30 Handen helpen Nepal 2018 – Dag 2

Na een goede vlucht zonder problemen arriveerden we in Nepal. Dit jaar vlogen we met de luchtvaartmaatschappij Turkish Airlines en niet zoals voorgaande jaren met Etihad. Dat betekende dat we niet in Abu Dhabi een tussenlanding maakten, maar in Istanbul. De vluchttijden sloten dit jaar naadloos aan en hierdoor hoefden we, tot ons grote geluk, niet veel tijd te doden op de vluchthaven. Wat ook nieuw was, was dat we in de ochtend aankwamen in Kathmandu, in plaats van in de avond. Dit gaf meteen een hele andere kijk op de stad, tijdens de rit die we maakten om op de plaats van bestemming te komen. Daniël keek zijn ogen uit. Uit eigen ervaring weten we nog hoeveel indruk de éérste kennismaking met Nepal op ons maakte. Het is bijna niet voor te stellen hoe overweldigend zo’n eerste indruk kan zijn. Wat ons nog opviel, was het grote verschil van controleposten in de verschillende landen. Waar we in het ene land alles moesten uitpakken en met supersonische apparatuur gescand werden, konden we hier in Kathmandu min of meer gewoon doorlopen. Bij de douane piepten de meesten van ons tijdens de bodyscan. De douanemedewerkers kwamen daar echter totaal niet van in beweging en zwaaiden met hun hand dat ze het wel prima vonden zo. Noëlle ontdekte wel dat ook hier op de computer de AVG meldingen doorkwamen, maar of het zogenaamde privacybeleid hier zo strikt gehanteerd wordt, vragen we ons af. Nadat we onze koffers van de band hadden gehaald, ontdekte Noëlle, toen ze het handvat van een van de koffers vastpakte, dat er poep opzat. Even later traceerden we de poep als vogelpoep van een van de vogels die gewoon op het overdekte vliegveld rondvliegen. Gelukkig hadden we natte doekjes bij de hand en was het leed al snel geleden en zo liepen we even later de vluchthaven uit. Buiten zagen we al snel de ons welbekende bus van Chitra staan. Nadat we hem hartelijk begroet hadden, de koffers waren ingeladen en iedereen de oranje bloemenkrans had omhangen, vertrokken we naar het International Guesthouse, waar we nu voor de derde keer op rij verblijven.

In het guesthouse werden de koffers uitgeladen en in de aankomsthal geparkeerd. Onze slaapkamers waren nog niet klaar en moesten nog gepoetst worden, dus gingen we voordat we ons bed in konden duiken eerst nog ontbijten onder het afdak in de tuin. Ook hier waren de mensen allerhartelijkst en zetten ze zich wederom in om ons een fijne tijd te geven. Claire stond meteen met haar telefoon in de aanslag en noteerde, zoals gebruikelijk, wat iedereen wilde hebben als ontbijt en gaf daarna het lijstje af aan de keuken. Zo zaten we even later aan de koffie, de toast, aan de pannenkoeken of het ei, dat op allerhande manieren kan worden klaargemaakt. Het leek alsof we nooit zijn weg geweest. We moeten eerlijk bekennen dat we in onze koffers nog pindakaas en ander soorten beleg hebben zitten. Het eten hier valt niet altijd mee voor ons westerlingen en we begrijpen nu heel goed wat het wil zeggen voor de vluchtelingen en/of buitenlanders die in ons land verblijven. Er gaat niets boven de pot van moeder de vrouw, die je gewend bent te eten. Dat smaakt toch vaak het beste. Na het eten werden met behulp van het lot de twee- of drietallen voor het slapen samengesteld en de kamers verdeeld. Maar voordat we daar terecht konden, viel al snel de een na de ander in slaap op de meest onmogelijke manieren. Al hebben we ’s nachts gevlogen en in het vliegtuig wat kunnen slapen, zo’n vlucht gaat je toch niet in de koude kleren zitten. Om 10.30 uur Nepalese tijd klonk het verlossende woord dat onze kamers klaar waren en konden we op één oor gaan. Het tijdsverschil ten opzichte van Nederland is 3 uur en 3 kwartier. Dat wil zeggen dat in Nederland de dag rond die tijd begint. Daniël kwam er op zijn kamer achter dat zijn koffer met geen mogelijkheid open wilde gaan, ondanks dat we de goede code van het ingebouwde slot gebruikten. Te moe om hier al te lang bij stil te staan, doken we eerst ons bed in. Om 14.30 uur kwamen we weer fris en vrolijk boven water en keken we nogmaals naar de koffer van Daniël. Ook nu kon niets baten. In overleg met het thuisfront werd besloten de koffer open te breken.

Nepal-2018-Dag-2-33 Nepal-2018-Dag-2-32
Nepal-2018-Dag-2-34

De ‘powernap’ had ons allen goed gedaan en vol nieuwe energie stonden we, na een frisse douche, even later op de plek waar Chitra ons altijd ophaalt. Daniël, de nieuwkomer, kreeg de VIP plaats naast Chitra en dat betekende dat hij voorin mocht zitten. Chitra is een echte kunstenaar in het verkeer en heeft beslist ‘driversskills’ in huis, die hij hierin Nepal vaak kan aanspreken. In een mum van tijd bracht hij ons naar de Monkeytempel, waar wederom de apen gekke sprongen maakten.

Nepal-2018-Dag-2-14 Nepal-2018-Dag-2-05

Dit keer werden we aan de achterkant afgezet in plaats van aan de voorkant, waardoor we ons 365 treden bespaarden. Hierdoor konden we meteen beginnen met het gooien van muntjes in de wensput voor de vrede.

Nepal-2018-Dag-2-02 Nepal-2018-Dag-2-01

Voor het eerst sinds drie jaar was Ineke in staat om mee naar boven te klimmen, waardoor zij de achterkant en de Monkeytempel van bovenaf kon zien. Het is fantastisch dat ze weer meters kan maken. Het afgelopen jaar heeft ze, dag in dag uit, looptherapie gedaan. Trouw heeft ze door weer en wind kilometers gemaakt en dat is nu duidelijk te merken. Vorig jaar is ze meteen na terugkomst uit Nepal geopereerd en nu kan ze de vruchten van haar inzet plukken. Ook zij heeft hierdoor kunnen genieten van het weidse uitzicht dat de Monkeytempel biedt. Rondom de stupa is namelijk een platform, waar naar alle kanten uitgekeken kan worden en waar winkeltjes hun waren aanbieden. Het is de bedoeling dat iedereen met de klok mee loopt rondom de stupa.

Nepal-2018-Dag-2-26 Nepal-2018-Dag-2-08
Nepal-2018-Dag-2-28

Natuurlijk moesten wij ook deze keer weer daarop attent gemaakt worden en draaiden wij ons in alle haast weer om. In één van de winkeltjes zat een mevrouw met hamer en beitel in een stenen plateau een afbeelding te graveren. Ze vertelde ons dat zij met elk stenen plateau ongeveer vier dagen bezig was. Eerst tekende zij de gewenste afbeelding met een priem en later ging zij hier met haar hamer en beitel overheen. Het was prachtig om te zien. Een van de mannen in het winkeltje zei in gebrekkig Nederlands: “Nederlanders kijke, kijke en niet kopen!”. We verrasten hem toen we in het winkeltje de prijs kochten voor de prijsvraag van de blog.

Nepal-2018-Dag-2-06 Nepal-2018-Dag-2-29

Op het tempelplein stond een van de tempels in de steigers. We keken onze ogen uit hoe deze werkmensen op de steigers staan te balanceren als ware acrobaten.

Nepal-2018-Dag-2-09 Nepal-2018-Dag-2-07
Nepal-2018-Dag-2-04 Nepal-2018-Dag-2-03

Michele stond op een gegeven moment ergens te kijken en pakte ondertussen als lunch een snickers uit zijn tas. Nadat hij de eerste hap had gezet, kwam er een aap aangevlogen en deze griste hem de snickers uit de hand. Vlak voor zijn neus at de aap hem vol smaak op, terwijl Michele ietwat verbouwereerd toekeek.

Nepal-2018-Dag-2-30

We hebben het de aap vergeven, omdat hij later zo schuldbewust keek! Maarten grapte: “Michele, dit is een teken om ook in Nepal gezond te blijven doen!” Lachend liepen wij door en nog geen vijf minuten later besloot Michele zich dan ook niet te laten kennen en mee te doen met de wedstrijd ‘Wie rent sneller de trappen af en op?”. Valerie, Maarten, Daniël en Hugo waren zijn tegenstanders. 365 trappen omlaag en daarna weer terug omhoog. Wie wil dat nu niet?

Nepal-2018-Dag-2-11 Nepal-2018-Dag-2-10
Nepal-2018-Dag-2-12

De rest, dus wij, ging bovenaan de trappen zitten en keek heerlijk toe hoe de anderen zich in het zweet werkten. De wedstrijd is uiteindelijk niet helemaal uitgerend. Bijna boven werden onze renners namelijk opgehouden, omdat zij toch echt hun toegangskaartje van de Monkeytempel moesten laten zien! Als dit niet gebeurd was, zou Hugo met vlag en wimpel gewonnen hebben. Na deze zwetende activiteit, besloten wij terug af te dalen naar de plek waar Chitra op ons wachtte. Maar niet voordat we nog even in alle rust van het uitzicht genoten. In een stil hoekje van het platform keken wij uit op de grote stad en zagen wij de adelaars door de lucht zweven. We zijn weer erg dankbaar om dit mee te mogen maken!

Nepal-2018-Dag-2-13

Eenmaal beneden stapten we in de bus bij Chitra, maar even snel stapten we ook weer uit, omdat we lekker terug naar de stad wilden lopen. Op deze manier kon Daniël de omgeving rustig verkennen en hadden wij de nodige beweging ook weer gehad. Sameer verkondigde dat het ongeveer een wandeling van een half uur zou zijn. Wij stonden er iets meer sceptisch tegenover en plaagden Sameer hartelijk met het feit dat hij wel vaker een inschatting van tijd geeft, maar dat dit meestal niet klopt. Onderweg keken we allemaal onze ogen uit. Van een fitnesszaal (waar we onze mannen bijna kwijtraakten) tot het oversteken van de straat: alles is een hele nieuwe gewaarwording. De veteranen onder ons, die inmiddels al het derde jaar hier zijn, hadden gedacht dat het wel bekend en gewend zou zijn, maar niets bleek minder waar. Ook voor hen blijft het een hele beleving. We zijn vooral onder de indruk van de grote tegenstellingen die wij zien: aan de ene kant enorme chaos en armoede, aan de andere kant kinderen die op een tablet zitten te spelen te midden van alle rotzooi. Een vrouw die haar stoepje schoonspoot, terwijl de straat een grote modderpoel was. Kijk maar eens goed op de foto’s, ook daar zijn deze tegenstellingen zichtbaar. (Hint: de prijsvraag gaat ook over de foto’s!).

Nepal-2018-Dag-2-15 Nepal-2018-Dag-2-16
Nepal-2018-Dag-2-19 Nepal-2018-Dag-2-18
Nepal-2018-Dag-2-24 Nepal-2018-Dag-2-22
Nepal-2018-Dag-2-23 Nepal-2018-Dag-2-21
Nepal-2018-Dag-2-20 Nepal-2018-Dag-2-17

Vijfendertig minuten later en nog steeds niet op de plek, hadden we al de grootste lol om Sameers prachtige tijdsinschatting. Hij liet zich niet kennen, lachte hartelijk en vertelde ons dat hij bij had gehouden hoe vaak we onderweg stil gestaan hadden. Deze keer was de uitloop toch echt onze schuld. Na een kleine drie kwartier kwamen we uiteindelijk toch op de afgesproken plek: ons geliefde restaurant Brezel. De eigenaar kende ons nog en schoof de tafels al voor ons aan elkaar. Wederom genoten we van een heerlijk maal en het samenzijn. We werden tijdens de maaltijd verrast met een cadeautje van de thuisblijvers: een prikbord waarop we stap voor stap naar het einde van de reis zullen lopen en voetjes waarop alle thuisblijvers een zinnetje geschreven hebben. Het eerste zinnetje mochten we meteen lezen: Martin hoopte dat we in Nepal konden bereiken wat we wilden en dat we mooie herinneringen mogen opbouwen. Nou, dat gaat zeker lukken! De herinneringen zijn al in de maak. En bereiken wat we wilden… Morgen gaan we al naar Thali voor de ceremonie waarmee de dorpsoudsten ons toestemming verlenen om in hun dorp te gaan bouwen. Dit doen we, zodat we woensdag meteen onze handen uit de mouwen kunnen steken, want daarvoor zijn we immers hier. Tweeëndertig helpende handen willen natuurlijk niet werkeloos zitten!

Nepal-2018-Dag-2-25

P.S.: De koffer van Daniël is inmiddels open. Een schroevendraaier bood de oplossing!

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren