Deze ochtend hadden we de mogelijkheid gekregen om met ons groepje naar de baden te gaan, want bij een bezoekje aan Lourdes kun je de baden natuurlijk niet overslaan. Een tip van een aantal ervaren Lourdesgangers heeft ervoor gezorgd dat we bij de baden voorgelaten werden. Als je namelijk in het accueil werkt en nog een dag voor de boeg hebt laten ze je voor gaan. Bij het wachten buiten hebben we nog ‘eer aan god’ gezongen, maar daarna mochten de meeste van ons al naar binnen. De anderen moesten nog iets langer wachten, sommigen nationaliteiten zijn nu eenmaal temperament voller en assertiever. Wat ons opviel was de één op één aandacht die er voor de mensen was. Bij het bad zelf mocht je in stilte je intentie uitspreken en nadat je een kruisteken maakte werd je ondergedompeld. Iedereen ervaart het op zijn eigen manier; voor de een heeft het gediend als verwerking van de afgelopen tijd en een nieuw begin, voor de ander was het toegeven aan de ontferming, het letterlijk en figuurlijk bloot geven en het besef dat je er eigenlijk nooit alleen voor staat. Al met al was het voor ons allemaal een dierbaar moment dat we niet hadden willen missen.
Na de baden gingen we in galop naar de St. Bernadette kerk waar de eucharistieviering van vandaag zou plaatsvinden. De mis was net begonnen. De pastoor zei: ‘vreugde van de bekering is het plezier van de verandering’! Uit eigen ervaring kunnen we met deze zin helemaal instemmen. Bekeren dat wil zeggen omkeren en je afkeren van hetgeen dat niet goed is voor jou of de ander is niet makkelijk. Het vraagt iets van je, maar als je jezelf aanpakt en doet wat goed is, doet het je na afloop veel plezier.
Na deze viering gingen we zo snel mogelijk eten, maar niet voordat we samen met Pastoor Snijders op de foto gingen. Het eten was zoals elke dag zalig. Dit keer waren het frieten met kip….… Een paar minuten te laat kwamen we aan in het accueil en stonden alle pelgrims al klaar op de vijfde verdieping. De bussen waren al gearriveerd en een voor een werden de pelgrims de bus in geholpen.
 |
 |
 |
 |
Velen hadden naar deze middag uitgekeken, het uitstapje naar Gavarnie stond namelijk op de planning. Dit is een klein Frans plaatsje in de Pyreneeën, dit staat bekent vanwege de halve cirkel van loodsrechte rotswanden. Onderweg kwamen langs de meeste bereden berg in de Tour de France, maar die hebben we toch maar links laten liggen. Onze reisleidster vertelde legendes over de plekken waar we langs reden. Zo is er namelijk een brug die door Napoleon gebouwd is in 1860. De legende gaat dat als je er twee keer over heen loopt, zwanger wordt. Dit hebben we maar niet gedaan, aangezien dat niet op onze to-
Eenmaal aangekomen zijn we een stukje gaan wandelen en langs de rivier gaan zitten op een terrasje. Iedereen dronk wat hij graag wilde en sommige lekkerbekken aten zelfs een ijs.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Eindelijk durfde onze dirigent de sprong te wagen en haalde haar gitaar te voorschijn. Geschokt dat we waren omdat hij nu pas op het toneel verscheen, aangezien mensen die haar kennen de gitaar ook wel haar ‘schaduw’ noemen.
 |
Na de klassieke meezingers, hebben we de pelgrims ook een liedje van ons eigen repertoire aangeleerd: ‘mama Maria’. De pelgrims vonden het geweldig, er werd geklapt en in de vingers geknipt en er was niemand die zijn mondhoeken liet hangen. Een man die niet goed kan praten begon uit zichzelf op een gegeven moment mama, mama Maria te zingen. Vlak voor vertrek sprongen we nog even vlug met de voeten in het ‘IJSKOUDE!!’ water van
het riviertje dat langs het café stroomde.
 |
 |
Terwijl we van het water genoten riep een oude bekende die bij de brancardiers zit: “Hé, Christus Koning, schiet eens op!”. We hebben hem daarom maar eens vereeuwigd.
 |
De tijd vloog voorbij en iedereen vond het jammer dat we weer naar de bus moesten vertrekken. Maar ook in de bus bleef de sfeer er goed in zitten en konden we onze dirigente weer overhalen om samen te zingen. Vlug werden blauwe boekjes uitgedeeld, die nu goed van pas kwamen. Het zingen smaakte duidelijk naar meer.
 |
 |
 |
 |
Nu na een lekkere maaltijd en een verfrissende douche zijn we ons klaar aan het maken voor de medewerkers avond die wordt georganiseerd door ‘De Clan’. Eindelijk kunnen we ons weer eens laten zien in onze eigen kleding, we waren bijna vergeten hoe we er uitzien zonder uniform. À demain