nederlands spel te zijn gaan spelen: BINGO! De kinderen mochten zelf negen Engelse woorden invullen en daarna maakten ze een woordenlijst waarmee ze aan de slag konden gaan. Het was erg leuk om te zien hoe leuk de Nepalese kinderen dit spel vonden.

In de keuken vertelde Santa een deel van haar levensverhaal. Zo vertelde ze dat ze heel verdrietig is, omdat ze niet gestudeerd heeft. Ze is acht jaar naar school geweest, maar moest toen gaan werken. Ze kan dus wel lezen en schrijven, maar heeft niet verder kunnen leren na de basisschool. Ze merkt dat ze hierdoor minder vooruit kan komen dan haar dochters. Om ditzelfde voor haar dochters te voorkomen, heeft ze altijd geprobeerd om hen de kansen te bieden die zij zichzelf ook gegund zou hebben. Ze is erg trots op haar dochters dat zij deze kansen benut hebben en haar dochters zijn hun ouders daar ook dankbaar voor. Zij weten wat het hun ouders heeft gekost om hun studie te betalen en de oudste dochter stuurt daarom ook geld op, om haar ouders te ondersteunen in de zorg voor de andere kinderen. Daarnaast heeft ze een lange tijd hard gewerkt voor medische hulp voor haar zoontje. Haar zoontje had kanker en is thuis in zijn eigen omgeving overleden toen bleek dat de medische zorg niet afdoende was. Ze dankt God, oftewel Shiva, omdat hij haar helpt dit lijden te kunnen dragen. Het werken op de school in Thali geeft haar voldoening, omdat dit haar de kans geeft om de randvoorwaarden te kunnen bieden waarmee de kinderen onderwijs kunnen krijgen. Zij is geen lerares, maar zorgt voor het eten en het schoonmaken van de klaslokalen. Daarnaast probeert ze op de school mee te doen met de kinderen om op deze wijze ook te leren. Wij merkten dan ook in het contact met haar dat haar Engelse woordenschat enorm ontwikkeld is in een jaar tijd en dat betekende dat wij veel beter met haar konden communiceren en haar daardoor beter leren kennen en begrijpen.

Na dit indrukwekkende verhaal vertelde Fleur ons dat ze met de oudere meisjes van het schooltje gesproken had over ‘verstellen’. Net als menigeen van ons hadden zij ook wat gaten in hun kleren en misten er hier en daar knopen. Fleur heeft aan de meisjes aangeboden om hen te leren verstellen. Morgen neemt ze garen, knopen en naalden mee naar het schooltje en kunnen de verstelwerkzaamheden beginnen. De meisjes schaamden zich eerst een beetje, maar toen ze zagen dat wij ook gaten in de kleren hadden, vonden ze het al wat minder erg. We zijn benieuwd hoe de les morgen zal gaan en daarvan houden we jullie natuurlijk op de hoogte.

Bij de mannen was ondertussen alles alweer klaar. De muur stond en het was tijd voor de lunch. Het is elke keer een verrassing wat we krijgen. Deze keer werden we verrast met croissants, brood en jam. Heerlijk een beetje Nederlands eten te krijgen!

Vandaag hebben we één ding geleerd: de modder zorgt voor vuile, maar vooral natte voeten. Tijdens een reis waarin de ‘uitrusting’ centraal staat, kan het toch eigenlijk niet dat de uitrusting van onszelf niet in orde is. We vroegen dan ook aan Chitra of hij eventueel een winkel wist waar wij rubberen laarzen konden kopen. Chitra gaf aan dat hier geen speciale winkel van was, maar dat we onderweg goed moesten kijken in de dorpswinkeltjes die we tegen zouden komen. Na vier winkeltjes hadden we allemaal laarzen gevonden! Behalve onze reus: voor Mattie bestaan geen Nepalese laarzen. We hebben ook nog nooit een Nepalees gezien die zo groot is als Mattie. We zoeken door, maar zijn een beetje bang dat hij het toch met zijn werkschoenen zal moeten doen. Op de foto’s kunnen jullie zien hoe mooi de laarzen zijn: paars, lichtblauw, zwart of rood. De combinatie met de gele zolen maakt het een kleurrijk en vloekend geheel. Claire’s laarzen spannen de kroon: in haar maat stonden er zelfs mooie beertjes op!​

Eenmaal thuis trokken de dames hun sporttenue weer aan. Het bleek vandaag een extra warme dag te zijn en het leek hierdoor extra zwaar. Daarna gingen we richting ons vaste restaurant. Daar hoorden we opeens een Nederlands liedje door de boxen schallen! De bediening van het restaurant dacht dat we dit wel leuk zouden vinden. Terwijl we van de Nederlandse klanken genoten, hoorden we opeens heel hard gelach en zagen we Michele opstaan: er had een vogel op zijn hoofd gepoept! Noëlle was het volgende slachtoffer. Fleur vertrouwde de boom waaronder ze zat daarna niet meer en legde een papieren zakdoekje op haar hoofd. Tijdens de Nederlandse klanken verlieten we daarna het restaurant en voor we naar het guesthouse gingen, kochten we alvast wat souvenirs voor de thuisblijvers.

 

 

BewarenBewaren

BewarenBewaren