30 Handen helpen Nepal 2018 – Dag 19

Fris gewassen verschenen we, geheel uitgedost in onze Nepalese jurken en hemden, vanochtend aan het ontbijt. Iedereen was blij dat de mooie jurken, die we vorig jaar gekregen hebben, nog steeds pasten. De twee nieuwe hemden, voor Maarten en Daniël, haalden we onderweg bij Indira thuis op en toen waren we helemaal klaar om naar de afscheidsceremonie te gaan in Thali. Dit is onze laatste dag in Thali en dat betekent dat we afscheid gaan nemen van hen die ons zo dierbaar (geworden) zijn. Vlak voor we vertrokken, zagen we twee mannen op een fiets aankomen met grote zakken was erop. Wij hoopten dat onze VBI T-shirts van gisteren erin zaten, zodat we deze vandaag nog mee naar Thali konden nemen. Dit bleek helaas niet het geval te zijn, omdat we gisteren net te laat waren geweest met het inleveren van de T-shirts. We hebben ze in de avond meegegeven aan Sameer en Indira en zijn er dus zeker van dat ze alsnog in Thali zullen aankomen.

Onderweg zagen we dat de rotonde, waar iedereen even verderop keerde, verwijderd was met als gevolg dat we dit keer voor het eerst rechtstreeks konden oversteken en weer de oude weg konden nemen. We vroegen ons ernstig af wat er nu verbeterd was aan deze weg, want het wegdek was nog altijd even hobbelig en vol met stenen als de andere jaren.

Zo reden we met zeer gemengde gevoelens naar Thali toe, in de wetenschap dat dit voor enkelen van ons de laatste keer zou zijn. We waren wel enigszins voorbereid op het naderende afscheid, maar toch blijft het pijnlijk om hen achter te laten die ons zo na aan het hart liggen. Toen we bij de school arriveerden, stonden de kinderen van de Thali school al op ons te wachten. Op het dak van het schooltje met de mooie balustrade zagen we het ons welbekende zeil al hangen. De dorpelingen waren goed voorbereid op de afscheidsceremonie. Het zeil dat gespannen was op het platte dak, beschermde ons niet alleen tegen de regen die misschien zou gaan vallen, maar ook tegen de brandende zon.

In Thali aangekomen bekeek een deel van ons zo snel als we konden de zelf geverfde doosjes van gisteren. Ze waren goed gedroogd en we speelden als het ware voor ‘Sinterklaas’ en vulden de doosjes met hartjessnoepjes die we vanuit Nederland meegenomen hadden.

Daarnaast hadden we alle regenlaarzen, regenjassen en handschoenen meegenomen om op de bouw achter te laten. We brachten dit alles direct naar de werkmannen en wat waren ze er blij mee! Wat heel leuk was, was dat toen we aan het einde van de festiviteiten een groepsfoto gingen maken, we ze al met onze laarzen zagen rondlopen. Fleur, die een bloemetjes rand had getekend op haar blauwe laarzen, herkende de hare meteen. De werkmensen maakten ook dankbaar gebruik van de handschoenen. Waar wij vandaag niet meer gewerkt hebben, werkten de werkmensen hard door. We hebben respect voor deze hardwerkende mensen en hopen dat ze nog vele dagen gebruik kunnen maken van de nieuwe uitrusting.

We hadden, na zoveel dagen graven, nooit gedacht dat we nog zouden zien dat er weer iets opgebouwd zou worden. Gisteren waren de twaalf funderingsgaten helemaal uitgegraven. Nadat op de bodem van ieder gat een vloer van gebroken bakstenen was geplaatst, werden de voorgevlochten ijzeren rasters op de bodem gelegd. Op dit rooster werd nog een vlechtwerk geplaatst in de vorm van een kolom, die later de pilaren van het gebouw zullen vormen. Als dit geplaatst is, wordt het beton met de hand klaargemaakt en in de gaten gestort. Later worden deze kolommen zowel gelijkvloers als op de eerste verdieping met elkaar verbonden. Door deze allemaal met elkaar te verbinden, ontstaat als het ware een kooi die het gebouw vormt. Deze kooi, bestaande uit ijzer en beton, maakt het gebouw aardbeving bestendig. Toen we begonnen met het graven van de fundering, dachten we dat we de gaten nooit af zouden krijgen. De vele extra helpende handen van bijvoorbeeld de lokale extra werkmannen, die een groot deel van het zware werk hebben gedaan, hebben het achteraf gezien wel mogelijk gemaakt en we zijn erg blij dat we hier weer een stap hebben kunnen zetten voor een betere toekomst van velen.

Gisteravond hadden we bij het eten nagedacht wat we eventueel nog met de verf konden doen en toen kreeg Noëlle het lumineuze idee om gekleurde handafdrukken te maken om op deze wijze de witte muren van het schoolgebouw op geheel eigentijdse wijze te versieren. We vroegen natuurlijk eerst na of dit mogelijk was en nadat we toestemming hadden gekregen, maakten we een plan van aanpak om iedereen die daar op school zat, werkte of op andere wijze betrokken was, een handafdruk op de witte muur te laten zetten. We maakten een straatje, deden de schorten aan en stalden alle verf uit. Beneden vingen Noëlle, Eefke, Danaé en Sunil alle kinderen op. Eefke en Danaé lieten de kinderen de kleur uitzoeken en verfden daarna hun hand. Noëlle pakte de geverfde hand bij de pols vast en leidde op deze wijze de kinderen naar de muur waar zij hun hand mochten afdrukken. Waar nodig zette zij de kinderen op een stoel om op de juiste hoogte te komen. Door op de hand van de ander te duwen, werd zo samen met de kinderen een handafdruk gemaakt. De kinderen vonden dit heel leuk om te doen.

Nadat de handafdruk op de muur stond, leidde Noëlle ze terug naar Sunil, die de kinderen op liefdevolle wijze hielp om onder het kraantje onderaan de trap de hand te laten wassen. Het was een hele kunst om te zorgen dat de geverfde hand niet nog ergens anders belandde, maar op hier en daar een verfspatje na, kwamen we er allemaal zonder kleerscheuren vanaf. Op het moment dat het ene kind zijn handen waste, werd er naar boven geroepen en stuurden ze hier de volgende naar beneden.

Boven hadden Janneke, Hilde en Claire een minder leuk taakje: zij probeerden de kinderen op het dak te houden totdat zij aan de beurt zouden zijn. Om dit te doen speelden zij spelletjes en zongen zij liedjes, maar het enthousiasme van de kinderen was zo groot dat zij hier hun handen vol aan hadden. Valerie en Fleur stonden daarom nog op de overloop om eventuele ‘ontsnapte’ kinderen vast te houden. Op een gegeven moment merkten we dat het lastig was om te onthouden welke kinderen nu wel en niet hun hand op de muur hadden staan. Shauny besloot dan ook dat zij nog een extra taakje in de rij kon toevoegen en maakte op de handen van de kinderen een klein tekentje waaraan wij konden zien welke kinderen stiekem voor een tweede keer kwamen. Als we het zo opschrijven, lijkt het een hele organisatie en dat was het ook. We probeerden op een geordende wijze te werken en waren blij dat het ‘aannemen-doorgeven-systeem’ ook werkt wanneer we kinderen naar een plek willen leiden.

Terwijl we zo bezig waren, arriveerden ook Indira, Sameer, Kali en Munu in Thali. Dit zijn de betrokkenen vanuit Himalayan Care Hands en we nodigden hen ook uit om hun hand, net als ons, op de muur te zetten. We dachten dat we de hele organisatie die we van tevoren gebruikt hadden, niet meer nodig zouden hebben. Hadden we dat maar niet gedaan: de grapjes waren niet van de lucht en de geverfde handen gingen voor de grap in gezichten, op ruggen en op foute plekken op de muur. Gelukkig zijn we streng genoeg en durfde niemand zijn grap echt door te zetten..!

Nadat ieders hand op de muur stond, gingen we allemaal naar boven. Hier bleek de muziek al aangesloten te zijn en werden we uitgenodigd om te dansen. In eerste instantie waren we wat schuchter door de hitte, maar opeens hoorden we wel een heel bekend liedje door de box schallen. Thuis hebben we een Nepaldag georganiseerd en tijdens deze dag hebben we de bezoekers een Nepalese dansworkshop gegeven. Het liedje dat we hierbij gebruikten, hoorden we nu door de box komen en al snel stonden we dan ook alsnog op de dansvloer en verbaasden we de Nepalezen door een dansje te hebben gemaakt op hun muziek. Wij vinden het ontzettend leuk om de Nepalese muziek te horen en zien alle kinderen, jong en oud, op hun eigen typische wijze dansen zodra de begintonen klinken. Hoe jong de kinderen ook zijn, ze lijken allemaal de pasjes te kennen. Waar het voor Avaya en Sunil lastig bleek om onze fitnessoefeningen uit te voeren, is het voor ons lastig om de typisch Nepalese dansbewegingen te maken. Aan enthousiasme ontbreekt het echter niet en de kinderen lijken het totaal niet erg te vinden. Daarnaast herhaalden we vandaag de ‘macarena’ nog eens met de kinderen en het was leuk om te merken dat zij deze gewoon nog kenden.

Toen we, moe gedanst, weer neerploften op onze stoelen, kwamen de leerkrachten aan met een schaaltje, bloemenkransen en sjaaltjes: de ceremonie kon beginnen. De directrice van de school bedankte ons allemaal hartelijk en had geen woorden voor wat onze aanwezigheid voor hen betekende. Dit jaar bedankten ze Ineke extra omdat zij, op haar leeftijd nog steeds naar hen toe had willen komen. Ze voelden zich erg met haar verbonden, hadden heel erg veel respect voor haar en wensten haar veel succes toe. Ineke hoefde zich geen zorgen te maken dat ze vergeten werd, want ze was verankerd in de fundering van het gebouw, de fundering van onze vriendschap. Indira vertaalde dit voor ons en het was voor ons allemaal een emotioneel moment. We herinnerden ons echter al snel dat de Nepalezen liever niet hebben dat wij huilen, omdat wij ‘strong people’ zijn en afscheid geen afscheid hoeft te zijn, omdat we voortleven in elkaars harten. We droogden dan ook snel onze tranen en genoten van de rest van de ceremonie.

Na deze speech kregen we allemaal een sjaaltje. Al snel viel ons op dat onze sjaaltjes matchten bij onze jurken. Dit vonden we een ontzettend attent gebaar en we zijn allemaal heel blij met onze sjaaltjes. Buiten dit sjaaltje, kregen we ook weer een mooie tikka. Deze keer was er ook iets nieuws: we kregen bloemenconfetti wat betekende dat we tot in de avond aan toe bloemetjes uit ons haar gehaald hebben. Natuurlijk kon ook dit de pret niet drukken en we voelden ons verbonden met onze Nepalese vrienden.

Hierna was het natuurlijk ook onze beurt om een speech te geven. Vivian vertelde hoe wij deze weken ervaren hadden. Ondanks een paar beproevingen, zoals het busongeluk of de ziekenhuisopname van Ineke, zouden we nergens liever hebben willen zijn. Ook wij zagen de samenwerking als positief en hopen dat we volgend jaar weer met minstens vijftien paar hadden ter plekke kunnen zijn om samen verder te werken. Daarnaast liet Vivian zien wat we allemaal voor de kinderen gekocht hadden en wat waren ze hier blij mee! Ter afsluiting van mooie dagen in Thali, zongen we met de kinderen ons kleurenlied.

Er zijn minder kinderen dit jaar geweest, doordat het regenseizoen het voor sommige leerlingen onmogelijk maakt om naar school te komen, maar de kinderen die er zijn, hebben genoten. Ze hebben veel geleerd en wij ook weer door hen. Wat is nu mooier dan het opbouwen van een wederzijdse vriendschapsband? Om deze band te benadrukken, gaven we alle kinderen een rood, gehaakt hartje. Desiree bracht ons deze voordat wij vertrokken en had deze als verrassing gemaakt. Het was een erg toepasselijk cadeautje. Niet alleen om onze vriendschap aan te duiden, maar ook vanwege het feit dat ‘Red, is the colour of love…” een van de zinnen in ons kleurenlied is. De kinderen hadden hierdoor helemaal door dat we hen ‘love’ wilden geven. We bonden de hartjes als een soort armbandje rond de pols van de leerlingen en kregen hier dankbare handdrukjes en verrukte gezichtjes voor terug! Wat een genot.

Voor het geld dat Ans en Jo ons hebben meegeven, kochten we gisteravond, zoals jullie wel weten, nog mooie, gekleurde vilten slingers met hartjes, allerhande dieren en het alfabet. Aan de hand van deze slingers kunnen de leerkrachten en leerlingen in onze beleving een volgende stap gaan zetten in het vergroten van hun Engelse woordenschat. Met de dieren kunnen ze nog vele kanten uit. We kochten ook een handpop in de vorm van een boer met vijf dieren van de boerderij in zijn schortzak. We denken dat dit alles op maat is, niet alleen voor alle kinderen maar ook voor de juffrouwen van de school. Na toestemming van de directrice, hingen we deze, na de ceremonie, op in de klaslokalen en dat zorgde voor een vrolijke noot in de enigszins saaie lokalen. Vivian daagde Avaya en Sunil uit om ervoor te zorgen dat de kinderen volgend jaar de Engelse dierennamen allemaal kennen. Zij namen de uitdaging aan en gaan proberen om de kinderen Engelse les te geven.

Om het afscheid hierna niet nog langer uit te stellen en ervoor te zorgen dat de kinderen van de Thali school niet opeens weg zouden gaan, trokken we met z’n allen nog naar de bouw voor een groepsfoto. Het leek alsof het hele dorp uitgerukt was om met ons op de foto te gaan. Het is onvoorstelbaar hoe saamhorig alles eraan toe gaat: alle verschillen vallen weg, zowel kasteverschil als leeftijdsverschil. Na deze laatste foto omarmden wij iedereen. Knuffels en kusjes en daarna trokken we hand in hand terug naar de bus. Onderweg liet Dishant per ongeluk zijn snoepjes vallen en we rukten nog snel met de snoepjes aan om zijn bakje weer te vullen. Vanuit de bus zwaaiden we nog tot de kinderen niet meer te zien waren en moe maar voldaan zaten we even later weer met ons zestienen rustig in de bus. Ieder dacht na over zijn eigen indrukken en ook wij genoten van de overgebleven hartjessnoepjes.

Eenmaal in het hotel douchten we allemaal snel en hoorden we opeens twee bekende stemmen: Sameer en Indira kwamen ons nog even opzoeken. Ze zijn met ons mee gaan eten en we hebben nog een gezellige avond gehad. Morgen moeten we weer vroeg op, waarvoor… Dat horen jullie dan wel weer! Voor nu dus een fijne avond en alvast slaap lekker!