Na het hele gebeuren van gisteren gingen de meesten van ons, ondanks het middagdutje, toch vroeg naar bed. We maken er wel grapjes om en we lachen er ook om, maar er valt hier af en toe best wel eens een traan en ook dat is goed. We zaten nog samen om de blog online te krijgen, toen Valerie met de computer naar de ingang van het guesthouse ging omdat daar betere WiFi was. Even later volgde Vivian haar, maar ze kwam niet ver omdat ze twee trapjes miste en zo voorover in het gras duikelde. Het kopje thee dat ze vast had, vloog met thee en al de lucht in en brak in stukken op de tegels voor het gras. Haar goede enkel heeft tijdens deze val een flinke optater gekregen. Mattie en Maarten droegen haar naar boven en daar begon ze meteen met koelen, Arnica tabletjes en paracetamol. Vanmorgen kon ze er op lopen, maar alleen als ze de voet recht houdt. Ze is twee dikke bulten rijker en we denken dat het de enkelbanden zijn. Daarnaast hebben we gezamenlijk besloten dat Noëlle en Claire het vandaag een dagje rustig aan gingen doen. Ineke, Michele en Danaé gingen ook niet en deden het voor alle zekerheid nog even rustig aan. Dat betekende concreet dat er vandaag tien man richting Thali zouden vertrekken.
Tijdens het ontbijt werden we vergezeld door een groot insect op de binnenkant van het raam. Maarten leek zeker te weten dat het om een sprinkhaan ging, terwijl de rest van ons overtuigd was dat er een wandelende tak tegen het raam geplakt zat. Een van de broertjes van twee Nepalgangers weet veel van dieren. We hebben hem dan ook ingeschakeld om ons dilemma op te lossen, maar tot op heden hebben we nog niks van hem gehoord.
 |
 |
Chitra kwam ons zoals gewoonlijk weer rond de afgesproken tijd ophalen. Hij wist zich in eerste instantie niet zo goed raad. Dit was zijn eerste ongeluk in zijn carrière als buschauffeur. We maakten hem complimenten voor zijn adequate handelwijze en dat maakte hem wat verlegen. Daarna telden we 1, 2, 3 en liepen in één beweging op hem af en gaven hem een zogenaamde groepsknuffel om hem te laten merken dat er wat ons betreft geen vuiltje aan de lucht was. Hij onderging de omhelzing wat verlegen lachend en toen hij even later de foto’s van de bus liet zien wreef hij toch in zijn ogen. Iedereen stapte met een gerust hart weer bij hem in de bus en zo zwaaiden de achterblijvers hen even later uit, maar niet voordat Ineke haar, en daardoor ons, lijflied inzette. We merkten tijdens het rijden dat dit toch niet Chitra’s eigen bus is. Wat nooit gebeurde, gebeurde nu wel: soms sloeg de motor af ,omdat hij het aangrijpingspunt van de koppeling van deze bus nog niet helemaal eigen is. Hij reed ook rustiger en leek erg op zijn hoede voor al het verkeer dat om hem heen reed. Waar hij normaal de voorrang nam en kreeg, wachtte hij nu en liet hij zich in onze beleving eerder aan de kant drukken. We hopen dat hij zich snel weer de oude voelt.
 |
 |
De zes achterblijvers besloten rustig aan te doen. Vier van hen wandelden op hun gemak naar Indira om daar na te vragen hoe dat verder moest met het geld dat wij allemaal, behalve Ineke, hadden moeten betalen in het ziekenhuis. We zijn namelijk in één klap platzak omdat we de gemaakte ziektekosten eerst uit eigen beurs moesten betalen. Dat betekent dat onze roepies op zijn en we eigenlijk nieuwe zouden moeten afhalen. Wanneer ze ons dadelijk echter in roepies terugbetalen, hebben we er veel te veel omdat we nog maar een paar dagen hier zijn. We hadden niet in de gaten dat het nog zo vroeg was en dat Indira daarom nog niet op kantoor was, dus wandelden we gewoon een blokje om en zagen het straatleven vanuit een ander perspectief. De Nepalezen waren nog wakker aan het worden en er werd overal druk gestoft, geveegd en er werden spullen buiten gezet. Fleur zegt herhaaldelijk tegen ons wat verschrikkelijk het haar lijkt om alle kleine spulletjes elke dag opnieuw binnen en buiten te moeten zetten en voegt daar hartgrondig aan toe dat ze daar allang iets op verzonnen zou hebben als zij moest ruilen. Wij geloven dat van harte, daar is ze creatief en praktisch genoeg voor ingesteld.
Na het blokje om trakteerde Ineke hen in het koffiehuisje, dat afgelopen jaar aan het guesthouse is gebouwd, op een lekkere brownie met een drankje. Daarna gingen ze allemaal op een oor, maar niet voordat ze alle zes hun lunch al besteld hadden om de wachttijd te beperken! Je moet je voorstellen hoe dat hier gaat. Dan zien we iemand komen aanlopen met een hele zak tomaten, dan iemand met een plastic zak waar kippenpoten uitsteken. De grote vraag blijft altijd waar deze kippen vandaan komen. Iedereen hoopt dat ze niet van het stalletje tegenover ons zijn, want daar liggen gewoon, open en bloot langs de drukke weg, geslachte kippen naast een geitenkop die ons elke keer aankijkt als we langs komen rijden. In deze hitte kun je je wel voorstellen dat de vliegen en aanverwante gasten er als de kippen bij zijn en dat ons maagdarmstelsel hier en daar een echte optater oploopt. Het eten blijft een kwestie van niet te lang bij stilstaan en vooral niet over nadenken!
Tussen het guesthouse en het koffiehuisje in zijn ze hard aan het werk. Daar zit al alle dagen een man met het grootste geduld handenarbeid te verrichten. We zijn nu al heel benieuwd wat daar voor moois volgend jaar tot stand is gekomen. Voor alle duidelijkheid willen we aangeven dat we ondanks alle gebeurtenissen er vanuit gaan dat we hier volgend jaar weer gewoon ter plekke zullen zijn, tenminste als het God belieft! Of het in deze samenstelling zal zijn, is niet duidelijk, maar we gaan er vanuit dat we het project dat we gestart zijn in Thali zullen afmaken.
In de middag lunchte het zestal met smaak onder de pompelmoesboom. Ze zaten nog maar net of er viel ineens een pompelmoes uit de boom, die vlak naast Ineke op de grond viel. Ze begonnen allemaal te lachen, Ineke incluis, en schoven gelijk allemaal een paar stoelen verder. Stel je voor. Het is dat we niet bijgelovig zijn, maar anders zou je je toch vragen kunnen gaan stellen over wat er allemaal gebeurt deze reis. Als we echter ons gezonde verstand gebruiken, weten we dat veel van de dingen die nu gebeurd zijn ook thuis hadden kunnen gebeuren en in die zin niet aan onze reis naar Nepal gebonden zijn. Gisteren zeiden we nog: “als dit ongeluk in Nederland was gebeurd dan had het er allemaal heel anders uitgezien”. Dan was er sprake geweest van vele hogere snelheden en zouden de gevolgen veel desastreuzer zijn geweest. Er zou met groot geschut zijn uitgerukt en iedereen zou met een nekkraag in het ziekenhuis zijn aangekomen en hoe het dan zou zijn afgelopen, is de vraag.
De groep die onderweg naar Thali was, maakt een kleine omweg om even te stoppen bij de kleermaker. Donderdag houden we de afscheidsceremonie in Thali en Maarten en Daniël, die vorig jaar niet mee naar Nepal waren, hadden nog geen Nepalese kleding. Ieder van ons heeft de Nepalese kleren die we vorig jaar van Indira cadeau kregen, meegenomen vanuit thuis. Hopelijk passen we er nog allemaal in!
 |
 |
Terwijl de maten van de jongens werden opgemeten, zagen we op de stoep de lokale schoenmaker en schoenpoetser zijn werk doen. Tellen jullie het gereedschap weer mee? Want zoals jullie weten is de rode draad van deze blog dezelfde als ons kampthema “goed uitgerust?!”. Het is daarom de bedoeling voor degenen die dat willen om mee te doen aan de prijsvraag die daaraan verbonden is en te tellen hoeveel uitrustingen we deze reis tegengekomen zijn, op zowel de foto’s als in de tekst. We gaan er wel vanuit dat het tellen geen halszaak wordt, maar een spelletje blijft.
 |
Na het bezoek aan de kleermaker vervolgden we onze weg richting Thali en werden we bij aankomst begroet door de kinderen die al op school gearriveerd waren. De werkmannen stonden ook startklaar om te beginnen en uiteraard stonden Avaya en Sunil ons op te wachten. Enthousiast om te beginnen, lieten we Avaya en Sunil vragen aan de bouwvakkers waar we het beste konden starten. De helft van de groep dook de gaten in om deze nog verder uit te diepen, de andere helft begon met het leggen van de eerste laag bakstenen in de gaten die al af waren. Deze bakstenen lagen boven op het speelplein, zo’n vier meter boven de plek waar we ze nodig hadden. Alle kinderen werden opgetrommeld en we maakten een rijtje van de stapel stenen tot een punt twee meter lager. Vanaf daar zou een van ons de stenen naar beneden gooien op een zachte plek in het zand. Alle stenen werden dus weer van hand tot hand doorgegeven volgens het aannemen-doorgeven-systeem. Dat gegeven is voor kinderen in Thali al niet meer vreemd, want we doen dit al voor het derde jaar op rij. Ieder kind krijgt zijn eigen plaatsje en zo konden we al snel van start gaan. Zelfs de leraressen hielpen even later mee! De Nepalese kinderen voerden vanuit zichzelf het tempo op, iets waar wij natuurlijk geen nee tegen zeiden. ‘’Chito, chito!’’ klonk het al vlug en zo gaven we de stenen per twee door in plaats van één voor één. Terwijl de kinderen aan het werk waren, stonden de werkmannen af en toe stil om te poseren voor de foto. Aan hen zullen we genoeg herinneringen hebben.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Onderaan de werkplaats werden de stenen door een volgende ploeg uit het zand gehaald en verplaatst naar de gegraven gaten. Daar werden ze als een puzzel op de bodem van de gaten gelegd.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Het weer was goed, waardoor het tempo er goed in zat. Toen de zon doorbrak, werd Maarten een beetje bezorgd dat Daniël oververhit zou raken, dus schoot hij in actie. Zorgzaam als hij is, trok hij Daniël in een van de gaten die gevuld was met water. De kinderen langs de kant gilden en gierden en keken naar het spektakel. Daniël trakteerde Maarten ook op een modderbad en als twee in modder verzopen katten kropen ze uit het gat. Janneke werd ook niet gespaard en werd door de beide heren geknuffeld.
 |
 |
 |
 |
Vlak voor vertrek liet Sima een wondje op haar vinger zien, wat Fleur verzorgde. Alle kinderen van de school kwamen nieuwsgierig om haar heen staan en keken met grote ogen toe naar het gebeuren. Nadat Fleur de pleister plakte, dienden direct meerdere patiëntjes zich aan. Vele kinderen begonnen hun kleren opzij te schuiven om schaafwonden, droge plekken of wondjes te laten zien. Net als bij het repareren van de kleren, merkten we op dat de kinderen veel mankementen op het eerste moment verborgen houden, maar zodra het eerste kind zich laat helpen, is het hek van de dam.
De twee harde werkers oftewel ‘de changemakers’ uit Thali kwamen met ons mee naar het guesthouse. Avaya had eerlijk aan zijn leraar verteld dat wij er waren en na zijn verhaal te hebben gedaan, had hij een halve dag vrij gekregen van school en kon hij dus net als Sunil meekomen met de bus uit Thali. De grote matras lag al klaar in de mannenkamer en wij zijn blij dat ondanks dat zij uit verschillende kasten komen, zij het matras voor een nacht willen delen om samen met ons te zijn. Met twaalf man in plaats van tien man reden we dan ook terug naar onze standplaats Kathmandu. Het bezoek aan de dokter werd verschoven naar de volgende dag, omdat deze niet ter plekke bleek te zijn om ons te kunnen ontvangen.
Wat onzeker stapten onze gasten uit bij het guesthouse en na een rondleiding liepen we met ze naar het kantoor van Indira. Ze waren blij met hun slaapplek die vol zorg klaar gemaakt was door de eigenaar van het guesthouse en hadden zin in dit uitje. Dit is de eerste keer dat ze in Thamel zijn, de wijk van Kathmandu waar wij ons bevinden.
 |
 |
Om 16:00 uur stond Maarten klaar om voor het eerst sinds vele dagen weer een sporttraining te geven. De beide jongens werden uitgenodigd om mee te doen en aangezien velen van ons om de een of andere reden rustig aan moesten doen, zaten er deze keer meer mensen langs de kant dan dat er mee deden. De beide heren deden zich alle moeite en lieten zich van hun beste kant zien, maar je merkte al gauw dat het hun niet eigen was. Het leek soms net alsof ze gummy benen hadden: dit waren ze niet gewoon. Shauny gaf daarna de cooling down en dat zag al veel beter uit. Nog voordat ze goed en wel klaar waren, kwam er een wolkbreuk en begon het me toch te regenen. Ongelofelijk wat er in een mum van tijd uit viel. De straten liepen onder, maar onze regenlaarzen deden ook nu weer dienst.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Door het sporten voelden onze gasten zich al meer op het gemak. Ze gingen met ons mee naar Brezel. Onderweg hoorden we dat beide jongens nog nooit uit eten geweest waren en we vonden het ontzettend leuk dat wij hen op deze manier nog eens extra konden bedanken voor de trouwe hulp. Vandaag deden we dan ook eens ruig en namen we zelfs een toetje. De jongens wisten niet wat hen overkwam en genoten van het eten.
 |
 |
Bij terugkomst in het hotel genoten we van het samenzijn. Sommigen werkten aan het blog, anderen lazen een boek of speelden een potje Boonanza. Sunil en Avaya speelden ook mee en ontpopten zich tot heuse bonenboeren. Danaé en Shauny gingen er met de overwinning vandoor, maar meedoen is belangrijker dan winnen!
 |
 |
Ja Vivian, met vallen en op staan, jullie zijn echt niet van pech gespaard gebleven, allemaal sterkte met het genezingsproces, nog eventjes en de 30 helpende handen uit Nepal gaan thuis allemaal de ziektewet in!