30 Handen helpen Nepal 2018 – Dag 23

In de vroege ochtend werden we gewekt om ons klaar te maken voor vertrek. Om 5.00 uur vertrokken we vanuit het guesthouse naar het vliegveld in Kathmandu, van waaruit we om 7.30 uur vertrokken naar Istanbul. We vertrokken met gemengde gevoelens, omdat we niet als groep konden vertrekken. Terwijl de grootste groep al op weg ging naar Nederland kwam vanmorgen de verpleegkundige aan uit Nederland om zich over de twee achterblijvers te ontfermen. We maken nu door eigen ervaring mee hoe belangrijk het is om een goede zorg- en reisverzekering af te sluiten voor zo’n verre reis als de onze. Niemand kan weten wat hij onderweg tegen zal komen. Wij hebben deze drie weken gemerkt hoeveel onvoorziene omstandigheden roet in het eten kunnen gooien en op z’n moment ben je maar wat blij als je gebruik kunt maken van de benodigde voorzieningen die je thuis hebt getroffen. In ons geval betekent dat concreet dat we alle zorg kregen die nodig is om een goede, verantwoorde terugvlucht naar Nederland te regelen voor Ineke. Waar wij eerst nog dachten het zelf te kunnen regelen, stak het medisch team van de verzekeringsmaatschappij daar al snel een stokje voor. Ineke mocht niet onder begeleiding van Mattie terugvliegen, die in het ziekenhuis werkt en al jarenlang de kost verdient als anesthesiemedewerker en daarvoor IC- verpleegkundige was. Die vlieger ging mooi niet op, ook niet toen we zijn big-registratienummer doorgaven. Ze waren niet vermurwen en achteraf zijn we daar aan de ene kant ook wel blij om, ondanks dat dit inhield dat ze twee dagen langer moesten blijven dan de rest. De verzekering nam ook alle kosten voor Vivians verblijf voor hun rekening, omdat ze het niet meer dan normaal vonden dat er iemand bij Ineke bleef. Zo wisselde Vivian in alle vroegte van kamer en kroop ze in het bed naast Ineke. Maar niet voordat ze de groep weggebracht had naar het vliegveld.

Voordat we gingen, bedanken we allereerst Chitra nog hartelijk. Hij heeft ons tijdens onze reis steeds begeleid en overal naartoe gebracht en we zijn blij hoe liefdevol en blij hij dit blijft doen. Bij vertrek vanuit het guesthouse, keek Ineke stilletjes vanaf het balkon toe hoe iedereen de bus instapte. Terwijl ze daar stond en de bus wegreed, zongen we haar vanuit de bus de bemoedigende woorden toe van het lied dat haar op het lijf geschreven is.

Nepal-2018-Dag-23-01 Nepal-2018-Dag-23-02
Nepal-2018-Dag-23-04 Nepal-2018-Dag-23-05
Nepal-2018-Dag-23-03 Nepal-2018-Dag-23-06

Sameer en Indira waren ook op het vliegveld en hingen ons volgens traditie een oranjekleurig sjaaltje om voor vertrek. We hielden het afscheid kort en krachtig. Met een stevige knuffel aan onze trouwe chauffeur Chitra, onze gids Sameer, onze lieve reisbegeleider Indira en een paar trouwe handen dat wij moesten achterlaten, zwaaiden wij al snel en sloten wij aan in de rij om het vliegtuig binnen te kunnen gaan.

Nepal-2018-Dag-23-07

Voordat we onze tassen afgaven, leek het ons slim om de koffer van Daniël nog in folie te laten verpakken. De koffer van Daniël was aan het begin van de reis namelijk kapot gegaan en zat nu dichtgeplakt met ducktape. De extra plastic laag, zorgde ervoor dat de koffer echt dicht zou blijven.

Nepal-2018-Dag-23-09

Het inchecken van de tassen verliep voorspoedig en al snel stonden we klaar om door de douane te gaan. Hier viel onze groep uit elkaar: de mannen moesten in een andere rij dan de vrouwen. Onze vrouwen waren hier maar al te blij mee, omdat hun rij velen malen korter was. Ze lachten de mannen dan ook hartelijk uit.

Nepal-2018-Dag-23-10 Nepal-2018-Dag-23-11
Nepal-2018-Dag-23-12 Nepal-2018-Dag-23-13
Nepal-2018-Dag-23-14 Nepal-2018-Dag-23-15

Na een tijdje kwamen we weer samen en voor we het wisten, was het alweer tijd om te boarden. Het is gek om alweer naar huis te komen, omdat de weken omgevlogen zijn, maar aan de andere kant hebben we de thuisblijvers ook gemist. Eenmaal in het vliegtuig hadden we een meevaller. Mattie en Hugo werden door een stewardess aangesproken, omdat er twee plekken vrij waren met extra beenruimte. Ze lieten zich dit geen twee keer vragen en renden nog net niet om de plekken te claimen!

Nepal-2018-Dag-23-19

Een paar minuten daarna hoorden we aan de raamkant opgewonden geroezemoes: we waren inmiddels zo ver gestegen dat we boven de wolken een stukje van de Himalaya zagen uitsteken! Het was een prachtig gezicht. Op deze manier konden we nog genieten van een laatste blik op dit mooie land, waaraan wij stuk voor stuk ons hart verpand hebben.

Nepal-2018-Dag-23-17 Nepal-2018-Dag-23-18

In Nepal was het intussen erg stil geworden. Onze achterblijvers, Vivian en Ineke, ontmoetten de verpleegkundige al vroeg in de ochtend, maar na het eerste kennismakingsgesprek was hij het bed in gekropen om bij te kunnen komen van zijn vlucht. Vivian en Ineke volgden al snel zijn voorbeeld, omdat de afgelopen weken toch hun tol hebben geëist. Na dit verkwikkende dutje, gingen de dames op pad om afscheid te gaan nemen van het zusje van Nasreen, van Local Woman Handicraft. Nadat ze eerst wat souvenirs kochten, vertelden de dames haar dat dit de laatste keer zou zijn dat Ineke naar Nepal kwam. Het werd een ontroerend afscheid tussen beiden vrouwen. Het tengere meisje drukte zich spontaan tegen haar aan, want het was Ineke die Nasreen in de binnenstraten van Kathmandu ontdekte en ons drie jaar geleden bij elkaar bracht, in de wetenschap dat wij elkaar veel te vertellen hadden en onze ervaringen konden uitwisselen. Sinds die ontmoeting weten we haar altijd te vinden als we in Kathmandu zijn. Nu bood ze aan om volgend jaar weer een workshop voor ons te regelen in de vrije dagen die we hier doorbrengen, zodat we weer van elkaars eigenheden konden leren. We sloegen dat aanbod zeker niet af en zeiden dat we het in gedachten zouden houden en het mee zouden nemen in de planning.

Hierna brachten Vivian en Ineke nog een bezoekje aan Indira, waar ze genoten van een heerlijk kopje Masala thee en ondertussen spraken ze alles nog eens rustig door. Het feit dat Indira, van Himalayan Dream Team, onze contactpersoon is op onze reis maakt het allemaal stukken makkelijker. Ze doet nergens moeilijk over en denkt in oplossingen in plaats van problemen. Ze zoekt altijd nieuwe wegen en beweegt, binnen de mogelijkheden, mee met wat zich aandient. De hele ziekenhuisperiode was ze stand-by aanwezig en mochten we te pas en te onpas gebruik maken van haar auto en chauffeur. Ze liet daarvoor zelfs de auto achter in het guesthouse en reed samen met Sameer op de scooter naar huis. En in onze beleving is dat geen pretje hier in het drukke verkeer dat zo doordrongen is van uitlaatgassen. Het feit dat Indira zo betrokken is bij het wel en wee van onze groep,maakt dat we ons zeer geliefd voelen en we kijken dan ook terug op een reis waarin veel gebeurd is, maar waarin we ons ook veilig en in goede handen hebben geweten.

Ondertussen was het vliegtuig, met het grootste deel van onze groep, alweer in Istanbul aangekomen. Doordat de twee mannen ergens anders mochten zitten, had de rest van ook wat extra ruimte en we kwamen op deze manier de 7,5 uur durende vlucht goed door. Ondanks dat, waren we toch ook wel erg blij dat we in Istanbul even het vliegtuig uit mochten. Op het vliegveld genoten we van een heerlijk ijsje. Het deed ons deugd om na al die tijd een meer Nederlandse smaak te kunnen proeven.

Nepal-2018-Dag-23-20 Nepal-2018-Dag-23-21
Nepal-2018-Dag-23-22 Nepal-2018-Dag-23-23

Sneller dan verwacht, mochten we echter alweer boarden. We stapten de bus in die ons naar het vliegtuig zou brengen en we zongen ons lijflied. Het was gek dat dit niet door Ineke ingezet werd en we voelden ons ook niet compleet. Toch hielden we onze hoofden opgeheven en voelden we ons, ondanks de grote afstand, verbonden met de vier handen die achtergebleven zijn. Eenmaal in het vliegtuig, bleken we allemaal bij elkaar te zitten. We hadden vier rijen achter elkaar en in elke rij waren vier stoelen. Hier werd het gemis van de achterblijvers wel erg duidelijk door: twee stoelen in ons midden bleven namelijk leeg… We zullen blij zijn als we hen over twee dagen weer in de armen kunnen sluiten.

Nepal-2018-Dag-23-28

Tijdens de vluchten waren we langzaam uitgekeken en uitgepraat. Normaal gesproken vlogen we ’s nachts en sliepen we. Nu hadden we bedacht dat het niet goed zou zijn om de hele reis te slapen om op deze manier een eventuele jetlag te voorkomen. Noëlle, die tijdens de eerste vlucht al geen zitvlees meer had, besloot de tweede vlucht dan ook goed te gebruiken. Ze richtte voor de laatste keer deze Nepalreis een henna-salon in en kon haar lol weer op. Zo kwamen we, betekend en al, aan in Düsseldorf waar de thuisblijvers ons al op stonden te wachten.

Nepal-2018-Dag-23-24

Voordat we hen echter in de armen konden sluiten, moesten we nog onze koffers van de band af halen. Dit duurde in onze beleving erg lang, maar toen we ze eenmaal hadden, liepen we door de deuren naar de ontvangsthal waar we met groot gejuich binnengehaald werden: we waren thuis! Het is gek om afscheid van elkaar te moeten nemen, na drie weken waarin we intens samengeleefd hebben. Gesterkt met nieuwe levenslessen kunnen we echter weer een jaar op pad en we zullen zien wat de rest van het jaar ons brengt. Één ding is zeker: de meesten van ons willen graag terug naar dit prachtige land!

Nepal-2018-Dag-23-26 Nepal-2018-Dag-23-27

 

 

2 gedachten over “30 Handen helpen Nepal 2018 – Dag 23”

  1. Welkom thuis lieve mensen. Inderdaad drama wisselde zich af met verdriet vreugd plezier kameraadschap in echt teamverband. Hoe jullie met elkaar begaan waren…mooi om te zien en dat is waar het omdraait. God heeft jullie echt op de proef gesteld en jullie zijn met vlag en wimpel geslaagd. In plaats van dat geloof verzwakte zag je het gewoon sterker worden en groeien.

    Zelfs nu Ineke en Vivian moesten achterblijven. Hoe moeilijk moet dat wel niet zijn zowel voor jullie als voor de 2 achterblijvers.

    Blijf het vertrouwen hebben in God en hij zal jullie grote dingen laten doen (daar zijn jullie nu al mee bezig).

    Lieve Vivian en Ineke een hele goede reis terug toegewenst. Fijn om te weten dat er toch nog iemand bij is gekomen om de zorg te geven dat nodig is op dat moment voor jullie terugreis.

    Een woord aan Ineke. Heel veel beterschap toegewenst. Het zal zeker ongetwijfeld pijnlijk zijn met de wetenschap dat jij niet meer naar Nepal zal kunnen terugkeren. Maar weet dat jij 1 vd grootste zaden bent die geplant is geworden. Mede door jou kennis en ervaring kunnen de takken verder gaan groeien en uitbreiden en op eigen kracht verder gaan. Spiritueel zal jij daar altijd aanwezig zijn. Want men zal jou daar zeker nooit vergeten❤

  2. Ineke en Vivian jullie hebben veel pech, wat een drama is deze reis geworden voor jullie. Samen uit en samen thuis geldt deze keer helaas niet. Wens jullie van harte beterschap toe en over twee dagen gun ik jullie een VIP-vlucht, oké! Verlies elkaar niet uit het oog deze paar dagen. Volgend jaar vul ik de twee handen van Ineke op. Vivian verken alsjeblieft de mogelijkheden i.v.m. mijn persoonlijke situatie, dit meen ik echt hoor! Dag pechvogels, dikke oprechte welgemeende knuffel en veel sterkte met alle problemen die zich hopelijk niet voordoen. Vanmiddag ga ik naar het Rozenkransgebed en zal voor jullie bidden voor een goede afloop.

Reacties zijn gesloten.