30 Handen helpen Nepal 2018 – Dag 22

In de kerk had de pastoor, die de eerste week ook preekte, opnieuw een mooie preek. Vol vuur pakte hij dit keer de lezingen uit en daarna het evangelie van de vijf broden en de twee vissen. Hij zei dat SAMEN aan tafel gaan het mooiste is dat er is. Even moesten we een beetje slikken, want wij waren juist het samen tafelen beu geworden de laatste dagen, omdat dit vaak meer dan twee, soms zelfs drie uur, in beslag nam en als we pech hadden, gebeurde dat twee keer per dag. Dat betekende dat we met zestien man, als we tenminste compleet waren, op onze stoelen zaten te schuiven, omdat we uitgepraat waren en vaak te moe om nog hele gesprekken met elkaar aan te knopen.  Daarnaast is de mannelijke vertegenwoordiging van deze groep meer van het doen dan van het praten en bestaat de grootste groep meisjes ook niet uit praters. Gisteren beseften we ineens wat ons zo tegenstond aan de eetmomenten. Het waren meerdere  zaken. Niet alleen het eten dat ons langzaam maar zeker de keel uitkomt, de aanval van de muggen, maar toch zeker ook het eindeloze wachten en niets doen. We hebben daarom besloten dat we dat dit volgend jaar anders gaan aanpakken. De eetmomenten slokten nu veel te veel tijd op en dat ging ten koste van onze vrije tijdsbesteding en het samenzijn in de avond. Vandaag maakten we een start met deze voorgenomen, hernieuwde aanpak. Na de lunch namen we de bestelling op voor het avondeten en brachten deze bestelling naar Brezel, onze favoriete eetgelegenheid. We spraken daar de tijd af dat het eten klaar zou zijn en zouden pas komen als we aan tafel konden gaan.

De priester sprak echter vol geestdrift verder, voordat wij met onze gedachten konden afdwalen en bij het tafelen bleven hangen. Hij hield ons niet alleen bij de les, maar probeerde ook ieder van ons persoonlijk aan te spreken door open vragen te stellen, om ons te betrekken in zijn verhaal. Dit keer kwam het woord ‘generosity’ steeds terug in zijn preek, oftewel vrijgevigheid. Samen het eten delen is een van de belangrijkste zaken in het samenleven. Misschien hebben wij niet voldoende voor iedereen, maar toch is het belangrijk dat ieder geeft wat hij heeft. Wanneer wij delen van datgene dat wij zelf in huis hebben, mogen wij erop vertrouwen dat God er uiteindelijk genoeg van zal maken. Genoeg voor iedereen, niet alleen voor jou, maar ook voor mij. Als we dat durven te geloven, hoeven we nooit bang te zijn, want dan kan God zijn wonderen verrichten door mij, door jou en Zijn woord! Zijn woord is voedsel voor elke dag en elk woord en elke zin in de Bijbel staat er niet voor niets, maar heeft zin en betekenis als we dat maar willen horen en verstaan. “God loves a cheerful giver”, zei de priester en als wij het ‘brood’ dat wij bezitten, delen met de armen en zij die op een of ander vlak hongeren, zal God ons zegenen. Ieder mens wordt daartoe opgeroepen, op zijn eigen manier en zijn eigen wijze mag hij (uit)delen van hetgeen dat hij in het leven heeft gekregen. De vraag is: waartoe voel ik me geroepen? Wat heb ik te geven aan een ander of wat kan ik delen met de ander. Hij vertelde verder over het contrast tussen Mozes, die de berg Sinaï op ging waarna het  manna regende voor de Joden, die gevlucht waren uit slavernij, en Jezus, die de berg Golgotha opging en daar zichzelf gaf als dagelijks voedsel voor allen die Hem wilden ontvangen. Jezus leerde ons als een leraar hoe je jezelf kunt geven aan de ander en daardoor de ander tot voedsel kunt zijn. Je ziet het al bij ouders die met hun kinderen aan tafel gaan. Zij pakken niet eerst zelf, maar delen eerst uit aan hun kinderen. Christenen, oftewel Jezus’ leerlingen, willen zich aan elkaar geven en offeren uit liefde voor de ander. Als je gelooft in de levende God zal Hij je nooit in de steek laten en zal je nooit met lege handen komen te staan.

Na de mis gingen we naar de parochiepriester en vroegen hem of hij misschien iets voor ons kon betekenen in de toestemmingsverklaring van de bisschop, die nodig is voor de vastenactie. Hij wilde daarvoor zijn best doen en als het nu niet lukt, laten we het bij deze los in de wetenschap dat wij alles hebben gedaan om het voor elkaar te krijgen. Je kunt geen ijzer met handen breken.

We ontmoetten daar ook nog een oude bekende van ons. Opnieuw zei de vrouw, net als vorig jaar, dat het niet te geloven was dat zij nu op dát moment in de kerk was, omdat ze normalerwijze altijd op zaterdag kwam. Door omstandigheden had ze moeten schuiven naar de zondag en look who’s there: de groep uit Nederland. We spraken kort maar krachtig met elkaar en het voelde voor Vivian en deze vrouw opnieuw alsof het zo had moeten zijn. Zonder van elkaar te weten waar ze mee bezig zijn en waar ze mee worstelen, gaven ze antwoord op elkaars nood en dat maakte dat ze de hemelse tussenkomst en de wondere werking van Gods genade even aan den lijve konden ervaren. Na een hartelijk afscheid gingen ze met rijk gevulde zakken ieder huns weegs. In het besef dat beiden vrijgevig gedeeld hadden van wat ze bezaten en elkaar bevestigd hadden in ieders eigen roeping. Was dit niet de kern van de woorden uit de preek?! Gesterkt vervolgden beiden hun weg en wisten zich bevestigd in de volgende te ondernemen stap als ze thuiskomen. Deze vrouw, die uit het niets gezonden leek, bracht wederom verlichting en schonk helderheid in datgene waar we mee bezig zijn. Ineens blijk je dan door een woord in staat te zijn om knopen door te hakken en manmoedig verder op weg te gaan. Een woord uit liefde gesproken tot de naaste kan bergen verzetten, dat is wat wij allemaal voor elkaar kunnen betekenen.

In de bus deelden we met de anderen wat de vrouw gezegd had en daarmee bewerkstelligd had in ons hart. Ondertussen reed Chitra ons door het drukke verkeer naar de plek waar wij zouden gaan lunchen en daarna zouden zwemmen. Hilde had van een vriendinnetje dit adres gekregen en aangezien ieder van ons een frisse duik kon waarderen, hadden we besloten daar onze laatste dag door te brengen, zodat we vannacht fris het vliegtuig in konden stappen. Daar aangekomen bleken we in een super fancy hotel te zijn beland, waar een zwembad op het dakterras was. We konden niet geloven dat dit hier ook in Kathmandu te vinden was. Eerst waren we opgetogen, maar dit was vlug over toen we over de rand van het dakterras keken. Daar zagen we de tegenstelling tussen arm en rijk en dat maakte dat ons eigenlijk de zin een beetje verging. We gebruikten onze lunch en besloten op te stappen. Eerst wilden we nog naar een ander zwembad gaan, dat veel eenvoudiger en groter was, maar dat hield in dat we een uur moesten rijden. Toen het echter onderweg begon te regenen, bliezen we het hele idee af en keerden gewoon terug naar het guesthouse waar we op ons gemakje onze koffers inpakten.

Hierna was het tijd om in Brezel te gaan eten. Wat was het heerlijk dat het eten gewoon klaar stond. Sameer en Indira gingen met ons mee en we genoten van ons ‘laatste avondmaal’. Alle dagen dat wij in Brezel gegeten hebben, zijn wij bediend door dezelfde ober. Hij heeft ons altijd goed geholpen en hij leek elke avond weer enthousiast te zijn om ons te bedienen. Om hem extra te bedanken, hadden wij een klein beursje gekocht waarin wij een fooi gedaan hadden, speciaal voor hem. We zijn blij dat we hem dit nog hebben kunnen geven. We maakten nog snel een foto en liepen toen voor de laatste keer de weg van Brezel naar het guesthouse.

In het guesthouse werden de meisjes door Vivian bij elkaar geroepen onder het afdak in de tuin. Ze had voor alle meisjes een engeltje gekocht als iaandenken aan deze mooie reis.k

Hierna haalden we de mannen en de vriendschapsbandjes, die we voor ons allemaal gekocht hadden, erbij. We hebben deze gekocht als teken van onze opgebouwde en onbreekbare band. Om ervoor te zorgen dat we de bandjes af kunnen doen zonder het van onze polsen af te knippen, hadden we gezorgd voor knoopjes, garen en naalden. We maakten allemaal een knoopje vast aan ons bandje en onze lange tafel in de tuin leek net een naaiatelier.

Voor de laatste keer haalden we de voetjes tevoorschijn: Michiel is hekkensluiter geworden en heeft het laatste woord kregen. Niemand van jullie heeft geweten hoezeer de zinnetjes, die op de voetstapjes stonden, op maat waren. Precies op de juiste dag ontvingen we van de juiste personen de juiste woorden en in onze ogen is ook dat geen toeval geweest, maar viel het ons toe omdat we het lot lieten bepalen en het niet in eigen hand namen. Nadat we alle zinnetjes gelezen hadden, druppelden we langzaamaan één voor één naar binnen om de laatste spullen in te pakken en vroeg naar bed te gaan. Morgen vertrekken we rond vijf uur richting het vliegveld en dan begint de terugreis. Het einde is bijna in zicht, maar ook hiervan houden we jullie natuurlijk op de hoogte!