Lourdes 2018 – Dag 5

Om half acht verzamelden we vanochtend voor het ontbijt, omdat alle zangers van onze groep die dat wilden, mochten meezingen tijdens de internationale mis. In groten getale gaven we gehoor aan deze oproep en waren we precies op tijd in de kerk. We waren namelijk gewaarschuwd ben je er niet precies om half negen dan sluit het poortje en laat de dirigent van dit gelegenheidskoor je er niet meer in.

Maar voordat we konden vertrekken naar de repetitie zongen we een Lang zal ze leven voor Vivian, die vandaag jarig was. Een versierde eetzaal en kleine Sarah’s op tafel maakten duidelijk, ook voor de Franse bediening, dat het om haar 50^e verjaardag ging.

Na het ontbijt snelden de zangers naar de Pius X om op tijd te kunnen zijn voor de repetitie. Zowel Nederland als Duitsland waren goed vertegenwoordigd in het koor, de Italianen delfden het onderspit. Nadat we allemaal plaats hadden genomen op de tribune begon de turborepetitie. Met strakke hand leidde hij ons in een supersnel tempo door de partituren heen en zei op een gegeven moment, terwijl hij op zijn horloge keek, dat hij nog nooit in zo’n korte tijd het oefenen af had kunnen ronden. Hij zei, na de repetitie, dat we de telefoon moesten uitzetten en geen foto’s mochten maken. We ondervonden al snel wat de consequenties zouden zijn wanneer we dit toch deden: een koorzanger pakte zijn fototoestel uit en werd prompt verzocht om de koorbak te verlaten! Zonder pardon werd hij buiten het poortje gezet.

Het zingen op deze manier was een heel bijzondere belevenis, niet alleen omdat we daardoor VIP plaatsen kregen en de hele ondergrondse kerk in ogenschouw konden nemen, maar ook door de wijze waarop de dirigent het hele koor, dat bestond uit alle nationaliteiten, in drie kwartier klaarstoomde en het feit dat alle koorleden uit volle borst meezongen.

Vandaag hadden we meerdere vrije momenten. Ieder vulde deze naar eigen inzicht in. Zo ging een groepje met pelgrims op pad, een andere groep sprak met oude bekenden en sommigen gingen op jacht naar de laatste souvenirs.

Bij de lunch stonden we nog eens extra stil bij de verjaardag van Vivian. De thuisblijvers hadden met z’n allen een boek gemaakt waar foto’s en hartenwensen instonden en dit werd haar aangeboden. Het was erg leuk dat ook Mattie er nog bij kon zijn toen ze het cadeau kreeg. Vivian, die totaal niets had verwacht, voelde zich de koning te rijk met dit mooie cadeau en was er erg blij mee.

Na de lunch gingen we naar de boeteviering. Zeven van onze pelgrims waren door kapelaan Blom gevraagd om tijdens de viering mee te helpen door een “rol” op zich te nemen. Ze trokken hun stoute schoenen aan en gingen er aan staan. Het thema van Lourdes is: “Doe maar wat Hij u zeggen zal.” Ook in onze levens hebben we momenten die ‘minder feestelijk’ zijn en die aandoen als smakeloos water. Op het moment dat we dan nadenken wat de bedoeling hiervan zou kunnen zijn, we kijken naar onszelf en we ons tot God wenden voor hulp, kunnen we (kan Hij?) van dit smakeloze water weer heerlijke wijn maken. De zeven durfals lazen alle vier een situatie voor die uit het leven gegrepen was en die een voorbeeld waren van momenten waarop de wijn opging. Zeven verschillende situaties, zeven verschillende rollen… maar alle rollen kwamen terug op het punt waar er gekeken werd naar de route om alle betrokkenen weer waardigheid te schenken door toe te geven waar zij zelf misschien een foute keus gemaakt hebben.

In onze groep zit ook meneer Meijers. Hij verloor 15 jaar geleden op 22 september, vlak na aankomst in Lourdes, zijn vrouw in het hotel waar we deze week ook verbleven. Toen ze uit het restaurant kwamen en ze in de lift stapten, werd zijn vrouw ineens onwel en overleed ter plekke. Zijn vrouw, die op Franse bodem ter wereld kwam,  stierf onverwacht op dezelfde bodem als waar haar leven zoveel jaren eerder begon. Beiden hadden samen vaak tijd in Lourdes doorgebracht en waren echte Maria vereerders. Nadat dit gebeurde, is meneer Meijers nooit meer naar Lourdes gegaan en nu, op 92 jarige leeftijd, durfde hij het toch aan om met ons deze sprong in het diepe te wagen. De hele reis hield hij het gevoel om een bloemetje bij de lift te zetten als aandenken aan zijn vrouw en het plotselinge afscheid dat hij toen van haar moest nemen. Kapelaan Blom sprak met hem af dat hij dat aan het einde van de week samen met hem zou doen. Zelf vond meneer Meijers het fijn om aan ieder die dat wilde de gelegenheid te geven bij deze korte, eenvoudige herdenkingsdienst aanwezig te zijn. We hebben namelijk deze week niet alleen lief, maar ook leed met elkaar gedeeld en in die zin gaf ieder akte de présence, ook de mensen die niet bij de Chrisko groep hoorden, maar met wie wij door vele gesprekken ook een fijn contact hebben gehad. En zo stonden we even later met zijn allen dicht bij elkaar in de liftenhal voor het restaurant. Eerst vertelde meneer Meijers het hele verhaal aan ons allemaal, daarna pakten we elkaars handen vast en baden we een gebedje en toen zette hij het bloemetje neer naast de lift, terwijl we het wees gegroet zingend ten gehore brachten. Het was een emotioneel en indrukwekkend moment dat we vereeuwigden en op de gevoelige plaat vastlegden. Niet alleen voor meneer Meijers, maar ook voor zijn kinderen. Iedereen zal zich kunnen voorstellen hoe ingrijpend deze gebeurtenis voor het hele gezin moet zijn geweest. Toch heeft meneer Meijers zijn geloof hierdoor niet verloren, maar daar juist kracht en moed uit geput. Hij is hierin voor ons een groot voorbeeld. Na afloop vroeg hij voorzichtig of we volgend jaar weer met zijn allen naar Lourdes wilden gaan. Als hij gezond bleef, zou hij weer van de partij zijn en zo is de eerste aanmelding dus al binnen.

Een half uur later spraken we af in de hal van samenkomst. Kapelaan Blom vertelde hierbij voor het eerst deze week een ander verhaal. Dit keer niet de bruiloft van Kana, wat vaak werd verteld omdat het Lourdesthema van dit jaar hier uit komt, maar het verhaal van de berg Tabor: net als de apostelen gaan ook wij nu naar huis en is het aan ons om onze mooie herinneringen in ons hart mee te nemen en een plekje te geven. Misschien zouden we hier willen blijven, maar wat is er nu mooier dan met een rugzak vol mooie momenten naar huis te kunnen gaan? Met deze gedachte in ons achterhoofd, lieten we door kapelaan onze tastbare herinneringen en gekochte spulletjes, ook wel devotionalia genaamd, zegenen en zaten we nog even gezellig samen.

Tijdens het avondeten kwamen twee van de medewerkers van hotel Irlande naar ons toe om ons nog eens extra te bedanken voor de spontaniteit en bereidheid waarmee we hen uit de brand hebben geholpen. Zoiets kleins en zo’n grote dankbaarheid, we zijn blij dat we dit op ons genomen hebben!

’s Avonds na het eten gingen we zoals afgesproken met alle pelgrims onze kaars, gekocht van het geld dat de pelgrims samengelegd hadden, naar de’kapellen van licht’ te brengen. Het regende flink, het onweerde en we hoorden zelfs de Gave stromen. We moesten voor het eerst deze week de paraplu’s uit de tas toveren, maar niemand liet zich daardoor uit het veld slaan. We liepen over het heiligdom en door de grot, want dat was waarschijnlijk de laatste kans om daar nog even te kunnen zijn en alles in ons op te nemen. Daarna staken we de Gave over en bij de kaarsenplek aangekomen, sprak de kapelaan een kort gebed om samen met ons deze reis in dankbaarheid af te ronden. We zijn namelijk allemaal dankbaar voor wat we hebben mogen delen en hebben ook nog vele intenties in ons hart, van onszelf maar vooral ook voor andere mensen die we met ons meedragen. Voor al deze dingen wordt deze kaars gebrand. Iedereen nam de ruimte om ook zelf nog kaarsen aan te steken. Samen zongen we nog een aantal Marialiedjes bij de kaarsen op deze bijzondere en sfeervolle plek.

Daarna ging ieder weer zijn eigen weg. Sommigen gingen naar de Lichtprocessie, die vanavond vanwege het slechte weer binnen gehouden werd. Anderen gingen terug naar het hotel en dronken samen nog een drankje. Een klein groepje ging nog even naar ‘de overkant’, naar hotel Irlande, om daar voor de pelgrims met wie we deze week door het duwen van de rolstoelen kennisgemaakt hebben te verrassen met een aantal liedjes.