30 Handen helpen Nepal 2018 – Dag 20

Vandaag zijn onze laatste dagen in Nepal begonnen en daarom proberen we nog iets mee te pikken van de in de omgeving gelegen bezienswaardigheden. Dat was de reden dat we vanmorgen zoals afgesproken om 7:00 uur al paraat stonden om naar de kabelbaan te gaan. Deze zou ons naar grote hoogtes brengen in de Chandragiri heuvels en hierdoor een prachtig uitzicht op Kathmandu en omgeving leveren, mits het niet bewolkt zou zijn. Indira en Sameer zouden op eigen gelegenheid naar de kabelbaan toe komen om samen met ons op te trekken en ons verder wegwijs te maken. Wij kwamen op tijd aan op de afgesproken plaats, maar moesten daar een uur op hen wachten, omdat zij oponthoud hadden gehad in het verkeer. Iedereen die ooit in Nepal is geweest, zal beamen dat dit zeker tot de mogelijkheden behoort. Eén ding is zeker: je kunt hier nooit met zekerheid zeggen dat je op tijd bij je afspraak zult zijn, want dat hangt van veel meer factoren af dan bij ons. In de tussentijd probeerde ieder op zijn eigen manier de tijd te doden. De één door zijn benen uit te strekken en nog een dutje te doen, anderen deden een spelletje of maakten wat foto’s. Aangezien we bovenop de berg zouden ontbijten begonnen onze magen te knorren. Gelukkig was er een eettentje open en trakteerden Janneke en Eefke ons op lekkere Oreo koekjes.

We hadden deze nog niet op of we hoorden via Chitra dat Sameer en Indira gesignaleerd waren en binnen enkele minuten bij ons zouden zijn. We besloten voor de grap een beetje drama te maken en te doen alsof we door het lange wachten in slaap gevallen waren. We gingen tot Chitra’s verbazing voor de grap liggen, deden onze ogen dicht en sommigen maakten het nog erger door erbij te gaan snurken. Toen Indira en Sameer in de verte kwamen aanlopen, riep Indira al vanuit de verte: “What are you doing?”.

Toen we allemaal begonnen te lachen, kon ze ons grapje wel waarderen, terwijl ze zich verontschuldigde voor het feit dat ze vast hadden gezeten in het verkeer. Samen met Fleur ging ze meteen naar het loket om kaartjes te kopen. Hier leerden we dat het ons 25% per kaartje gescheeld had als de jeugd hun studentenpassen hadden meegenomen. Ze wilden hen zonder bewijs niet geloven, zelfs niet op hun mooie blauwe ogen, dus betaalden we uiteindelijk het volle pond: zonder studentenpas, geen korting. Wat wel gênant was, was het feit dat wij als VIP’s langs de rij mochten lopen. Er stond een hele rij wachtende Nepalezen voor ons en voor ‘de westerlingen’ werd een zijpoortje opengedaan. Hierdoor stapten wij langs iedereen heen en konden de eerste acht van ons meteen instappen in de eerste gondel die aan kwam. Achter ons ontstond er commotie en dat maakte het niet makkelijker om te doen alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. We weten nog altijd niet zeker of het om onze inhaal manoeuvre ging of dat er iets anders aan de hand was. We bleven daar echter niet te lang bij stilstaan, mede omdat Fleur vertelde dat wij het driedubbele betaalden van wat het eigen volk zelf moest betalen. Hierdoor werden we als gasten gezien die voorrang verdienden. In de volgende gondel die aankwam, ging ons ontbijt mee naar boven en we keken er vol smaak naar, terwijl het water ons uit de mond liep. In de gondels zagen we het weer steeds meer betrekken en tot onze grote spijt begon het ook te miezeren met als gevolg dat ons uitzicht verstoord werd. Dit kon de pret echter niet drukken. Eenmaal boven aangekomen, liepen we rechtstreeks naar het restaurant waar Indira een heerlijk ontbijt voor iedereen bestelde: worstjes, aardappeltjes, paprika en ui, omelet en toast. Vol smaak aten we alle bordjes leeg en gaven daarmee een groot compliment aan de kok, die al dat lekkers voor ons had klaargemaakt.

Na het ontbijt was het weer nog altijd niet opgetrokken en waren we nog altijd in nevelen gehuld. Het leek alsof we in de wolken liepen en we konden geen hand voor ogen zien. We bekeken het platform nog even, waarbij Sameer ons weer kostelijk vermaakte door de leukste details te vertellen. Later kwamen we erachter dat hij zelf ook stiekem het bordje had gelezen om zijn verhaal compleet te maken. We bekeken een tempel en een standbeeld, maar al snel kwamen we op ‘ons terrein’: een speeltuin. Na hier even te hebben rondgekeken en gespeeld, besloten we toch terug naar beneden te gaan, omdat we beseften dat het weer niet verder zou opklaren.

Zo stapten wij de gondel weer in zonder dat we het wonderschone, beloofde uitzicht hadden gezien. Het deerde ons echter niets en ergens halverwege de kabelbaan trok de mist wat op en konden onze fotograven nog hun hart ophalen en mooie plaatjes schieten.

Tegen de middag waren we weer thuis in het guesthouse. Daar werden we bijgepraat over het feit dat we niet, zoals oorspronkelijk de planning was, met 16 paar handen naar huis zullen gaan, maar met 14 paar handen. De arts uit het ziekenhuis en de ziektekostenverzekering hebben samen besloten dat Ineke en Vivian nog twee dagen langer in Nepal moeten blijven en pas op 1 augustus de terugreis zullen aanvaarden. Dat was een nieuwe tegenvaller. We gebruikten echter allemaal ons gezonde verstand en weigerden ons te laten meeslepen door allerhande gevoelens die met ons aan de loop wilden gaan. Dit houdt concreet in dat we onszelf voor de zoveelste keer deze drie weken tot de orde roepen en onze zegeningen tellen, in plaats van te blijven stilstaan wat er allemaal mis gaat of in ieder geval anders gaat dan we zelf verwacht hadden. We zijn allemaal beretrots op Ineke, die ons hier een dijk van een levensles leert. Wat doe je als het noodlot ineens aan jouw deur staat? Hoe ga je daarmee om? Stel je eens voor, je hebt een jaar lang elke dag getraind om mee te gaan op reis om vrijwilligerswerk te doen in Nepal en ineens valt je hele plan in duigen en kun je niet meer uit de voeten zoals je wil en keert je lichaam zich tegen je en weigert de geest te volgen. We geven het iedereen van ons te doen! Wij zijn heel blij dat ze bij ons is en dat ze van harte bereid is geweest om deze reis opnieuw, voor de derde keer, met ons te maken. Haar handafdruk zal als een tastbaar teken op de school in Thali achterblijven. Wij zullen haar altijd dankbaar blijven voor het feit dat zij als een van de eersten aan de wieg heeft gestaan van ‘dertig handen helpen Nepal’ en daar kosten nog moeite voor heeft gespaard. Haar geloof in de goede zaak gaf ons de vleugels om op weg te gaan en het onbekende avontuur aan te gaan.

Na het nieuws dat we niet met zijn allen terug zouden vliegen, gooiden we een andere vraag de groep in: “Wie zou het nog eens aandurven om hierheen te komen, in de wetenschap van wat we deze drie weken allemaal hebben meegemaakt!”. Bijna unaniem stak iedereen de hand op. Bijna iedereen heeft het gevoel hier op zijn plaats te zijn en dat betekent dat we ondanks alles verder blijven bouwen. De dorpsgemeenschap in Thali laat zien wat er mogelijk is als je durft te investeren en daar bedoelen we geen geld mee, maar vooral tijd. Met name de tijd die vacant is, is dat niet wat het woord vakantie eigenlijk betekent, en waar je zelf een rijker en mooier mens van wordt. Wij vinden de dorpelingen van Thali de moeite waard om naartoe te komen en onze spaarzame vrije tijd willen we daarom hier besteden om samen met hen mee te kunnen bouwen aan een betere toekomst. Net zoals zovelen van ons zich ook thuis vrijwillig inzetten en hun diensten verlenen aan hen die tussen wal en schip vallen. We leren zoveel van deze mensen, niet in de laatste plaats hoe tevreden zij kunnen zijn met niets.

Hier maakten we vanmiddag een mooi voorbeeld van mee. We zaten even onder het afdak, toen er ineens beweging ontstond op het grasveldje voor onze neus. De ladder werd uitgehaald en met een grote stok in de hand klom een van hotelmedewerkers naar boven. Van alle kanten kwamen werkmannen en werkmeisjes aangelopen die tegenover onze perenboom gingen staan om te vangen. Het leek wel het spel uit het programma dat Ron Brandsteder ooit presenteerde, waar appels moesten worden gevangen die ineens naar beneden vielen. Elke appel die gevangen werd, vertegenwoordigde een prijs. Hier leek het hetzelfde te gaan. Binnen een mum van tijd hadden ze met zijn allen de grootste pret en wij keken toe en genoten. Zeker toen ze ons even later twee gevangen vruchten kwamen brengen. Met smaak aten we een van hun gevangen vruchten op en die was weliswaar aan de harde kant, maar proefde als een peer. Het plezier dat zij samen beleefden in werktijd was hartverwarmend en wij waren blij dat we daar getuigen van waren geweest. Draait het in het leven niet om deze kleine dingen?

In de tijd dat wij thuis genoten van dit schouwspel, hadden Hilde, Fleur, Noëlle en Eefke besloten om zich door Indira en Sameer naar de kapper te laten brengen en een nieuwe coupe te laten knippen. Tot nog toe deed alleen Mattie dat elk jaar, maar nu waagden ook de dames deze stap. Natuurlijk niet voordat er ‘voor’-foto’s werden gemaakt. Ook na de knipbeurt maakten ze een foto, zodat we aan iedereen konden laten zien of het de moeite loont om naar Nepal te vliegen voor een nieuw kapsel. Anderen keken eerst even de kat uit de boom, ze wilden de sprong wel wagen, maar namen liever het zekere voor het onzekere en wachtten eerst af hoe het uitpakte bij de andere vier. Hoe het uitpakte? Heel erg goed! De kapster leek elk nieuw kapsel een feestje te vinden en keek naar ieders haar persoonlijk. Geen van de vier werd op dezelfde wijze en met dezelfde techniek geknipt en dat maakte het een hele leuke ervaring. Eefke grapte zelfs: “In a few months we fly back to Nepal, just to get a haircut!”. De verschillen met de Nederlandse kappers? De losse spiegel die altijd gebruikt wordt om de achterkant van het haar te kunnen bekijken, was afwezig. Hierdoor moesten ze het doen met elkaars feedback en die was lovend! Nadat alle vier de meiden zo goed als nieuw leken, kregen ze allemaal een dikke knuffel van de kapster. Ook zij bleek het erg leuk te hebben gevonden om de haren te knippen.

Toen iedereen dan ook weer in Brezel bij elkaar kwam, waren de dames lovend over de kapster en erg tevreden en blij met hun nieuwe coupe. De anderen zijn overtuigd en een deel van ons zal morgen ook de sprong wagen! Het eerste rustdagje zat, na de maaltijd, erop en we durven te zeggen dat we hebben genoten. In ons achterhoofd weten we dat de werkmensen in Thali gewoon doorgaan en we zijn benieuwd waar wij volgend jaar aan verder kunnen bouwen. Morgen hebben we besloten om uit te slapen en pas om 9:00 uur aan tafel te gaan en daarna zien we wel verder. De tijd die ons nu nog rest, gebruiken we om uit te puffen en te verwerken wat we allemaal mee hebben gemaakt.