Lourdesreis 2019 – dag 4

Vanochtend konden we een uurtje langer slapen en daarom verschenen we, voor ons doen, uitgeslapen aan het ontbijt. Gisteravond hoorde Ensemble Chrisko dat ze vanochtend tijdens de mis bij de grot twee van hun eigen liedjes mochten zingen. Daarom namen zij vanmorgen plaats in een nis van de grot, waar het dienstdoende koor altijd staat. De dirigent Roderick van Attekum, die ook priester is, zag het ledenaantal van zijn koor voor zijn ogen stijgen en vond het prima dat we onder zijn leiding meezongen. Op ons plekje bij het koor hadden we goed uitzicht over de pelgrims. Zo zagen we voor onze ogen een prachtig schouwspel ontstaan. Twee van onze groepsleden zagen we achter het hekje staan en voordat we het goed en wel in de gaten hadden, zagen we ze een afkorting maken door achter elkaar onder het hekje door te kruipen. Op die manier hoefden ze niet weer helemaal om te lopen en konden ze even later plaatsnemen op de bank die hen werd aangewezen. De twee zijn al 56 jaar vriendinnen van elkaar en al heel vaak samen in Lourdes geweest. Ze hebben nog altijd veel plezier samen en dat kan ook niet anders als je zelfs op gevorderde leeftijd in blijft voor een lolletje.

De hulpbisschop ging voor in de mis en preekte vol bezieling. Hij sprak ook over het thema van Lourdes: “Zalig de armen van geest”! Bijna een miljoen mensen in Nederland leven onder de armoedegrens en zij zullen zich niet verheerlijkt  voelen. Één op de twaalf kinderen in Nederland groeit op in armoede en ook zij zullen zich niet de zaligen in de wereld voelen. Zij zullen zich dan wel volledig kunnen inleven in Bernadette, die ook leefde in armoede, maar verder zullen zij hier niet blij van worden. Dit is echter niet de armoede waar wij over spreken in Lourdes. Armoede is namelijk niet onvermijdelijk en we hoeven het niet te verheerlijken. Ieder van ons zou zich namelijk de moeite moeten doen om de armoede uit de wereld te helpen. We moeten dus verder kijken en dat kunnen wij doen door te kijken naar de laatste twee woorden: “Zalig de armen van geest”! We zien steeds meer sociale armoede om ons heen: de eenzaamheid dringt zich aan ons op. Er is niets erger dan deze armoede, omdat deze mensen geen uitzicht meer hebben en geen zin weten te geven aan het leven en zeker niet aan het lijden dat elke persoon mee zal maken. Iedereen heeft wel eens last van ‘Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken”. Iedereen denkt wel eens: “Het is moeilijk bescheiden te blijven, wanneer je zo’n mens bent als ik…”! Maar toch zouden wij moeten gaan voor ‘jij, jij, jij, maak de ander blij!”. Aan de andere kant is het dan ook goed te beseffen dat we het niet alleen kunnen. Pas als we accepteren dat we hulp nodig hebben, gaan we de sociale eenzaamheid tegen, zijn we niet opstandig tegen wat we niet meer kunnen, maar aanvaarden we hulp waar nodig. En mochten we dit moeilijk vinden, omdat we bang zijn voor afwijzing of omdat we denken het allemaal zelf kunnen, mogen we altijd hulp vragen aan Maria! Want zij… zij houdt van ons en laat ons nooit in de steek!  

Tijdens het uitreiken van de communie schoven de meisjes met de muziekstandaard naar voren om te zingen en na afloop van hun laatste lied: ‘Maria, Draagster van het Licht’, werd er spontaan geklapt. En dat terwijl er altijd heel streng opgelet wordt dat de stilte bewaard blijft aan de grot, waar eens Maria is verschenen. Hopelijk kon onze zang Maria ook bekoren.

Daarna gingen we met z’n allen naar het grote plein voor de groepsfoto. De hulpbisschop voegde zich daar bij ons en ging met alle groepen van het Huis voor de Pelgrim, één voor een op de foto. Doordat we even moesten wachten, konden we zien hoe de hulpbisschop door allerhande mensen benaderd werd om mee op de foto, selfie of film te gaan. Niet alleen door mensen die hem kenden, maar ook mensen die hem niet kenden en die zelfs uit andere landen kwamen. Ze vroegen zelfs of hij met hun dochtertje op de foto wilde. Voor ons nuchtere Hollanders is dat moeilijk voor te stellen, maar zo gaat het echt. Het leek zelfs of hij handtekeningen moest uitdelen en de grapjes waren dus niet van de lucht! Wij maakten daarna dan ook graag van de gelegenheid gebruik om zelf ook nog een paar leuke kiekjes met ‘onze beroemdheid’ te maken. De groepsfoto zelf krijgen we morgen pas, maar we wilden natuurlijk ook enkele foto’s waarmee we zoveel lol gehad hebben met jullie delen!  

Na de lunch scheidden onze wegen weer. Het grootste gedeelte van de groep ging naar de Gavarnie. Een paar anderen gingen naar de nieuwe musical over Bernadette. Weer anderen knapten een uiltje of kozen ervoor om langs de souvenirwinkeltjes te gaan of in alle stilte bij de grot te gaan zitten. Degenen die naar de musical gingen, kwamen lovend terug! Een van onze pelgrims ontpopte zich als een lovende kunstcriticus en vertelde: “Het was een geweldige musical. Een strakke verhaallijn zonder bombastische effecten en overdreven scènes. Realistisch en mooi. Een tranentrekker waardoor de vertaling van de teksten niet meer te lezen was. De teksten raakten, lieten ons op het puntje van onze stoel zitten en voerden ons mee in het leven van Bernadette, in één woord prachtig!” Om ook ons te laten genieten van de prachtige klanken, kochten ze zelfs de CD. We zijn hier natuurlijk hartstikke benieuwd naar en hopen dat de musical volgend jaar nog draait, zodat ook wij een kijkje kunnen gaan nemen, want wie weet zijn we dan weer van de partij.

Ondertussen was de rest van onze groep onderweg naar de Gavarnie. De weg naar Gavarnie is al erg mooi. Je komt onderweg vele bezienswaardigheden tegen en het natuurschoon is een lust voor het oog. Soms weet je niet waar je kijken moet, zo mooi is de omgeving. Eens te meer omdat de zon scheen en het geheel verlichtte met haar prachtige zonnestralen. Hierdoor kwam het groen van de begroeiing op de hoge bergen, die aan weerskanten van de weg liggen, nog mooier uit. Daarbij opgeteld het water dat tussen de stenen doorstroomt en dat je tegemoet schittert alsof je allemaal kleine kristallen ziet. Het hele tafereel nodigt uit om op schildersdoek vast te leggen, maar bij gebrek aan schildersdoek en penselen doen de vele pelgrims zich alle moeite om dit beeld vast te leggen op de gevoelige plaat. De fotografen onder ons zouden willen dat de bus overal zou stoppen, zodat ze naar hartenlust de mooiste plaatjes konden schieten. In plaats daarvan keken ze hun ogen uit en staan de plaatjes voor altijd in hun hart gegrift. Na een dik uur rijden kwamen we aan in de Gavarnie en zagen we de ruwe, kale bergrotsen voor ons liggen.

In de Gavarnie hadden we wat vrije tijd en we liepen allemaal, al keuvelend, het weggetje af langs het water. We genoten van het samenzijn en van de natuur, die er op deze plek weer heel anders uit zag. Af en toe moesten we ons best doen om de rolstoelen bergop te krijgen, maar we hielpen elkaar graag en op een gegeven moment ontstond er zelfs een treintje om de top te behalen. Toen we na deze krachtsinspanning moe met de hele bups op een groot terras wilden gaan zitten, werden we zonder pardon weggestuurd omdat ze niet gerekend hadden op zo’n grote groep. We draaiden onverrichter zaken om en liepen het wandelweggetje terug: opnieuw naar de plek waar we gestart waren. Daar vonden we een terrasje waar we wel met zijn allen welkom werden geheten. Onder het genot van een drankje of een ijsje genoten we nog even van het zonnetje.

Sneller dan gehoopt was onze tijd in de Gavarnie voorbij. We verzamelden bij de bus en gingen op weg. Mooi op tijd voor het avondeten, kwamen we terug in Lourdes. We besloten nog een laatste keer te oefenen voor morgen, dan zingen we namelijk met iedereen tijdens de afscheidsviering. Hierna maakten we er een gezellige avond van.  

2 gedachten over “Lourdesreis 2019 – dag 4”

  1. Als ik naar al die gelaatsuitdrukkingen kijk, dan hebben jullie een bezielende bedevaart in Lourdes en dat gun ik jullie van harte en het liefelijke bergdorp is het goed toeven!

Reacties zijn gesloten.