Vanmorgen zaten Ineke en Vivian als eerste kant en klaar in de startblokken om de bus in te gaan. Terwijl de rest nog aan het ontwaken was, zaten zij al onder de veranda blij te zijn dat ze beiden weer mee konden. Één voor één druppelden de anderen binnen zodat we om half acht aan het ontbijt konden gaan. Onze beide gasten hadden heerlijk geslapen en ze hadden geen last gehad van geluidsoverlast. Ze wisten niet wat hen overkwam en genoten van het samenzijn in de ochtend. Samen met onze gasten, lazen wij vandaag ook weer het voetje. De jongens vonden dit een leuk cadeautje en wilden graag alle voetjes vertaald zien. Helaas hebben we daar geen tijd voor gehad, maar het voetje van vandaag hebben we wel voor hen vertaald.
 |
Voordat we de bus in stapten, voor het eerst weer voltallig, probeerden we een foto te maken van het heuglijke feit dat we met 36 handen naar Thali zouden vertrekken. We zeggen opzettelijk ‘probeerden’, want het bleek lastig te zijn om aan een leek uit te leggen hoe het fototoestel gebruikt moest worden. De poortwachter wilde graag helpen door de foto te maken, maar bleek de kunst nog niet meester te zijn. Allereerst snapte hij niet dat hij door het gaatje van de camera moest kijken. Hij bleef zoeken en met de camera draaien om ons ergens op het schermpje te vinden. Toen hij dat eindelijk doorhad, klikte hij drie keer terwijl wij breed lachend naar hem keken. Toen we echter de foto wilden bekijken, zagen we dat hij niet hard genoeg op het knopje geklikt had. Dit bracht natuurlijk de nodige hilariteit met zich mee. We hielden vol, legden hem uit dat hij een klikgeluidje moest horen en probeerden het opnieuw. Bij de volgende reeks zagen we hem enthousiast op het knopje klikken, maar ook nu moesten we nog eens terug gaan staan: de man had de foto’s zo genomen dat hij de benen en de zittende mensen op de grond eraf geknipt had. Inmiddels lachten we hartelijk hardop, hij lachte vrolijk mee en probeerde het nog een keer. Ook nu lukte het niet. De dove conciërge van het hotel kwam aanlopen en gebaarde dat hij het wel wilde doen. Wij nodigden de poortwachter uit om bij ons op de foto te komen en merkten al snel dat de conciërge er net zoveel moeite mee had. Breeduit lachend en enthousiast staan we op een halve foto en ondanks de vele pogingen en de halve personen, was het de moeite waard. Toen we na de foto de bus in stapten, zagen we alle kamermeisjes op het balkon staan: ook zij hadden moeite moeten doen om serieus te blijven en lachten de twee mannen hartelijk uit.
 |
 |
|
Na deze vrolijke gebeurtenis konden we eindelijk vertrekken: een kwartier later dan gepland. Dit leverde Avaya de nodige stress op, omdat hij op tijd op school moest zijn. Eenmaal in Thali aangekomen, moest hij dan ook rennen om op tijd op school te komen. Sneller dan het licht kwam hij even later in zijn schooluniform aanlopen en rende hij naar school. Later hoorden we dat hij gelukkig net op tijd gekomen was! Op de bouw aangekomen, konden we verder met het leggen van de bakstenen in de gaten. We vormden onze rijen weer zoals gisteren en gingen aan de slag. We werkten net zo snel als gisteren en tussendoor zongen we een aantal keer ons kleurenlied. Langzaam maar zeker druppelden ook de kinderen van de Thali-school binnen en sloten zij aan in de rij.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Terwijl wij in volle gang waren, zagen wij opeens de juffrouwen van de school en de dorpsoudsten de bouwplaats opkomen. In Nepal is het gebruikelijk dat de fundering van het gebouw, voordat deze gestort wordt, gezegend wordt. Al snel stroomde de bouwplaats dan ook vol. We zorgden ervoor dat de kinderen niet te dicht langs de rand van de gaten konden komen en om de wachttijd voor hen wat te verkorten, speelden we met het zand. Ondertussen bleek de ceremonie al begonnen te zijn. Toen wij hadden gehoord over een priester, hadden wij een man in het oranje verwacht met krijt op de armen en benen. Dit zijn immers ook de priesters zoals we ze, bijvoorbeeld, bij Pashupitunath gezien hebben. Niets bleek minder waar en de priester bleek een jongen van een jaar of twintig in een spijkerbroek, een polo en met een dun boekje onder de arm te zijn. Wij probeerden in eerste instantie eerbiedig stil te zijn, maar merkten al snel dat dat niet perse nodig was. De Nepalezen waren zelf ook in gesprek en de ceremonie leek een aangelegenheid te zijn voor alleen de dorpsoudsten, de leerkrachten en de priester. De gaten werden één voor één gezegend door de vrouwelijke god van onderwijs aan te roepen en veiligheid en bescherming over het gebouw af te roepen.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Omdat niemand echt stil viel tijdens de ceremonie, werkten Michele en Hugo door met het leggen van bakstenen in de gaten. In eerste instantie hielp Sameer hen, maar toen de stenen naast het gat op waren, kon hij hen niets meer geven. Het leek er even op dat Michele en Hugo hierdoor niet verder konden, maar opeens kwam er een vrouw aan met een grote mand op de rug, gevuld met stenen. Zij had gezien dat de mannen door wilden werken en dat de stenen op begonnen te raken. Daarom liep zij met de mand op haar hoofd van boven naar beneden om de stenen te brengen. Hierdoor konden Michele en Hugo lekker doorwerken en al snel was het gat dan ook klaar. Ondertussen was Mattie ook hard aan de slag: hij had een bitterbal ontdekt! Op het schaaltje dat nodig was voor de ceremonie, lag een gefrituurd rondje en het water liep hem al bijna de mond uit. Al snel kwam hij er echter achter dat het gefrituurde rijst bleek en was zijn eetlust weer snel verdwenen. De gedachte aan een bitterbal laat ons allemaal naar thuis verlangen. We hebben het zeker niet slecht, maar af en toe nadenken over een typische Nederlandse lekkernij, doet ons toch wel naar iets Nederlands snakken.
 |
 |
 |
|
Terwijl de ceremonie nog in volle gang was, besloten de meiden om de kinderen van de bouwplaats af te halen en met hen te gaan verven. We werden wat nerveus van al het gekrioel van de kinderen rondom de gaten en wilden daarnaast onze lessenreeks graag afmaken. In optocht vertrokken we dan ook naar het schooltje voor een kleurrijke ochtend. Daar bleek dat het Nederlandse eten niet meer lang op zich zou laten wachten. Toen we gisteren aan Sameer vroegen of hij met ons mee wilde eten, had hij aan Noëlle gevraagd wat zij het lekkerste eten bij Brezel vond. Ze had eerlijk geantwoord dat alles wel prima was, maar dat ze het wat vettig vond allemaal. Als grapje had ze eraan toegevoegd dat ze haar wakker konden maken voor een bord wortelstampot. Sameer had terug gegrapt dat hij dit wel zou maken en vandaag kwamen we erachter dat dit geen grapje bleek! Terwijl de ceremonie nog in volle gang was, trok hij zich samen met Chitra terug in de keuken om het recept, dat hij via YouTube opgezocht had, uit te voeren!
 |
Met de Nederlandse kookgeuren in de neus startten wij met de laatste les van onze lessenreeks. We hadden voor ieder kind een houten bakje meegenomen die zij konden verven. De bakjes hadden verschillende vormen, zodat we deze ook nog met hen konden herhalen. We herhaalden dan ook alles wat we deze week geleerd hebben: het kleurenlied, de kleuren van de verf, de vormen en de woordenschat die bij het verven kwam kijken. Daarna trok ieder kind weer een schort aan en was het tijd om aan de slag te gaan. De schorten zijn een echte uitkomst. Evelien, een van onze koorleden, sponsorde deze schorten en we hebben hier dankbaar gebruik van kunnen maken! Alleen al het aantrekken van de schorten was voor de kinderen een feestje en even later zaten ze vol spanning in hun bankjes te wachten op hun eigen bakje. We riepen Ajay erbij om de namen voor ons op de bakjes te schrijven en toen kon het echte feest beginnen. Wederom merkten we de ‘rust’ die er van het verven uitgaat: tijdens het verven laten de kinderen een concentratie zien die we niet snel tegenkomen. Het is een genot om hun betrokkenheid en enthousiasme te zien. Er waren zoveel kinderen dat we hen over drie lokalen verdeeld hadden en wij liepen van lokaal tot lokaal om iedereen te helpen. Terwijl we zo rondliepen, zagen we opeens een klein meisje van een jaar of drie gelukzalig op de buitenmuur van de school verven. Ondanks haar blijdschap, hebben we haar toen toch maar de kwast even afgepakt om deze terug te geven toen ze haar eigen bakje weer gevonden had.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Toen de kinderen klaar waren, kwam de echte uitdaging. De kinderen vonden de verf zo leuk dat ze liever met hun handen door het verfbordje wilden wrijven en wilden experimenteren met het verfwater. Voordat wij het in de gaten hadden, zaten ze daardoor helemaal onder de verf. We besloten dan ook om hen naar het kraantje buiten te sturen om de handen te wassen. Daar bleken inmiddels de harde werkers, die nog op de bouwplaats gebleven waren, ook aangekomen te zijn. Michele kreeg dan ook de taak om de kinderen allemaal om de beurt de handen te wassen. Maarten hielp hem mee door in de gaten te houden welke kinderen al geweest waren. Hij had echter niet in de gaten dat wij de kinderen steeds terug stuurden op het moment dat zij nog een beetje verf op de handen hadden. Hierdoor werden de kinderen af en toe op en neer gestuurd. Gelukkig kwamen we daar snel genoeg achter en hadden we binnen de kortste keren allemaal schone handjes.
 |
Nadat iedereen schone handen had en we de tafels aan het poetsen waren, zagen we de juffrouw van de school staan. We toverden snel nog een houten bakje en een schort tevoorschijn en lieten haar ook een bakje verven. Ze bleek dit erg leuk te vinden en alle kinderen kwamen om haar heen staan om haar kunstwerk in wording te zien. Wij besloten de andere lokalen even op te ruimen en kwamen daar Sunil tegen. Hij was, nog net niet met zijn tong uit de mond, ontzettend geconcentreerd bezig om een papieren bekertje te verven. Ook hij bleek nog nooit geverfd te hebben! Voor ons is het bijna niet in te denken dat mensen van onze leeftijd dat nog nooit gedaan hebben. In elke kleuterklas is er een verfbord en de juffen onder ons weten dat de kinderen hier ontzettend veel gebruik van maken en hier ook rustig van worden. We zijn dus blij dat we thuis op het laatste moment nog besloten hebben om deze lessenreeks aan te bieden en we op deze manier de kinderen nog iets waardevols mee hebben kunnen geven! Van de geverfde bakjes spat het enthousiasme bijna af en alleen dat maakt van deze dag al een geslaagde dag!
 |
 |
Opeens werden we allemaal bij elkaar geroepen. Vandaag zouden we, na Thali, naar Aalapot gereden zijn waar de dokterspost zich bevindt, die wij elk jaar bezoeken. De wegen tussen Thali en Aalapot zijn echter zo slecht, dat de dokter ervoor gekozen had om naar Thali te rijden zodat wij deze weg niet af hoefden te leggen. We vonden dit erg fijn. Dit gaf ons ook de gelegenheid om wat kinderen door hem te laten controleren. Zo had Vivian vanmiddag een meisje van een jaar of drie op schoot gehad die er erg ziek uitzag en die onder de karbonkels zag. Daarnaast was er een jongetje met een wondje aan het oor. Fleur had dit gisteren verbonden, maar wilde toch dat de dokter er nog eens naar keek. De dokter deed dit meteen en was ontzettend lief voor de kinderen. De dokter, die officieel een ‘paramedic’ is, en zijn stagiaire waren wederom erg dankbaar voor de spullen die we voor hen meegenomen hadden. Hierdoor zitten zij de komende tijd weer iets ruimer in de medicijnen en verband. Toen wij echter vroegen of zij iets van een tas bij zich hadden, bleek dit niet zo te zijn. Dit was natuurlijk geen probleem, flexibel als we hier moeten zijn, haalden we plastic zakken tevoorschijn. Daarnaast zagen we een trolley staan die we vorig jaar achtergelaten hadden in Thali. De trolley werd niet gebruikt en de juffrouw vond het goed dat we de trolley zouden vullen met de medicijnen en het wondmateriaal. Het enige obstakel dat de dokters dan nog moesten overwinnen, was het meekrijgen van de medicijnen. Zij bleken namelijk op de motor te zijn gekomen. Gelukkig blijkt dat in Nepal meestal niet z’n probleem en we hadden er alle vertrouwen in dat de dokters de spullen mee zouden krijgen.
 |
 |
Daarnaast hebben we dit jaar iets extra’s meegekregen: een tandartsset. Een oud-anesthesiemedewerker had dit aan ons gegeven. Na 40 jaren trouwe dienst in Afrika, was deze set mee terug naar Nederland gekomen. De set was erg goed onderhouden en zou nog prima dienst kunnen doen. We waren dan ook erg blij dat we het hier op de plek konden brengen bij de tandartspraktijk die vastzit aan de dokterspraktijk. De dokter was hier heel blij mee en zei dat het een goede bestemming zou krijgen.
 |
Terwijl Fleur nog aan het uitleggen was wat we allemaal precies meegenomen hadden, kwam het eerste bord aan. De wortelstampot was klaar! Ondanks de hitte in Nepal, hadden we allemaal ontzettend zin in dit Nederlandse maaltje en we waren erg benieuwd of dit hetzelfde zou smaken als thuis. Sameer had op het youtubefilmpje daarnaast gezien dat wortelstampot vaak met worst gegeten wordt en ook deze was hij niet vergeten. Na een eerste hap merkte iemand van ons op dat zelfs de wortelstampot in Nepal ‘spicy’ was. De zwarte peper, die in het youtubefilmpje ook gebruikt werd, was goed vertegenwoordigd in het gerecht. Dit was geen probleem en we genoten van deze Hollandse winterhap! We vonden het ontzettend leuk en attent dat Sameer deze moeite voor ons genomen heeft. Na het eten speelden de kinderen met de LEGO-blokjes die we vorig jaar aan de school gegeven hadden. Ze moesten er even voor zoeken, maar na een tijdje kwamen de zakken dan toch te voorschijn. We toonden de kinderen wat ze er allemaal mee konden maken en zo gingen ze samen met ons aan de slag.
 |
 |
 |
 |
Inekes bord moest echter nog even wachten. Nog voordat zij een hap had kunnen eten, werd zij geroepen. Haar eerste keer in het dorp nadat ze ziek geweest is, was niet onopgemerkt gebleven en de oma uit het dorp, waarmee zij vriendschap gesloten had, was uit haar huisje gekomen om haar te begroeten. Avaya, die inmiddels weer uit school was, stelde zich op als de tolk. Daarnaast kwamen de meisjes, waarmee Ineke altijd optrok, aanrennen en ook zij wilden graag even spreken met haar. Het is hartverwarmend om te zien hoe blij iedereen weer is dat ook Ineke er weer bij is.
 |
Na dit lekkere maaltje en het hartelijke weerzien, vertrokken wij weer richting het guesthouse. Elke keer weer is het moeilijk om iedereen op tijd in de bus te krijgen: de één zit op het laatste moment op het toilet, de ander hangt nog in een klaslokaal om dag te zeggen tegen de kinderen. Daar bovenop is er is altijd wel iemand die zijn spullen of laarzen is vergeten, maar gelukkig hebben de anderen daar al vaak voor gezorgd.
 |
 |
Eenmaal aangekomen in ons guesthouse deed iedereen rustig aan en konden wij eens heerlijk onder een WARME douche! Hierna vertrok een deel van ons al naar Brezel. De rest ging op zoek naar het winkeltje van Nasreen, op zoek naar een cadeautje voor Santa. In het eerste jaar hebben we kennis met haar gemaakt. Zij is een vrouw die vecht voor de vrouwenrechten en zij runt een winkeltje met producten die gemaakt zijn in haar eigen fabriek, waar zij vrouwen opvangt die onder de meest barre omstandigheden leefden en daaruit gevlucht zijn. Net als vorig jaar vonden we het zusje van Nasreen in de winkel. Het winkeltje bleek vlak naast ons guesthouse in de straat te liggen. Op een gegeven moment vroeg zij aan ons of we naar ‘uppystairs’ wilden kijken. Boven bleek de winkel nog uit drie grote kamers te bestaan. Er heerste orde en het was erg leuk om hier rond te kijken. We zijn blij dat we haar nog gevonden hebben! Omdat we snel door moesten voor het eten, beloofden we haar deze week nog een keer terug te komen.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Onderweg naar Brezel brainstormden we nog over een cadeautje voor de kinderen in Thali. Opeens hadden we een helder moment. In Thamel zijn veel vilten slingers te koop. We kochten slingers met verschillende kleuren en de vormen die we in ons liedje zongen om hiermee de lokalen in Thali op te fleuren. Toen we later doorliepen, kwamen we terecht bij een van onze vaste winkeltjes. Dit winkeltje heeft altijd andere slingers, dan de rest van de winkels en wij kopen hier graag. Terwijl we daar, voor de zoveelste keer dit jaar, heenliepen, viel ons opeens iets nieuws op: het winkeltje heette ‘colours’! Is dit nu toeval, of valt het ons weer toe, dat uitgerekend ons lied van dit jaar ‘Colours’ heet? De man van de winkel herkende ons en was blij om ons te zien. Hij vertelde dat hij vandaag vroeger zou sluiten, omdat zijn vrouw en kinderen ziek waren. Ook dat viel ons dus weer toe: als wij niet snel nog voor het eten hadden willen kijken, zouden we nooit meer onze slag hebben kunnen slaan voor morgen. We kochten hier nog een vilten slinger van het alfabet, een handpop van de boer en allerlei kleine vilten beestjes. Alles wat we gekocht hebben, kan gebruikt worden in het Engelse onderwijs en het uitbreiden van de woordenschat! Jullie raden het natuurlijk al: alles is uitgewerkt in uitbundige kleuren. Met deze buit gingen we op pad naar Brezel waar we hongerig meteen op het eten konden aanvallen.
 |
 |
Morgen is onze laatste dag in Thali en zal de afscheidsceremonie plaatsvinden. We hebben besloten om niet verder te gaan reizen, maar om in het guesthouse tot rust te komen. We kijken van dag tot dag en zijn benieuwd wat de laatste dagen ons nog zullen brengen!
Als jullie in Nederland zijn wil ik graag uit volle borst het kleurenlied horen!
Gezegende handen op een gezegende bouwplaats: dat kan alleen maar goed komen 🙂